Sunday, March 27, 2011

Πλάνητες Αστέρες

πλάνης [plánis] Ε γεν. πλάνητος, αιτ. πλάνητα, πληθ. πλάνητες, γεν. πλανήτων : (λόγ.) που περιπλανιέται, περιφέρεται, μετακινείται χωρίς να έχει μόνιμο τόπο διαμονής: Zει / διάγει πλάνητα βίον. Πλάνητες αστέρες, οι πλανήτες. Πλάνητες πυρετοί, άτακτοι, ακανόνιστοι. || (ως ουσ.) ο πλάνης.

[λόγ. < αρχ. πλάνης]


Μέσα μου ο αέρας που φυσά

Γιάννης Αγγελάκας & Γιώργος Ξυλούρης


Sunday, March 20, 2011

Ο Καντάφι και το Λαϊκό Αίσθημα

O χάρτης του (τότε γνωστού) κόσμου σύμφωνα με τον Ηρόδοτο

Τα πρώτα χρόνια του, λόγω του αντι-αμερικανισμού του και των πάρε δώσε του με τον Αντρέα ήταν αγαπητός στους Έλληνες. Στην πορεία που βαπτίσθηκε "δικτάτορας" τα πράγματα άλλαξαν. Ο κόσμος συνέπασχε με τους εξεγερμένους, τους αντικαθεστωτικούς. Χάρηκε που τους έβλεπε να κερδίζουν, στεναχωριόταν με την υποχώρησή τους τις τελευταίες μέρες. Το μαγικό έγινε χθες:

Όσο κι αν η τηλεοπτική και κυβερνητική (αλλά και διεθνής) προπαγάνδα επαναλαμβάνει την λέξη "συμμαχία" σαράντα φορές το λεπτό κι άλλες τόσες τις λέξεις "ΟΗΕ" και "νομιμότητα", ο κόσμος καταλαβαίνει πως ο πόλεμος αυτός είναι βρώμικος. Και δεν φταίει οτι οι έννοιες "εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας" και "ανθρωπιστική κρίση" είναι δύσληπτες. Ξέρει. Το έχει δει να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του πολλές φορές αυτό το παραμύθι την τελευταία εικοσαετία. Το κλειδί ήταν είναι και θα είναι η ηγεσία των αντικαθεστωτικών. Τι έχουν συμφωνήσει ως αντάλλαγμα; Καλούν Ευρωπαίους και Αμερικανούς (τον Νο 1 εχθρό μέχρι χτες) για να σκοτώσουν τους ομοεθνείς τους όπως οι τελευταίοι προσλαμβάνουν Σομαλούς μισθοφόρους για να κάνουν το ίδιο.

Μωρέ αυτή η επέμβαση κάτι μου θυμίζει. Είναι αυτές που χαράζουν τις ιστορίες των χωρών και την ψυχοσύνθεση 2-3 γενεών.

Ο κόσμος όμως, βλέπει, αισθάνεται, καταλαβαίνει τι γίνεται και πλευρίζει πάντα τον αδύναμο.

Ας ελπίσουμε πως ο μικρός λαός της Λιβύης (περί τα 5,5 εκατομμύρια) θα αντέξει τα παιχνίδια που παίζουν στην πλάτη του. Κι αν επιμείνει μέχρι τέλους, δεν θα βγει χαμένος.

Άρθρο του Protagon για τον Μ. Ρασούλη

Στην προηγούμενη δημοσίευση, ίσως από στεναχώρια για την δυσάρεστη είδηση ίσως και επηρεασμένος από τα ΜΜΕ άφησα να εννοηθεί πως o Μανώλης Ρασούλης έφυγε "παραμελημένος"(;) και "μόνος" από τη ζωή. Σε άρθρο της Γιούλας Κουγιά στο protagon.gr διαψεύδονται τέτοιες ερμηνείες της συγκυρίας του θανάτου του αλλά και φωτίζονται και μερικές πτυχές της προσωπικότητας του Μανώλη Ρασούλη. Παραθέτω, δίνω και το link και συνοδεύω με το τελευταίο τραγούδι του δίσκου "Η Εκδίκηση της Γυφτιάς", Μετανάστης Στην Αγκάλη Σου, που το τραγουδάει ο Διονύσης Σαββόπουλος:

Ο Μανώλης πέθανε στο κρεβάτι του, στο σπίτι του, πριν από λίγες ημέρες από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Αυτή είναι η είδηση. Από κει και πέρα ξεκίνησε ο κανιβαλισμός: «Ήταν μόνος, δεν είχε φίλους, δεν τον αναζήτησε κανείς, ήταν απομονωμένος, ήταν... ήταν...». Ο Μανώλης λοιπόν δεν ήταν τίποτα απ’ όλα αυτά. Απλώς νεκρός ήταν. Φίλους έχει πάρα πολλούς, συγγενείς, κόρη, εγγόνι, αδέρφια, ανίψια, κολλητούς, θαυμαστές, αναγνώστες. Η Αιμιλία Κουγιά είναι η αδερφή μου και επί δεκαπέντε χρόνια επιστήθια φίλη και συνεργάτις του Μανώλη. Το σπίτι της ήταν σπίτι του, συναντήθηκαν, έφαγαν, τα είπανε την παραμονή του θανάτου του. Ό,τι περιγράφω είναι η μοναδική αλήθεια και τεκμηριώνεται μέσα απ’ αυτήν τη μακρόχρονη και τόσο ξεχωριστή φιλία τους:

Ο Μανώλης συνήθιζε να παίρνει το καπελάκι του και –χωρίς ανακοινώσεις, αποχαιρετισμούς και φανφάρες– να φεύγει πότε για την Ισπανία, πότε για την Κίνα, τη Νέα Υόρκη, την Αυστραλία, τη Γαλλία, την Ιερουσαλήμ. Κάποια στιγμή έπαιρνε τηλέφωνο ή μας έστελνε μια καρτ ποστάλ από τις πυραμίδες της Αιγύπτου ή τη Σαραγόσα. Άλλοτε, πάλι, έκλεινε το τηλέφωνο και έγραφε στίχους, βιβλία, άρθρα. Η έμπνευση μερικές φορές ανθεί στη σιωπή και μακριά από την πολλή συνάφεια.
Όλοι όσοι τον γνωρίζαμε ξέραμε ότι θα εμφανιστεί με κείνο το πονηρό βλέμμα και το πλατύ χαμόγελο με βαλίτσες γεμάτες εμπειρίες από άλλη γη, άλλα μέρη, ή με χαρτιά και ανάκατες σημειώσεις με καινούργια τραγούδια, ή τον σκελετό για ένα νέο βιβλίο. Και τότε θα ξεκινούσε η κουβέντα και η παρέα από κει που την είχαμε αφήσει έτσι απλά, γλυκά και φυσιολογικά.

Και για να ’ρθουμε στο σήμερα, το χθες, το προχθές, ναι, τον πήραμε τηλέφωνο και δεν απάντησε, όπως άλλες χίλιες φορές στα τόσα χρόνια της φιλίας μας. Και, όχι, δεν ανησυχήσαμε, γιατί ξέραμε ότι –αργά ή γρήγορα– θα πάρει εκείνος να μας πει όλα τα νέα του. Έτσι ήταν ο Μανώλης. Και έτσι ήμασταν κι εμείς όλοι: φίλοι, γνωστοί και συγγενείς.

Και τώρα που για πρώτη φορά θέλουμε να τον αποχαιρετίσουμε δεν μπορούμε, γιατί πρέπει να εξηγήσουμε σε όλον αυτόν τον συρφετό τηλεαστέρων, δημοσιογραφίσκων και «συναδέλφων» του, ότι δεν ήταν μόνος, εγκαταλελειμμένος, αποτραβηγμένος και σε παρακμή, αλλά ότι απλώς ήταν ο εαυτός του: δραστήριος, κεφάτος, δημιουργός, ταξιδευτής, πολίτης όλου του κόσμου. Να εξηγήσουμε ότι έζησε ακριβώς όπως ήθελε: με όλη του την ψυχή και σε όλες τις γωνιές της γης.

Όσο για το σώμα του που έμεινε άταφο λίγο παραπάνω από το... κανονικό, τον ίδιον ποσώς τον ενδιέφερε ακόμη κι αν το έκαιγαν, όπως κατά καιρούς έλεγε. Έζησε ωραία και είχε τον καλύτερο θάνατο – χωρίς πόνο, μέσα στα όνειρά του.

*Η Γιούλα Κουγιά είναι επιμελήτρια εκδόσεων.

Sunday, March 13, 2011

Στην Κυκλοθυμία του Καιρού, ο Μανώλης Ρασούλης Έφυγε


{Πέθανε μόνος,λέει το δημοσίευμα.Πως αλλιώς;"...καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί."}

Τον γνώρισα από κοντά τον περασμένο Μαϊο. Στο floral. Μίλησε για την ψυχική ανεπάρκειά μας απέναντι στην κρίση, για την τάση να τρώει ο ένας την σάρκα του αλλουνού. Ήταν εκεί και ο Βαγιόπουλος ο Πέτρος. Πολύ θαυμάζω τις μουσικές αυτού του ευαίσθητου ανθρώπου. Χάζεψα πολλές φορές το σουρεαλιστικό site του. Όταν ταξίδευα οδικώς (και συνήθως μόνος) είχα πάντα μαζί "Τα Δήθεν". Ο δίσκος αυτός έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα και μαζί με την "Εκδίκηση της Γυφτιάς" είναι από τους λίγους που έχω αγοράσει έχοντάς τους ήδη λαθραία για αρκετό καιρό.

Ο Μανώλης Ρασούλης θα εκτιμηθεί βαθιά στα χρόνια που έρχονται. Ευγενικός, ευαίσθητος, δοτικός στους φίλους και στην μουσική του, ανθρωπιστής και πατριώτης, μέσα μας προσέθεσε μόνον, αφαίρεση καμιά.

Βρέθηκε στο διαμέρισμά του από τους φίλους του που ανησύχησαν, 9 μέρες μετά τον θάνατό του.

Κυκλοθυμικός Καιρός του Μανώλη Ρασούλη


θα ακολουθήσουν κι άλλα πιο post πιο φωτεινά για τον Μανώλη, γιατί πάνω από όλα αυτός ο άνθρωπος είχε χιούμορ. Με εμένα, με εσένα, με τον εαυτό του.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails