Tuesday, September 6, 2011

Σεπτεμβριανά


Σε έναν πρώτο και στενό κύκλο αντίληψης, σκέφτομαι τις ευθύνες των συμπολιτών μου και των φορέων της εξουσίας όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης. Διευρύνοντας αυτό το πεδίο αντίληψής φτάνω σε σκέψεις πιο αυτοκριτικές που επιστρέφουν μέρος των ευθυνών σε εμένα τον ίδιο. Σε μια ακόμη πλατύτερη και διαυγέστερη συναίσθηση του προβλήματος και των αιτιών του, διακρίνω ζητήματα συστημικά. Δομικές δηλαδή ανωμαλίες του οικονομικού και πολιτικού συστήματος που είτε πρωτογενώς ευθύνονται για το παγκόσμιο αδιέξοδο στο οποίο οδηγούμαστε είτε απλώς μεγεθύνουν εμμέσως προβλήματα που δεν δημιούργησαν.

Νομίζω πως κάθε κύκλος από τους παραπάνω έχει ορθότατους λόγους ύπαρξης και δεν αναιρεί ούτε ακυρώνει απαραιτήτως τα επιχειρήματα των υπολοίπων. Δηλαδή όταν για παράδειγμα στηρίζει κανείς την άποψη πως για το Ελληνικό πρόβλημα ευθύνη έχουν οι κυβερνήσεις ή οι ταξιτζήδες ή οι φαρμακοποιοί, δεν αντικρούει απαραίτητα το επιχείρημα ενός άλλου που πιστεύει πως το πρόβλημα είναι δομικό πρόβλημα του καπιταλισμού ή κάποιου τρίτου που αναζητεί εξιλέωση στις αναίτιες αναπηρικές συντάξεις. Μπορούν κάλλιστα να συμβαίνουν και τα τρία και μάλιστα με απόλυτα ντετερμενιστικό τρόπο να ενθαρρύνουν και να εξηγούν το ένα το άλλο.

Στην ουσία η αποδοχή όλων των κύκλων προβληματισμού μας οδηγεί στο να δούμε το πρόβλημα σε μία καθολική κλίμακα. Πιο ρεαλιστικά και πιο σύνθετα. Δηλαδή αν αντιληφθούμε την ευθύνη του διεφθαρμένου πολίτη παράλληλα με την ευθύνη του Υπουργού του και κάνουμε την αναγωγή σε ένα περιβάλλον που σχεδόν κάνει αδύνατη την ευμάρεια μιας χώρας όταν ο υγιής της πολίτης δεν παράγει ενώ καταναλώνει κρατικά χρήματα και το κράτος αδρανεί ή και τον ενθαρρύνει, τότε θα ξεκινήσουμε να βλέπουμε το πρόβλημα σε μια πραγματική διάσταση.

- . -


Friday, July 15, 2011

Μένω ή Φεύγω;

Η intelligence2 πριν λίγες μέρες οργάνωσε ένα debate με πολύ ενδιαφέροντες ομιλητές προσπαθώντας να δώσει απάντηση στο σημαντικότερο ερώτημα που αντιμετωπίζει η γενιά μου. Μακάρι να δίνονταν έτσι οι απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα αλλά και η μοναξιά αποδεδειγμένα δεν απαντά καλύτερα. Κουβέντα λοιπόν.
EVENT INFO
Βρισκόμαστε σε μια δυσμενή οικονομική, κοινωνική και πολιτική συγκυρία την οποία φαίνεται πως δεν θα ξεπεράσουμε πολύ σύντομα. Οι νέοι που αναζητούν επαγγελματική ανέλιξη, διανοητική εξέλιξη και βελτίωση της ποιότητας ζωής τους, αντιμετωπίζουν το δίλημμα της αναζήτησης ενός καλύτερου μέλλοντος εκτός των ελληνικών συνόρων.

Στην εποχή της απελευθέρωσης των αγορών, της διαδικτυακής επικοινωνίας και των μεταφορών χαμηλού κόστους, πολλά από τα εμπόδια του παρελθόντος έχουν καμφθεί.

Έχει έρθει πράγματι η στιγμή να αποδημήσουμε αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον ή είναι η κρίση μια μεγάλη ευκαιρία από την οποία θα κερδίσουν όσοι μείνουν εδώ; Είναι ‘έξω’ καλύτερα; Και αν είναι, θα τα καταφέρουμε εμείς καλύτερα;

Η Intelligence Squared Greece παρουσιάζει ένα debate μέσα από το οποίο ως πρόθυμοι και ικανοί νέοι θα διαπραγματευτούμε όλοι μαζί αλλά και ο καθένας με τον εαυτό του, αν θα μείνουμε στην Ελλάδα και θα επενδύσουμε στην ενδεχόμενη αλλαγή της ή αν θα αποδημήσουμε σε νέους τόπους αναζητώντας τις εκεί ευκαιρίες.
Οι ομιλητές δεν λένε απαραίτητα την δική τους προσωπική άποψη. Τάσσονται με επιχειρήματα υπερ της πρότασης που υπερασπίζονται. Αυτό άλλωστε είναι ένα debate. Η διαλεκτική των πραγμάτων φωτίζει τις πιο κρυφές πτυχές τους.

Ομιλητές υπέρ της πρότασης

  • Στάθης Καλύβας

    Βραβευμένος Συγγραφέας, Καθηγητής “Arnold Wolfers” Πολιτικών Επιστημών και Διευθυντής του Προγράμματος “Order, Conflict and Violence” του Πανεπιστημίου Yale.

  • Χρήστος Παπαδημητρίου

    Καθηγητής Πληροφορικής στα Πανεπιστήμια Harvard, Μ.Ι.Τ., Stanford και Berkeley όπου κατέχει την τιμητική έδρα Πληροφορικής C. Lester Hogan.

  • Γρηγόρης Φαρμάκης

    Επιχειρηματίας, Δ/νων Σύμβουλος της εταιρείας στατιστικής έρευνας και πληροφορικής, Agilis SA.

Συντονιστής

  • Τάσος Τέλλογλου

    Δημοσιογράφος, Αρθρογράφος και Συγγραφέας, Anchor της Εκπομπής ‘Νέοι Φάκελοι’ του Σκαϊ.

Ομιλητές κατά της πρότασης

  • Απόστολος Δοξιάδης

    Μαθηματικός, Σκηνοθέτης, και Συγγραφέας. Τα βιβλία του, Ο Θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκολντμπάχ καθώς και το Logicomix (σε συνεργασία με τον Χρίστο Παπαδημητρίου) έφεραν τα Μαθηματικά στη μυθιστορηματική αφήγηση.

  • Κυριάκος Πιερρακάκης

    τέως Πρόεδρος του Ινστιτούτου Νεολαίας, υποψήφιος Διδάκτορας στο τμήμα Πολιτικών και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

  • Αρίστος Δοξιάδης

    Διαχειριστής επιχειρηματικών συμμετοχών, Επισκέπτης Ερευνητής στο Πανεπιστήμιο








Πλήρες βίντεο. Ήμουν εκεί και μάλλον γνώμη δεν άλλαξα. Ήταν ωραία όμως. Όλα τα debate είναι ωραία. Στο 27:10 τα λέει ο πρώτος ομιλητής που ακόμα και να μη συμφωνείς, θα γελάσεις. Και αυτό είναι καλό.

Sunday, June 12, 2011

Ed Alleyne-Johnson & Τ.Λειβαδίτης


"Όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο
είμαστε κιόλας νεκροί"

Τάσος Λειβαδίτης

Wednesday, June 8, 2011

Τέρμα ως εδώ

Ο φίλος Στέλιος περιγράφει:

"Τραίνο επιστροφής από την τεράστια συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Μοναστηράκι. Το βαγόνι ασφυκτικά γεμάτο, είμαι κολλημένος στο τζάμι της πόρτας.
Ξεκινάμε.
Ακούγεται στο μεγάφωνο.. Χχχσσσσσσ Φουυυυ.
Ωχ, σκέφτηκα, σε κάποιο σταθμό δεν θα σταματάει.
Αντί αυτού ακούγεται η φωνή του μηχανοδηγού

-Αφιερωμένο στον Ελληνικό λαό...
...και πατάει το play...


Το τι έγινε μέσα στα ασφυκτικά γεμάτα βαγόνια δεν περιγράφεται"

Tuesday, May 31, 2011

My Kingdom for a Horse vol.I

Αγαπητέ αναγνώστη, ζούμε μεγαλειώδης ιστορικές στιγμές. Σκεπτόμενος πως μια τόσο σουρεαλιστική χώρα με τόσο στούρνους μπαστουνόβλαχους πολίτες ίσως κάποτε να αποτελέσει παρελθόν και να γίνει ένα κακέκτυπο της αποστειρωμένης Δύσης με νόμους που τηρούνται κτλ. έχω ήδη ξεκινήσει να αισθάνομαι μια νοσταλγία για όλα όσα απείρου κάλλους διαδραματίζονται καθημερινά μπροστά στα αθώα (αλλά και φιλήδονα) μάτια μας.

Δεν θα πλατειάσω άλλο, δίνω το μαγικό link και ξύσε τ'αυτί σου και προβληματίσου μόνος. Τέτοιες στιγμές η μοναξιά είναι πολιτική επιλογή.

Tuesday, April 12, 2011

Κι ας αποτύχουμε ρε...



Προχθές. Πλατεία Συντάγματος. Η ειλικρίνεια αυτού του ανθρώπου, το συναίσθημά του, το δίκιο που τον πνίγει. Απίστευτο είναι. Δεν ξέρω τι άλλο να σχολιάσω. Για κάποιο λόγο τον χαίρομαι πολύ, το θάρρος του, την καθαρότητα του λόγου του, τον πόνο του για το κοινό καλό.

"Κι ας αποτύχουμε ρε..."

Friday, April 8, 2011

Tilt!

Έτσι θα ακουγόντουσαν αν είχαν ήχο οι μέρες αυτές. 4 μέρες απεργίες οι δημοσιογράφοι, 4 μέρες χωρίς ειδήσεις, χωρίς Πρετεντέρη και Μπάμπη Παπαδημητρίου, χωρίς Χασαπόπουλο και Τρέμη, χωρίς Λιαρέλλη, Στάη και Χατζηνικολάου.

Οι εφημερίδες της Κυριακής την Πέμπτη, τα ραδιόφωνα μόνο μουσική, η θερμοκρασία ανεβαίνει και το Debtocracy στον αέρα:


Έξω λοιπόν. Όλοι. Η πόλη μυρίζει νεράτζια και κάτουρα. Κι όλοι εμείς; Μαξιλάρι. Κι έχουμε και τις γραμμές στο πρόσωπο, τα μαλλιά ανακατεμένα και τα μάτια πρησμένα. Ύπνος αδερφάκι μου, πολύς ύπνος.

Κλωτσώ τραγούδι και φεύγω:

Sunday, March 27, 2011

Πλάνητες Αστέρες

πλάνης [plánis] Ε γεν. πλάνητος, αιτ. πλάνητα, πληθ. πλάνητες, γεν. πλανήτων : (λόγ.) που περιπλανιέται, περιφέρεται, μετακινείται χωρίς να έχει μόνιμο τόπο διαμονής: Zει / διάγει πλάνητα βίον. Πλάνητες αστέρες, οι πλανήτες. Πλάνητες πυρετοί, άτακτοι, ακανόνιστοι. || (ως ουσ.) ο πλάνης.

[λόγ. < αρχ. πλάνης]


Μέσα μου ο αέρας που φυσά

Γιάννης Αγγελάκας & Γιώργος Ξυλούρης


Sunday, March 20, 2011

Ο Καντάφι και το Λαϊκό Αίσθημα

O χάρτης του (τότε γνωστού) κόσμου σύμφωνα με τον Ηρόδοτο

Τα πρώτα χρόνια του, λόγω του αντι-αμερικανισμού του και των πάρε δώσε του με τον Αντρέα ήταν αγαπητός στους Έλληνες. Στην πορεία που βαπτίσθηκε "δικτάτορας" τα πράγματα άλλαξαν. Ο κόσμος συνέπασχε με τους εξεγερμένους, τους αντικαθεστωτικούς. Χάρηκε που τους έβλεπε να κερδίζουν, στεναχωριόταν με την υποχώρησή τους τις τελευταίες μέρες. Το μαγικό έγινε χθες:

Όσο κι αν η τηλεοπτική και κυβερνητική (αλλά και διεθνής) προπαγάνδα επαναλαμβάνει την λέξη "συμμαχία" σαράντα φορές το λεπτό κι άλλες τόσες τις λέξεις "ΟΗΕ" και "νομιμότητα", ο κόσμος καταλαβαίνει πως ο πόλεμος αυτός είναι βρώμικος. Και δεν φταίει οτι οι έννοιες "εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας" και "ανθρωπιστική κρίση" είναι δύσληπτες. Ξέρει. Το έχει δει να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του πολλές φορές αυτό το παραμύθι την τελευταία εικοσαετία. Το κλειδί ήταν είναι και θα είναι η ηγεσία των αντικαθεστωτικών. Τι έχουν συμφωνήσει ως αντάλλαγμα; Καλούν Ευρωπαίους και Αμερικανούς (τον Νο 1 εχθρό μέχρι χτες) για να σκοτώσουν τους ομοεθνείς τους όπως οι τελευταίοι προσλαμβάνουν Σομαλούς μισθοφόρους για να κάνουν το ίδιο.

Μωρέ αυτή η επέμβαση κάτι μου θυμίζει. Είναι αυτές που χαράζουν τις ιστορίες των χωρών και την ψυχοσύνθεση 2-3 γενεών.

Ο κόσμος όμως, βλέπει, αισθάνεται, καταλαβαίνει τι γίνεται και πλευρίζει πάντα τον αδύναμο.

Ας ελπίσουμε πως ο μικρός λαός της Λιβύης (περί τα 5,5 εκατομμύρια) θα αντέξει τα παιχνίδια που παίζουν στην πλάτη του. Κι αν επιμείνει μέχρι τέλους, δεν θα βγει χαμένος.

Άρθρο του Protagon για τον Μ. Ρασούλη

Στην προηγούμενη δημοσίευση, ίσως από στεναχώρια για την δυσάρεστη είδηση ίσως και επηρεασμένος από τα ΜΜΕ άφησα να εννοηθεί πως o Μανώλης Ρασούλης έφυγε "παραμελημένος"(;) και "μόνος" από τη ζωή. Σε άρθρο της Γιούλας Κουγιά στο protagon.gr διαψεύδονται τέτοιες ερμηνείες της συγκυρίας του θανάτου του αλλά και φωτίζονται και μερικές πτυχές της προσωπικότητας του Μανώλη Ρασούλη. Παραθέτω, δίνω και το link και συνοδεύω με το τελευταίο τραγούδι του δίσκου "Η Εκδίκηση της Γυφτιάς", Μετανάστης Στην Αγκάλη Σου, που το τραγουδάει ο Διονύσης Σαββόπουλος:

Ο Μανώλης πέθανε στο κρεβάτι του, στο σπίτι του, πριν από λίγες ημέρες από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Αυτή είναι η είδηση. Από κει και πέρα ξεκίνησε ο κανιβαλισμός: «Ήταν μόνος, δεν είχε φίλους, δεν τον αναζήτησε κανείς, ήταν απομονωμένος, ήταν... ήταν...». Ο Μανώλης λοιπόν δεν ήταν τίποτα απ’ όλα αυτά. Απλώς νεκρός ήταν. Φίλους έχει πάρα πολλούς, συγγενείς, κόρη, εγγόνι, αδέρφια, ανίψια, κολλητούς, θαυμαστές, αναγνώστες. Η Αιμιλία Κουγιά είναι η αδερφή μου και επί δεκαπέντε χρόνια επιστήθια φίλη και συνεργάτις του Μανώλη. Το σπίτι της ήταν σπίτι του, συναντήθηκαν, έφαγαν, τα είπανε την παραμονή του θανάτου του. Ό,τι περιγράφω είναι η μοναδική αλήθεια και τεκμηριώνεται μέσα απ’ αυτήν τη μακρόχρονη και τόσο ξεχωριστή φιλία τους:

Ο Μανώλης συνήθιζε να παίρνει το καπελάκι του και –χωρίς ανακοινώσεις, αποχαιρετισμούς και φανφάρες– να φεύγει πότε για την Ισπανία, πότε για την Κίνα, τη Νέα Υόρκη, την Αυστραλία, τη Γαλλία, την Ιερουσαλήμ. Κάποια στιγμή έπαιρνε τηλέφωνο ή μας έστελνε μια καρτ ποστάλ από τις πυραμίδες της Αιγύπτου ή τη Σαραγόσα. Άλλοτε, πάλι, έκλεινε το τηλέφωνο και έγραφε στίχους, βιβλία, άρθρα. Η έμπνευση μερικές φορές ανθεί στη σιωπή και μακριά από την πολλή συνάφεια.
Όλοι όσοι τον γνωρίζαμε ξέραμε ότι θα εμφανιστεί με κείνο το πονηρό βλέμμα και το πλατύ χαμόγελο με βαλίτσες γεμάτες εμπειρίες από άλλη γη, άλλα μέρη, ή με χαρτιά και ανάκατες σημειώσεις με καινούργια τραγούδια, ή τον σκελετό για ένα νέο βιβλίο. Και τότε θα ξεκινούσε η κουβέντα και η παρέα από κει που την είχαμε αφήσει έτσι απλά, γλυκά και φυσιολογικά.

Και για να ’ρθουμε στο σήμερα, το χθες, το προχθές, ναι, τον πήραμε τηλέφωνο και δεν απάντησε, όπως άλλες χίλιες φορές στα τόσα χρόνια της φιλίας μας. Και, όχι, δεν ανησυχήσαμε, γιατί ξέραμε ότι –αργά ή γρήγορα– θα πάρει εκείνος να μας πει όλα τα νέα του. Έτσι ήταν ο Μανώλης. Και έτσι ήμασταν κι εμείς όλοι: φίλοι, γνωστοί και συγγενείς.

Και τώρα που για πρώτη φορά θέλουμε να τον αποχαιρετίσουμε δεν μπορούμε, γιατί πρέπει να εξηγήσουμε σε όλον αυτόν τον συρφετό τηλεαστέρων, δημοσιογραφίσκων και «συναδέλφων» του, ότι δεν ήταν μόνος, εγκαταλελειμμένος, αποτραβηγμένος και σε παρακμή, αλλά ότι απλώς ήταν ο εαυτός του: δραστήριος, κεφάτος, δημιουργός, ταξιδευτής, πολίτης όλου του κόσμου. Να εξηγήσουμε ότι έζησε ακριβώς όπως ήθελε: με όλη του την ψυχή και σε όλες τις γωνιές της γης.

Όσο για το σώμα του που έμεινε άταφο λίγο παραπάνω από το... κανονικό, τον ίδιον ποσώς τον ενδιέφερε ακόμη κι αν το έκαιγαν, όπως κατά καιρούς έλεγε. Έζησε ωραία και είχε τον καλύτερο θάνατο – χωρίς πόνο, μέσα στα όνειρά του.

*Η Γιούλα Κουγιά είναι επιμελήτρια εκδόσεων.

Sunday, March 13, 2011

Στην Κυκλοθυμία του Καιρού, ο Μανώλης Ρασούλης Έφυγε


{Πέθανε μόνος,λέει το δημοσίευμα.Πως αλλιώς;"...καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί."}

Τον γνώρισα από κοντά τον περασμένο Μαϊο. Στο floral. Μίλησε για την ψυχική ανεπάρκειά μας απέναντι στην κρίση, για την τάση να τρώει ο ένας την σάρκα του αλλουνού. Ήταν εκεί και ο Βαγιόπουλος ο Πέτρος. Πολύ θαυμάζω τις μουσικές αυτού του ευαίσθητου ανθρώπου. Χάζεψα πολλές φορές το σουρεαλιστικό site του. Όταν ταξίδευα οδικώς (και συνήθως μόνος) είχα πάντα μαζί "Τα Δήθεν". Ο δίσκος αυτός έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα και μαζί με την "Εκδίκηση της Γυφτιάς" είναι από τους λίγους που έχω αγοράσει έχοντάς τους ήδη λαθραία για αρκετό καιρό.

Ο Μανώλης Ρασούλης θα εκτιμηθεί βαθιά στα χρόνια που έρχονται. Ευγενικός, ευαίσθητος, δοτικός στους φίλους και στην μουσική του, ανθρωπιστής και πατριώτης, μέσα μας προσέθεσε μόνον, αφαίρεση καμιά.

Βρέθηκε στο διαμέρισμά του από τους φίλους του που ανησύχησαν, 9 μέρες μετά τον θάνατό του.

Κυκλοθυμικός Καιρός του Μανώλη Ρασούλη


θα ακολουθήσουν κι άλλα πιο post πιο φωτεινά για τον Μανώλη, γιατί πάνω από όλα αυτός ο άνθρωπος είχε χιούμορ. Με εμένα, με εσένα, με τον εαυτό του.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails