Ελσίνκι, Αργά Τη Νύχτα

Ένας παγωμένος και κάπως ροκ αέρας γλιστρούσε ανάμεσα στα βράχια, τα άσχημα κτίρια και τις αχανείς ανοικτές πλατείες της πόλης. Δυστυχώς, η μόνη roll αίσθηση ήταν μιας εφημερίδας, που ταξίδευε χωρίς το εξώφυλλό της, κάπως άστατα στον χώρο. Ίσως και να το έψαχνε. Κρίση ταυτότητας.

Η σχεδόν αρκτική θερμοκρασία των -18 C και ο ξάστερος ουρανός είναι ωραίος συνδυασμός. Το φεγγάρι σε αυτές τις περιοχές, σε αυτούς τους μήνες μπορεί να μοιάζει αφύσικα μεγάλο, προς την δύση του. Και νομίζεις πως είναι όλα καθαρά, διαφανή, ξάστερα. Ακόμα και οι άνθρωποι. Απάτη.

OXYGENOL. Αναβόσβησε με κόκκινα νέον γράμματα ψηλά μακριά.

Ο νεαρός άνδρας στην διπλανή στάση του λεωφορείου (aka Night Bus) προσπαθούσε να περάσει σε μια κρεμάστρα, ένα παλτό και ένα πουκάμισο. Με αυτήν την σειρά. Είχε λυγίσει τα γόνατα και είχε σχεδόν κλείσει τα μάτια, προσπαθώντας το ακατόρθωτο με ασσύλυπτες ποσότητες αλκοόλ στο κρύο αίμα του.

-Perkele...! PERKELE! Έβρισε. Δυνατά.

Άφησε την κρεμάστρα να πέσει, πήρε φόρα και κλώτσησε (άτεχνα) μια μικρή βαλίτσα που ήταν ανοικτή μπροστά στα πόδια του. Χαρτιά, ρούχα, και ένα φλάουτο σκόρπισαν στον μεγάλο δρόμο.

Έπεσε στα γόνατα. Φώναζε σχεδόν κλαίγοντας,

-sAtana!!! sAtana!!!! Saaaaaaaaaatana!

Όλη αυτή την ώρα, στεκόμουν στην δίπλα στάση, τυλιγμένος στα κασκόλ και στα σκουφιά μου, με μόνη απόδειξη οτι ζω, το διοξείδιο που έβγαινε φανερά ζεστό από τα ρουθούνια μου. Αυτό είναι ευγενικό να κάνεις εδώ. Το τίποτα. Ήμουν εκεί για να περιμένω το λεωφορείο, και αυτό έκανα.

Σηκώθηκε -με δυσκολία- και μάζεψε το μισό φλάουτο από τον δρόμο. Ήρθε αργά, νωχελικά προς το μέρος μου.

Έμεινα ακίνητος. Τον κοιτούσα όπως ερχόταν, τόσο ατάραχα όσο κι αυτός ήταν μεθυσμένος.

Ήρθε και στάθηκε όρθιος δίπλα μου.

Τον ρώτησα:

- Why so angry?

Εδώ όλοι μιλάνε άπταιστα αγγλικά, ακόμα και οι μεθυσμένοι γιοί του σατανά.

- I was born angry, my friend. Είπε, και ακούμπησε στο τζάμι της στάσης. Το πουκάμισο το είχε σηκώσει τώρα ένα πολύ δυνατό και παγωμένο ρεύμα που μούδιασε όλους τους μυες του προσώπου μου. Αν ήθελα να χαμογελάσω, δεν μπορούσα. Και δεν έπρεπε κιόλας.

- When I was a kid.. you know....small child... my parents were giving me alcohol to sleep..., είπε.

And you know what??! Now, it doesn't work any more!! It doesn't fucking work!

Έκανε να φύγει, γύρισε στην στάση του. Έψαχνε το πουκάμισο, το οποίο ίσως να ήταν ήδη στην Εσθονία.

Perkele... ψιθύρισε υπόκωφα.πς