Friday, September 25, 2009

Του Κουντέλκα Το Ρολόι, Όλο Κοιτάς Κάτι Σε Τρώει

Ο Τσέχος Josef Koudelka, με πτυχίο μηχανικού από το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Πράγας το 1961, είχε ήδη για μερικούς μήνες αφιερωθεί στην φωτογραφία όταν τον Αύγουστο του 1968 ο Σοβιετικός στρατός εισέβαλε στην Πράγα. Ήταν μόνον 2 ημέρες μετά την επιστροφή του από ταξίδι στην Ρουμανία οπου είχε πάει για να αποτυπώσει στον φακό του την ζωή των τσιγγάνων. Κατέγραψε την σοβιετική εισβολή με αντανακλαστικά και θάρρος χωρίς καμία έκπτωση στην καλλιτεχνική αξία των φωτογραφιών του. Τα αρνητικά εστάλησαν εκτός Τσεχοσλοβακίας και δημοσιεύτηκαν υπό τα αρχικά P.P. (Prague Photographer) στους Sunday Times του Λονδίνου. Μια καταπληκτική φωτογραφία που τράβηξε τότε, ήταν η παρακάτω (τραβηγμένη από την θέση Mustek, και με κατεύθυνση την πλατεία Vaclavske και το Εθνικό Μουσείο):

Josef Koudelka
Watch

Περισσότερες φωτογραφίες από τον ίδιο φωτογράφο; KVG (=kato vittu googlesta). Παρακάτω ποστάρω μια συνέντευξη του στο lifo ένα χρόνο πριν, με αφορμή μια έκθεσή του στο Μουσείο Μπενάκη το Φθινόπωρο του 2008.

----------------------------

Ο απαιτητικός κ. Κουντέλκα

Ζει στο minimum, κοιμάται έξω, ένας σύγχρονος νομάς που εκθέτει σε κορυφαία μουσεία, έχει τον απόλυτο έλεγχο της ζωής του, ξέρει να απαιτεί και να παίρνει αυτό που θέλει. Ο Ζόζεφ Κουντέλκα μίλησε στην Κατερίνα Ι. Ανέστη καθώς επέβλεπε το στήσιμο της έκθεσής του στο Μουσείο Μπενάκη.



Ο Ζόζεφ Κουντέλκα αντιπαθεί τις συνεντεύξεις. Εχει δώσει ελάχιστες στη ζωή του και ακόμη πιο λίγες ήταν αυτές που πραγματικά του άρεσαν, όπως απερίφραστα μου λέει από τα πρώτα λεπτά που τον συναντώ. Το να δεχτεί να μιλήσει στο LifΟ δεν ήταν εύκολο και απλό, κάθε άλλο. Την προηγούμενη της συνάντησης μου έστειλε ένα κείμενο σαράντα σελίδων που έπρεπε να μελετήσω, με τη ρητή οδηγία να μην κάνω καμία ερώτηση που να έχει σχέση με όσα γράφονταν εκεί! Ο τρόπος που προσεγγίζει τα θεματά του, η πολιτική, η ιστορία, όσα θα ήθελε να ρωτήσει ένας δημοσιογράφος το θρυλικό φωτογράφο που έχει εκθέσει σε όλα τα μεγάλα μουσεία του κόσμου ήταν απαγορευμένα.

Με σημειώσεις, dos και don'ts, τον συναντώ το επόμενο πρωί στο Μουσείο Μπενάκη όπου στήνεται η έκθεση (καταλαμβάνει όλο το ισόγειο και μια αίθουσα του πρώτου ορόφου). Μπαίνοντας στον πρώτο όροφο του μουσείου, τον ακούω με τα χαρακτηριστικά αγγλικά του να διαφωνεί για το θέμα του φωτισμού, ενώ ο πάντα ψύχραιμος Γιάννης Δήμου της Apeiron προσπαθεί να βρεί λύσεις και να αποφύγει τις εντάσεις. Ο Κουντέλκα περπατάει πάνω κάτω, ο βηματισμός του μεγάλος, τα χέρια σταυρωμένα πίσω από την πλάτη, στο πρόσωπο μια πεισμωμένη έκφραση που φανερώνει ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνουν τα πράγματα από το δικό του. Με βλέπει που παρακολουθώ, ρωτάει ποια είμαι, και έρχεται με αυτό το γοργό βήμα κατά πάνω μου τείνοντας το χέρι «χαίρομαι που σας γνωρίζω, θα χρειαστεί να περιμένετε δέκα λεπτά». Κudelka rules!

Ποια είναι η σχέση σας με το χρόνο;

Απλά δεν θέλω να ξοδεύω το χρόνο μου. Ξέρω ότι είναι περιορισμένος και θέλω να τον χρησιμοποιώ όσο καλύτερα γίνεται. Είμαι πρόθυμος να κάνω διάφορες ηλιθιότητες, αρκεί να είναι οι δικές μου ηλιθιότητες και όχι των άλλων! Γι' αυτό δεν δημοσιεύω πολλές φωτογραφίες μου. Εχω αδημοσίευτο υλικό 20 ετών, αλλά προτιμώ να συνεχίζω να φωτογραφίζω γιατί ελπίζω ότι αργότερα -όταν δεν θα έχω τη σημερινή φυσική κατάσταση- θα μπορώ να κοιτάζω αυτά που έκανα στο παρελθόν. Αυτή είναι η σχέση μου με το χρόνο.

Δεν είναι οδυνηρό, μερικές φορές, να κοιτάζεις πίσω;

Όχι, αντίθετα πιστεύω ότι είναι φανταστικό. Ξεχνάμε τόσα πολλά πράγματα. Και αν έχεις ζήσει τη ζωή σου όπως ήθελες, είναι ωραίο να την ξαναβλέπεις...

Για κάποιους το παρελθόν είναι ένα νεκροταφείο της μνήμης...

Διαφωνώ. Πάρτε για παράδειγμα το βιβλίο που εξέδωσα πρόσφατα για τη ρωσική εισβολή το 1968 στην Πράγα. Είναι φωτογραφίες που έβγαλα πριν σαράντα χρόνια. Είναι αναμφισβήτητα το παρελθόν. Ναι; Για 40 χρόνια κοιμούνταν αυτές οι φωτογραφίες. Τώρα που κρατώ το βιβλίο στα χέρια μου και τις κοιτάζω, δεν το πιστεύω πως τις έκανα εγώ... Για μένα είναι ικανοποίηση να βλέπω τι έκανα στο παρελθόν.

Πώς χρησιμοποιείτε το «ρολόι» στη ζωή σας;

Eχω ένα συγκεκριμένο ρυθμό στη ζωή μου. Όταν κοιμάμαι σε κάποια πόλη, πέφτω για ύπνο στις 12 και ξυπνάω στις 5.30 το πρωί. Αυτόματα. Όταν ξέρω ότι πρέπει να πάω σε μια συνάντηση, φυσικά συμβουλεύομαι το ρολόι μου. Τώρα πια δεν κοιμάμαι συχνά έξω, αλλά το έκανα συνέχεια στο παρελθόν. Όταν κοιμάσαι έξω πρέπει να βρεις ένα μέρος για να πλαγιάσεις πριν το ηλιοβασίλεμα, που ανάλογα με την εποχή είναι συνήθως γύρω στις οκτώ. Να σας πω τι κάνω εγώ: Φρόντιζω να βάζω το ρολόι μου δύο ώρες μπροστά, και έτσι δεν είναι οκτώ αλλά δέκα το βράδυ (γελάμε). Ξαπλώνω, κοιτάζω στον ουρανό περιμένοντας τα αστέρια για μια ώρα και μετά γύρω στις 11 ή 12 κοιμάμαι. Όταν ξυπνάω το ρολόι δείχνει 6 το πρωί αλλά στην πραγματικότητα είναι 4. Ο ήλιος δεν έχει ανατείλει, αλλά η μέρα έχει ήδη αρχίσει. Είναι πανέμορφα. Όταν είμαι έξω, ο ρυθμός του ηλίου είναι σημαντικότερος από το ρυθμό του ρολογιού.

Υπάρχουν δύο φωτογραφίες σας με κοινό σημείο ένα ρολόι. Η μια την ώρα της ρωσικής εισβολής στην Πράγα και η άλλη από τη συλλογή «Εξορίες». Είναι σύμπτωση;

Η αλήθεια είναι ότι είχα ξεχάσει εντελώς τη φωτογραφία του 1968 στην Πράγα, όταν έκανα τη δεύτερη φωτογραφία στην Ισπανία. Το θυμήθηκα πολύ αργότερα, όταν είδα την εκτύπωση. Στην πρώτη περίπτωση είναι το ρολόι ενός περαστικού, στη δεύτερη είναι το δικό μου. Ξυπνάς το πρωί στην ισπανική εξοχή, δεν ξέρεις τι να κάνεις, παίρνεις τη φωτογραφική μηχανή και βγάζεις οτιδήποτε είναι κοντά σου, όπως μια φωτογραφία με το ρολόι να δείχνει την ώρα...

Ελπίζω να ήταν η σωστή ώρα, να μην το είχατε ρυθμίσει δύο ώρες μπροστά (γελάμε). Σας λείπει η εποχή που κοιμόσασταν έξω;

Πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι είναι η πρώτη χρονιά στη ζωή μου που δεν κοιμήθηκα έξω. Η πρώτη χρονιά... Κανονικά στις 15 Αυγούστου θα έπρεπε να είμαι στην Πολωνία, όπου πάντα κοιμάμαι έξω, όμως αυτό το καλοκαίρι έπρεπε να βρίσκομαι στην Πράγα για την έκθεσή μου για την Ρωσική Εισβολή του 1968. Ξέρετε, δεν είναι σκλάβος των κανόνων, όμως φέτος ξαφνικά έπρεπε να κάνω έξι εκθέσεις και να ταξιδεύω συνεχώς. Στο μεσοδιάστημα φωτογράφιζα διαρκώς, όμως δεν ήταν η εποχή που μπορείς να κοιμάσαι έξω.

Υπάρχει ένα θέμα που νιώθετε ότι δεν έχετε αποτυπώσει ικανοποιητικά;

Οχι, έχω κάνει όλα όσα ήθελα. Βέβαια, κατά τη διάρκεια της ζωής ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα που θέλεις να κάνεις. Τώρα με έχουν καλέσει στο Ισραήλ για ένα project και, αν έχω τις σωστές συνθήκες, θα το κάνω. Όμως δεν υπάρχει τίποτα στο παρελθόν για το οποίο λυπάμαι που δεν έκανα.

Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα γι' αυτό το project;

Καλούν 15 φωτογράφους για μια μεγάλη περίοδο προκειμένου να φωτογραφήσουν το Ισραήλ, αλλά δεν είναι ένα κυβερνητικό project. Εχω διαλέξει κάποια θέματα, αλλά δεν ξέρω αν θα έχω τις συνθήκες που χρειάζομαι από τις αρμόδιες Αρχές για να το κάνω. Οι συνθήκες αυτές είναι να ενδιαφέρομαι, να έχω ελευθερία για να το κάνω σωστά και τον κατάλληλο εξοπλισμό, όπως η πανοραμική κάμερα.

Ο Ισραηλινός νομπελίστας Άμος Οζ έλεγε ότι ο συγγραφέας είναι κυνηγός ιστοριών. Ο φωτογράφος;

Όχι, δεν είμαι κυνηγός. Θεωρώ ότι ταξιδεύω στο χρόνο, κοιτάζω τον κόσμο και όταν βρίσκω κάτι που με ενδιαφέρει το φωτογραφίζω. Αυτό όμως δεν είναι κυνήγι, είναι ανακάλυψη. Όπως ποτέ δεν κυνήγησα γυναίκες. Δεν είμαι κυνηγός, είναι ξεκάθαρο αυτό.

Δεν κυνηγήσατε τις γυναίκες ούτε στις φωτογραφίες σας. Λείπει ο ερωτισμός, το γυμνό. Κάνω λάθος;

Όχι, δεν κάνετε λάθος. Έχω μόνο μια γυμνή φωτογραφία και είναι η μητέρα της κόρης μου. Μου ζήτησε η ίδια να τη φωτογραφίσω όταν ήταν έγκυος και χαίρομαι που το έκανα, γιατί πιστεύω ότι είναι μια πολύ καλή φωτογραφία.

Έχουμε δει θάνατο στις φωτογραφίες σας. Είναι ένα θέμα ιδιαίτερης γοητείας, έντασης;

Δεν μπορώ να το εξηγήσω... Δεν νομίζω ότι με γοητεύει η εικόνα του θανάτου, αγαπώ τη ζωή. Υπάρχει ένας Μεξικανός συγγραφέας που γράφει για τη φωτογραφία. Όταν βγήκε το Black Triangle, το πανοραμικό βιβλίο μου για την καταστροφή του Τσεχία, έγραψε πως όλα τα θέματά μου μιλούν για το θάνατο. Οι Τσιγγάνοι για το τέλος του ταξιδιού, η Εισβολή του 1968 για το τέλος του ονείρου του σοσιαλισμού, το Black Triangle για το τέλος της ομορφιάς του φυσικού τοπίου. Κατέληγε όμως ότι ακόμη και αν μιλάω για το θάνατο, για το τέλος, υπάρχουν περισσότερα σε αυτές τις φωτογραφίες. Αν καταλαβαίνεις το θάνατο με αυτό τον τρόπο, καταλαβαίνεις τη ζωή.

Ποια η συναισθηματική σας εμπλοκή κατά τη διάρκεια της φωτογράφησης αλλά και αργότερα όταν κοιτάζετε τις εικόνες σας;

Όταν φωτογραφίζω, δεν θέλω να βρίσκομαι απ' έξω, θέλω να βρίσκομαι μέσα στη φωτογραφία. Αλλά αν αργότερα μου ζητήσετε να κοιτάξω τις φωτογραφίες μου και να σας μιλήσω γι' αυτές, θα σας απαντήσω πως δεν μου αρέσει αυτό. Αντίθετα, όταν τελειώσω θέλω να είμαι εντελώς έξω, δεν θέλω να είμαι συναισθηματικός με τις φωτογραφίες. Θέλω να τις κοιτάζω σαν να μην είναι δικές μου. Μόνο έτσι είμαι ικανός να τις κρίνω.

Σε ποιο θέμα ήσασταν περισσότερο φορτισμένος;

Το καλύτερο παράδειγμα είναι η ρωσική εισβολή. Πολλοί φωτογράφοι την απαθανάτισαν. Αν εγώ το έκανα καλύτερα από τους ξένους ήταν επειδή ήταν η χώρα μου ήταν δικό μου πρόβλημα.

Υπάρχει μια μυθολογία γύρω από το όνομά σας: Ο νομάς, ο εκκεντρικός, ο φωτογράφος που δεν δέχεται όρους... Νιώθετε ότι σας περιορίζει αυτή η μυθολογία;

Ο κόσμος αγαπά τους μύθους. Κοιτάξτε πόσο αγαπητή είναι η ελληνική μυθολογία. Ο κόσμος χρειάζεται συγκεκριμένους μύθους και θρύλους. Δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η μυθολογία μου, αν υπάρχει αυτή. Δεν είμαι σκλάβος κανενός θρύλου και μύθου, κάνω ό,τι θέλω. Σας είπα ότι κοιμόμουν συνεχώς έξω όλα αυτά τα χρόνια, φέτος όμως όχι. Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου τηλεόραση, αυτοκίνητο, κινητό τηλέφωνο, κομπιούτερ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αύριο δεν θα έχω κάποιο από αυτά. Ζω τη ζωή μου όμως θέλω, δεν είμαι σκλάβος της εικόνας που έχουν οι άλλοι για μένα.

Μα υπάρχουν πάντα επιλογές στη ζωή; Δεν υπάρχουν αδιέξοδα;

Ναι, υπάρχει ένα αδιέξοδο, όταν πεθαίνεις (χαμογελάει). Ταξιδεύω μέσα στη ζωή και προσπαθώ να τη διευθύνω όπως πρέπει, όμως δεν γίνεται πάντα αυτό που θέλω. Μερικές φορές ακολουθεί άλλο δρόμο. Από τη φωτογραφία όμως έχω μάθει ότι από το negative (αρνητικό) μπορείς να κάνεις κάτι θετικό (positive).

Δεν είναι η μόνη αντίθεση που μπορεί κανείς να διακρίνει στη ζωή σας. Έχετε πει πως ζείτε στο minimum αλλά πάντα απαιτείτε το maximum.

Δεν μπορώ να πω ότι ζω στο minimum. Ζω με αυτά που χρειάζομαι. Οσα δεν έχω, απλά δεν τα χρειάζομαι. Οσο για το maximum, συζητούσα έντονα το πρωί στον Γιάννη Δήμου και μου φώναζε και αυτός γιατί θέλαμε το μέγιστο ο ένας από τον άλλο. Είμαι εδώ κάθε μέρα από τις 8 το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα γιατί θέλω να είναι η καλύτερη έκθεση, ήρθα εδώ για να πάρω το maximum. Aπό τη στιγμή που εγώ δίνω το maximum το απαιτώ και από τους άλλους.

Εχετε ποτέ καταστρέψει φωτογραφίες σας;

Ποτέ. Κρατώ τα πάντα. Δεν τις χρησιμοποιώ όλες, αλλά δεν τις καταστρέφω.

Εχετε φωτογραφίες πάνω σας, στο πορτοφόλι σας;

Όχι ποτέ. Στο διαμέρισμα της Πράγας δεν υπάρχει ούτε μια φωτογραφία στον τοίχο. Στο Παρίσι έχω αποκόμματα από εφημερίδες και κάρτες από πίνακες ζωγραφικής που αγαπώ. Εκεί έχω φωτογραφίες των παιδιών μου, της οικογένειας. Δεν τις κουβαλώ όμως ποτέ μαζί μου.

Ποια ήταν η τελευταία φωτογραφία που τραβήξατε;

Ήταν μέσα στο αεροπλάνο που με έφερε στην Ελλάδα.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Αγγελόπουλο στην κινηματογράφηση του Βλέμματος του Οδυσσέα;

Δεν ήμουν καλεσμένος του Αγγελόπουλου για να φωτογραφίσω την ταινία, αλλά του Γάλλου παραγωγού του, που του άρεσαν οι φωτογραφίες μου. Γνώρισα τον Αγγελόπουλο και μου είπε ότι δεν είχε δει ποτέ φωτογραφίες μου. Εφερα μαζί μου τoυς Τσιγγάνους, το Panoramic Book και τις Εξορίεςκαι του είπα ότι μπορεί να διαλέξει. Αποδέχτηκα την πρόσκληση γιατί ο Γάλλος παραγωγός δεν μου ζήτησε να φωτογραφίσω το φιλμ, αλλά τη προσωπική ματιά μου στις Βαλκανικές όπου γυριζόταν το φιλμ. Θυμάμαι λίγες μέρες αργότερα, καθώς περιφερόμουν στο set, με πλησιάζει ο Αγγελόπουλος και μου λέει «Ζοζέφ είσαι τρελός. Μου αρέσει πολύ η δική σου τρέλα, αλλά προτιμώ τη δική μου».

Δεν Γυρίζει Πίσω (;)


από την Ελευθεροτυπία

Η εξέλιξη δεν κάνει στροφές 180 μοιρών και το γενετικό ρολόι δεν γυρνάει ανάποδα, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα πάνω στις πρωτεΐνες.

Οι εξελικτικοί βιολόγοι, ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα, συζητούν –και διαφωνούν- κατά πόσο είναι δυνατό η εξέλιξη να κάνει ανάποδα βήματα, ένα ζήτημα δύσκολο να απαντηθεί με σιγουριά, επειδή σπάνια ξέρουμε ποια ακριβώς χαρακτηριστικά είχαν οι πρόγονοι των ειδών και με ποιους μηχανισμούς εξελίχτηκαν στις σημερινές μορφές τους.

Όμως, σύμφωνα με τη νέα έρευνα, υπό τον Τζόε Θόρντον του Κέντρου Οικολογίας και Εξελικτικής Βιολογίας του πανεπιστημίου του Όρεγκον των ΗΠΑ, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature, από τη στιγμή που ένα γονίδιο διαμορφωθεί στην τωρινή μορφή του, μπλοκάρεται γενετικά ο δρόμος της επιστροφής του στην προηγούμενη κατάστασή του – τουλάχιστον όσον αφορά τις πρωτεϊνες.

Οι αμερικανοί ερευνητές, σύμφωνα με το Science, το Live Science και το New Scientist, προσπάθησαν να απαντήσουν το ερώτημα εστιάζοντας στην εξέλιξη στο μοριακό επίπεδο, επειδή μπορούν να εξακριβώσουν ευκολότερα τα διαδοχικά εξελικτικά βήματα από το προηγούμενο στάδιο μιας πρωτεϊνης στο επόμενο. Η μελέτη τους εστιάστηκε στην πορεία μιας συγκεκριμένης πρωτεϊνης, του υποδοχέα γλυκοκορτικοειδών (GR), που σχετίζεται με την ορμόνη του στρες κορτιζόλη, μέσα σε μια τεράστια χρονική περίοδο 450 εκατ. ετών.

Οι επιστήμονες αναδημιούργησαν την πρωτεϊνη όπως ήταν πριν εξελιχτεί στην τωρινή μορφή της (περίπου πριν 400 εκατ. χρόνια) και διαπίστωσαν ότι η σημερινή μορφή της δεν ανέχεται να αποκατασταθούν η δομή και οι λειτουργίες της προηγούμενης μορφής. Με άλλα λόγια, η νέα έρευνα, για πρώτη φορά, αποκάλυψε ότι, με το πέρασμα του χρόνου, εμφανίζονται ορισμένα γενετικά εμπόδια (μεταλλάξεις) που καθιστούν σχεδόν αδύνατη την μεταμόρφωση μιας πρωτεϊνης ξανά στο προηγούμενο στάδιό της.

«Γκρεμίζονται πίσω τους οι γέφυρες και η επιστροφή είναι αδύνατη πια», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Θόρντον, ο οποίος πιστεύει ότι –πέρα από τις επιμέρους πρωτεϊνες- η ίδια μη αναστρεψιμότητα ισχύει για πολύπλοκα εξελιγμένα χαρακτηριστικά των οργανισμών, όπως το σχήμα τους, η συμπεριφορά και ο μεταβολισμός τους.

Σύμφωνα με την έρευνα, ακόμα και αν οι μελλοντικές συνθήκες και οι συνακόλουθες εξελικτικές πιέσεις του περιβάλλοντος μοιάζουν ξανά με αυτές του παρελθόντος, τα βιομόρια δεν πρόκειται να επιστρέψουν στην προηγούμενη κατάστασή τους.

«Πρόκειται για την καλύτερη μέχρι σήμερα παρουσίαση των μοριακών θεμελίων της εξελικτικής μη αναστρεψιμότητας», δήλωσε ο καθηγητής οικολογίας και βιολογίας Μάικλ Ρόουζ του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας. Για «μια από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις στην εξελικτική βιολογία τα τελευταία 10-15 χρόνια», έκανε λόγο ο εξελικτικός βιολόγος Γκούντερ Βάγκνερ του αμερικανικού πανεπιστημίου Γιέηλ, επειδή, όπως είπε, όχι μόνο δείχνει ότι όντως η εξέλιξη δεν γυρίζει πίσω, αλλά επιπλέον εξηγεί λεπτομερώς και τον γενετικό μηχανισμό που αυτό συμβαίνει.

Ορισμένοι άλλοι πάντως βιολόγοι, όπως ο Ντάνιελ Φάλους του ιρλανδικού Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Κορκ, και ο Μάικλ Λιντς του αμερικανικού πανεπιστημίου της Ιντιάνα, εμφανίστηκαν πιο επιφυλακτικοί και δήλωσαν ότι δεν είναι ακόμα απόλυτα βέβαιο ότι η εξέλιξη δεν μπορεί να βρει δρόμους πισωγυρίσματος.
---------------------------------

Κι ο Πρίντεζης; Για πες.

Tuesday, September 22, 2009

Κοπεν-χά!


Βολτάροντας κανείς στην Κοπεγχάγη -ειδικά εάν τα μάτια του έχουν συνηθίσει την γνώριμη θάλασσα των κίτρινων ταξί, το ομιχλώδες μπιχλονέφος και τον ηλιόλουστο καιρό- θα σοκαριστεί από πολλές πολλές απόψεις. Αν πάλι έρχεται από την Στοκχόλμη ή από το Ελσίνκι ή από κάποια έστω και λίγο μικρότερη Σκανδιναβική πόλη, αυτά που θα αγαπήσει είναι ο ελαφρώς καλύτερος καιρός, η ελαφρώς πιο πολυπολιτισμική διάθεση και κάτι το πιο ευρωπαϊκό-όχι πολύ όμως, αν με εννοείτε.
Δεν είναι δύσκολο να περιγράψεις τις εντυπώσεις ενός Έλληνα που επισκέφθηκε την Κοπεγχάγη. Πάντα στην ταξιδιωτική ψυχολογία του Έλληνα υπάρχει κάτι το ιμπεριαλιστικό, όπως στον αντίστοιχο Ρωμαίο ταξιδιώτη που επισκεπτόταν τις Ρωμαϊκές επαρχίες, όπως στον σημερινό Αμερικανό που επισκέπτεται "την Ευρώπη" ή οποιοδήποτε μέρος του κόσμου που δεν έχει αστεράκι στην Αμερικανική σημαία. Ils sont fous ces Romains, αναφωνεί το διογκωμένο εγώ του, και ακουμπάει στον τοίχο που έστησε ανάμεσα στους πολιτισμούς για να ξαποστάσει. Δεν έχει την υπομονή και την περιέργεια να σταθεί και να παρατηρήσει:

Δύο ξανθιές γυναίκες, ντυμένες με στυλ, ποδηλατούν υπό το ψιλόβροχο σε έναν από τους αναρίθμητους ποδηλατοδρόμους της πόλης. Είναι απόγευμα και η αγορά είναι ανοικτή. Δεν τις εμποδίζει ο καιρός, δεν τους λείπει η φυσική κατάσταση. Ποδηλατώντας συζητούν. Περνούν έξω από μερικά μπαρ, χαζεύοντας μέσα, και τελικά σταματούν έξω από ένα με μια μεγάλη τζαμαρία προς τον δρόμο. Ακριβώς έξω από το μαγαζί, 2-3 απ' τους θαμώνες καπνίζουν, σιωπηλά χαζεύοντας το συννεφιασμένο απόγευμα και απολαμβάνοντας το φθινοπωρινό δροσερό αεράκι. Οι δεσποινίδες κατεβαίνουν από τα ποδήλατά τους, τα αφήνουν στο stand, και μπαίνουν στο μαγαζί για ένα ποτήρι κρασί.

Νετάρουμε στο μυαλό της σαλεμένης Ελληνίδας:

1. "Δεν πας καλά που θα κάνω εγώ ποδήλατο μες τη βροχή, αυτές είναι χαζεμένες!"
2. "Και να μου βραχούν τα μαλλιά;;"
3. "Καλά βλαμμένες είναι και τα άφησαν ξεκλείδωτα; Κι αν περάσει κανένας Αλβανός;"
4. "Ας ερχόταν εμένα ο Τάκης μου να πάμε με ποδήλατο για ποτό να δεις για πότε έχω μπεί στο πρώτο κάμπριο που μου σφύριξε.."

..και του σαλεμένου Έλληνα:

1. "Τι λε ρε φίλε, κοίτα οι γκόμενες εδώ, ααααα ρε να μου να εδώ ζωάρα που θα έκανα..! Αμα τη βρίσκουνε ρε με τα ποδήλατα, φαντάσου πόσο θεό θα σ'έχουν με το Σβικ (=honda civic)."
2. "Άσε ρε που θα βγω εγώ να καπνίσω, θα τ'ανάψω μέσα και να πάνε να μαμηθούνε όλοι! Φασισταριό, μάθαμε τώρα Ευρώπες και μλκίες! Με πούρο θα έρθω ναουμ'!"
3. "Πάμε ρε να τους σκάσουμε τα λάστιχα;"

-------

Δεν θα γίνω άλλο κακεντρεχής, αρκετά. Είναι μια πολιτισμική άβυσσος που δεν μπορείτε να χειριστείτε, το ξέρω. Μην μας πιάνει πανικός όμως. Αντίστοιχα προβλήματα έχουν αυτοί όταν παίρνουν ταξί για να πάνε από την Καλλιθέα στην Αγ.Παρασκευή μια Τρίτη απόγευμα. Όσο και να εξηγείς, σε θεωρούν τρελό. Και δεν είναι και όλα τόσο τέλεια σε πόλεις σαν την Κοπεγχάγη άλλωστε. Έχουν κι εκεί περίεργες συνήθειες -άλλης φύσης βέβαια από τις δικές μας. Απλά να δώσω εδώ την αφορμή για αυτό το post: Είναι ένα site, με σοκαριστικό περιεχόμενο, από το οποίο πήρα και την φωτογραφία στην αρχή. Να ντύνεσαι καλά, και να ποδηλατείς με στυλ. Ωραίο πράμα (χάρμα):

Sunday, September 20, 2009

Μεταμεσονύκτια Τηλεόραση Ι: ο Τόνυ


Είναι ο America's Personal Trainer. Έχεις αποκοιμηθεί κοιτώντας τον (και ο Ζ. το έχει πάθει αυτό), έχεις ξυπνήσει κοιτώντας τον, βουβό και με όλα τα ντεσιμπέλ. Έχεις γυρίσει μεθυσμένος, πέταξες τα κλειδιά στον πάγκο (κι έπεσαν από πίσω), έκατσες ιδρωμένος και διψασμένος στον καναπέ και έβγαλες το ένα παπούτσι. Πριν βγάλεις το δεύτερο πάτησες το κουμπί της τηλεόρασης. Αυτό ήταν. Ο Τόνυ Λιτλ μπήκε στην ζωή σου και το πόδι σου δεν βγήκε από το δεύτερο παπούτσι, πριν σκεφτείς να πάρεις τηλέφωνο και να παραγγείλεις το Γκαζέλ Φρισταϊλ -όταν δηλαδή κατάλαβες πως τα πράγματα είναι επικίνδυνα και τα κλειδιά πίσω από τον πάγκο, εσύ μεθυσμένος και διψάς και σκέφτεσαι να προβείς σε αγορές αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Από τότε, κάθε φορά η ίδια ιστορία, με τα προτρεπτικά "Go, go, go for it!", "You can do it!", "Believe in yourself!!", και τα επιβραβευτικά "That's my boy!", "I knew you have a heart!" να σου ραγίζουν την καρδιά που στέκεσαι ακίνητος στον καναπέ σου και που δεν χτυπιέσαι πάνω στο Γκαζέλ. Να ατενίζεις την ανέμελη ξανθιά χαίτη του Τόνυ και η πειθώ του να περνά κάτω από την πόρτα μέσα στο σαλόνι σου. Είναι μεγάλος. Είναι cult.

Saturday, September 19, 2009

Παραλλαγές του Μι: Σήματα Μετρό


Ένα ωραίο άρθρο για τα σήματα του Μετρό σε ένα κάρο πόλεις του κόσμου. Άλλα πιο σύνθετα, άλλα πιο μίνιμαλ. Ωραία της Άγκυρας, της Μπραζίλια, της Χάγης, της Θεσσαλονίκης (;) και του Λονδίνου που όσο φορεμένο κι αν είναι, είναι ωραία σύλληψη.

Wednesday, September 16, 2009

The Pinky and the Savvas

Σάββα είσαι ο νέος ήρωας, το νέο ίνδαλμα. Σου σερβίρω μια φωτογραφία σου από τα παλιά (όχι και πολύ παλιά, 2003) που κοτσωνάτος παπαραδιάζεις με στόμφο σε καθηλωμένο ακροατήριο υπο το βλέμμα Του.


Και μια που το 'φερε η κουβέντα, να σου πω και κάτι άσχετο, μου θυμίζεις πολύ αυτόν.

Monday, September 14, 2009

Πιο Κούλ Δεν Πάει


Ωραία φωτο. Ο Morrison. Cool. Impossible Cool. Ωραίο Site. Πολύ κούλ όμως, και νοιώθω εξαιρετικά ασήμαντος.

Sunday, September 13, 2009

Η φωνή της Μελίνας


Βλέπω τώρα που γράφω τούτες δω τις λέξεις, την εκπομπή "Στα Άκρα" με την Βίκυ Φλέσσα. Καλεσμένη και συνεντευξιαζόμενη η Μελίνα Κανά. Είναι εκείνες οι φορές που λες γιατί διάολε δεν την βάζουνε πλάτη, δεν την κάνουνε blur στη μούρη, κάτι. Όχι, δεν είναι κανένα ανθρωπόμορφο τέρας, ίσα ίσα για την ηλικία της στέκεται όμορφη και μυστηριώδης- σίγουρα όμως όχι τόσο όσο η φωνή και οι ερμηνείες της. Δεν την είχα ξαναδεί. Θα μου πεις, "μα πως δηλαδή, που ζεις εσύ, σε συναυλίες δεν πας, τηλεόραση δεν βλέπεις;". Όχι παιχταρά αναγνώστη μου λίγο από όλα κάνω αλλά δεν έτυχε να έρθουμε face to face τι να σου πω. Έλα όμως τώρα που οι νυχτερινές τηλεοπτικές περιπλανήσεις μου συνέπεσαν με της Μελίνας.
Θαυμαστής. Τι είναι ο θαυμαστής; Δεν την ξέρω, δεν με ξέρει ούτε εκείνη. Την θαυμάζω; Όχι. Πως να θαυμάσεις κάτι που δεν ξέρεις; Θαυμάζω ας πούμε τον ΠΑΣ Γιάννενα, που σου αραδιάζω τους παίχτες στο τσακ μπαμ όλους με στατιστικά και με απ'όλα αναγνώστη μου. Την Μελίνα Κανά; Όχι.
Μου αρέσει η φωνή της. Σε δύο επίπεδα. (1) Στο βιολογικό : η χροιά της. (2) Ερμηνευτικά: Η οπτική γωνία με την οποία αντιλαμβάνεται η Μελίνα το κάθε τραγούδι είναι και θα παραμείνει κάτι πολύ μακρινό και ανεξερεύνητο που δεν αφορά κανέναν μας. Έρχονται όμως οι ήχοι αυτοί στα αυτιά μου, και το σήμα μεταφέρεται στο ακουστικό τμήμα του εγκεφάλου και εκεί αποκωδικοποιείται από την αντίληψη. Η τελευταία λοιπόν φωτίζει το εισερχόμενο σήμα, και η σκιά του είναι μια πολύ πολύ πλούσια σύνθεση. Είναι λυτρωτική η φωνή της ρε παιδί μου, έχει κάτι το απελευθερωτικό από τ'ασήμαντα, τα περιττά, και κάτι το υπόδουλο σε ότι αξίζει να υποδουλωθείς. Απίθανα πράγματα σου λέω αναγνώστη μου. Άμα στα λέω όλα αυτά, αντιλαμβάνεσαι τι ζημιά ήταν να την δω. Δεν ήθελα να την συνδέσω με καμιά μορφή. Προχωράμε όμως. Τραγουδάκι ωραίο και μια που την πέτυχα, πάρε και την μετάφραση στα Ισπανικά που είναι νομίζω όμορφη, δεν χάνει.:

"Hablo de ti"
Autor y compositor:
Thanassis Papakonstantinou
CD: "Láfira"
(Lyra, 1998)

Hablo con las altas, inaccesibles montañas
y les hablo de ti,
que tienes belleza y cejas arqueadas
como puentes de piedra.
Y me respondieron:
"Los puentes se llenan de hierba.

Alma desafortunada, no te engañes".


Hablo con las negras nubes del cielo
y les hablo de ti,
que, cuando caminas, donde pisas dulcemente
florece la tierra estéril.
Y me respondieron:
"La tierra florece allí donde quiere.

Alma desafortunada, no te engañes".


Hablo con las fuentes que viven solitarias
y les hablo de ti,
que cuando me miras, es como decirme que me amas,
y los ángeles revolotean.
Y me respondieron:
"Los ángeles son de papel.

Alma desafortunada, no te engañes".

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails