Στην Αθήνα (Με Τα Πόδια)

Περπατάω. Αλήθεια. Όσο μπορώ, δηλαδή πολύ. Δεν μας πήραν και τα χρόνια. Ούτε και μεις τα πήραμε βέβαια, αλλά όπως και να το δει κανείς, το περπάτημα είναι ένα βήμα -πολλά- προς αυτή την κατέυθυνση.
Μπορεί κανείς να περπατάει αργά. Συλλαβιστά. Αβίαστα. Να κοιτάει μια τα πλακάκια, μια απο δω μια απο κεί(;). Ψιλοάσκοπα. Κάθε τόσο να κάθεται και σε κανένα παγκάκι -για αυτό υπάρχουν- να περπατάει μια στον ήλιο, μια στην σκιά, ένα ας πούμε παιχνίδι με το αστικό τοπίο. Το σημαντικό είναι οι αισθήσεις. Βέεεβαια. Τις βάζεις σε σειρά, και σε λειτουργία. Βασικό. Πολύ. Πόσες φορές δεν έχεις περπατήσει μια διαδρομή της οποίας όλες η ιδιέταιρες στιγμές σου διέφυγαν; Ενώ περπατάς, ανάμεσα στον κόσμο, ή σε ένα πάρκο, ή οπουδήποτε τέλ0ς πάντων, και ενώ όλα φαίνονται ψιλοαδιάφορα, και τετριμένα, και ρουτινιάρικα ίδια, είναι κάτι, είναι εκεί, που δεν θα το δεις, δεν είναι προφανές, αλλά και συ δεν προσπαθείς και καθόλου. Άμα σκέφτεσαι τι μουσική να βάλεις στο κινητό, πόσο να πήγε η εθνική ή τι παπούτσια να αγοράσεις, που να μείνει μυαλό για αυτά. Μπορεί να είναι ένας σκύλος, που την έχει καταβρεί στα κρύα σκιερά πλακάκια και δροσίζει το σασί του. Ή μια βρισιά, ενός ταρίφα σε ένα παπί, με bonus μούτζα εκτυφλωτική. Μπορεί ξερωγω να ναι μια γιαγιά σε ένα μπαλκόνι που ταίζει τα παπαγαλάκια της ή ένας μπόμπιρας που κυνηγάει περιστέρια με αυτοσχέδια σφεντόνα. Ίσως να μην έιναι τίποτα απο όλα αυτά, ίσως να είναι ένα πλήθος ανθρώπων που σκέφτεται τι μουσική να βάλει στο κινητό, τι να έκανε η εθνική και τι παπούτσια θα αγοράσει, ποιός πούστης να είχε το dvd, γιατί τον λέμε μακαριστό και όχι μακαρίτη, τι θέση παίζει ο Τζιοβάνι, και άλλα τέτοια. Και αυτό, έχει το νόημά του. Αν το δεις, όμως.

Οι αισθήσεις. Ναι.

Τι βλέπεις;
-Τι ενοείς τι βλέπω; Τίποτα.
Πως τίποτα, κάτι βλέπεις, πες μου.
-Βλέπω κόσμο πολύ, αυτοκίνητα, πολλή κίνηση.. αυτά.
Κοίτα καθαρά! Πίσω από αυτά..
-Βλέπω βιασύνη. Τρέξιμο.
Πιο καλα! Πιο καλα!
-Γρήγορα βήματα, αγχωμένα βλέμματα, λίγα σύννεφα, βλέπω αμηχανία. Πολλή αμηχανία.
Συνεχισε να βλέπεις, συνέχισε κι άλλο. Λίγο ακόμα...
-Βλέπω τον ήλιο να χαμηλώνει, όπως το βλέμμα της. Βλέπω ένταση στους γύρω. Θυμό. Μα τα αποφορτίζει. Το βλέμμα της.

Τι ακούς;
-Τι ακούω;
Ναι. Τι ακούς.
-Ξέρω γω, θόρυβο. Έχει κίνηση.
Συγκεντρώσου...τι ακούς;
-Ακούω βήματα, τακούνια, κινητό να χτυπά. Τηλεόραση να παίζει απο τον 3ο. Ακούω νταλάρα απο κάπου. Δεν ξέρω που.
Και;
-Και φτερούγισμα. Τα περιστέρια. Και άλλα βήματα.
Χμμ..
-Ακούω τον ήλιο να ανεβαίνει, ακούω που φυσά. Ακούω την ένταση, και την καρδιά της.

Αφή.
-Τα πλακάκια που περπατώ. Σπασμένα. Ρωγμές πολλές. Σε κάτοψη. Μικρογραφία. Καίει. Ο ήλιος. Τσέπες στο μπουφάν. Φυσάει στο πρόσωπο. Και το δικό της. Φυσάει πολύ. Δάκρυσε.

Όσφρηση.
-Καυσαέριο.
Πιο πέρα!
-Το χώμα. Το τσιγάρο της. Νεράτζια. Πάντα νόμιζα πως ήταν απλώς πορτοκάλια που δεν τρώγονταν. Πολλά νεράτζια. Τελικά έχουν μυρωδιά. Ακόμα και εδώ.

Γεύση;
-Γεύση απο πόλη. Γεύση γκρίζα. Σήμερα ηλιόλουστη όμως. Αρκεί;
Ποτέ.
-Γυρνάμε με τα πόδια;
Μέσα.

Λένος Χρηστίδης: Η Νήσος f(x)

''[...]Παφ. Παφ-Παφ. Παφ.
Κοίταξα πίσω. Ένας τύπος μ'ένα φουσκωτό και μια γκόμενα δίπλα ακολουθούσε το αυλάκι που αφήναμε για να κόβει τα απόνερα και να κάνει άλματα. Φιγούρα και έτσι. Είχε καδένα, μαύρο γυαλί και πολλή τρίχα. Η γκόμενα έκανε μικρά ''Αχ'' και ''Αχ,αχ'', ανάλογα με τα εκάστοτε αλματάκια. Ο τύπος της χαμογελούσε καθησυχαστικά, κρατώντας, ας πούμε στιβαρά το τιμόνι. Ήταν εντυπωσιακός. Εντυπωσιακός μαλάκας.

Κοίταξα γύρω μου. Μια ντουζίνα τουρίστες-που λέει ο λόγος. Το καραβάκι ήταν η ''Υπαπαντή'' και είχε μέσα μια ντουζίνα τουρίστες - καμια δεκαπενταριά - κι εμένα, που δεν ήμουνα ακριβώς τουρίστας, γιατί πήγαινα για δουλειά, αλλά μπορούσες εύκολα να με μπερδέψεις με τουρίστα, γιατί είχα το στυλ του τουρίστα. Έτσι κάνω εγώ. Όπου πάω, μοιάζω με τουρίστα. Είναι το στυλ μου τέτοιο. Ανέμελος κι έτσι.

Κοίταξα σε μια γωνιά με σκιά. Ο τέτοιος μέτραγε λεφτά.
''Πέντε χιλιάρικα για τους ξένους, τρία για τους Έλληνες. Εσύ σαι Ελληνόπουλο, τα ίδια θα σου πάρω;''
Ο καπετάν Ουστμανολάκης. Κάπτεν και μάνατζερ της ''Υπαπαντής''. Ανοιχτό πουκάμισο. Ρυτίδες.
Παφ.Παφ-παφ.Παφ.
Ο τύπος με το φουσκωτό συνέχιζε το ροντέο της φιγούρας. Αν πνιγόταν κιόλας, δεν θα με πείραζε φοβερά. Ίσως λίγο. Για λόγους ανθρωπιστικούς, όχι προσωπικούς.

Κοίταξα πάνω. Φύσαγε. Λίγο. Ήμουνα στο μικρό κατάστρωμα, πάνω. Όταν μπήκα όλοι οι ξένοι στριμωγμένοι κάτω, σε μια γωνιά. Ανέβηκα στο κατάστρωμα και σε λίγο ανέβηκαν όλοι, ένας ένας. Πρόβατα. Τι φταίνε και αυτοί;
Λιαζόμουνα. Μου αρέσει να λιάζομαι σε τέτοιες περιπτώσεις. Δηλαδή όταν έχει ήλιο και φυσάει ταυτόχρονα. Απ' τη μια ζεσταίνεσαι και απ'την άλλη δεν σκάς κιόλας. Καίγεσαι όμως έυκολα, ακριβώς γιατί δεν το καταλαβαίνεις οτι καίγεσαι. Και δεν το καταλαβαίνεις, όχι επειδή είσαι ηλίθιος, αλλά επειδή φυσάει και σε ψιλοδροσίζει. Απάτη. Το βράδυ το δέρμα σου τσιτώνει σα τουμπελέκι. Αυτόματο λίφτινγκ.
Κοίταξα γύρω μου. Οι τουρίστες καίγονταν. Τσουρουφλιστοί. Είδικα μια γιαγια που έμοιζε με Κάπο της Μαφίας και ένας κύριος με άσπρες και πεδιλάκι παιρνούσαν χάλια. Όλοι υπέφεραν, αλλά σαν και αυτούς κανείς. Αποφάσισα να βοηθήσω. Ξαφνικά βρήκα νόημα στην ζωή μου. Είδα τον εαυτό μου σαν οδηγό, σαν γκουρού. Σαν τσοπάνη. Έβγαλα ένα μαυρό μαντήλι που έχω πάντα μαζί μου για τέτοιες περιπτώσεις και το φόρεσα σε στυλ Λόρενς της Αραβίας. Ξέρεις, γύρω απο το κεφάλι. Κάθισα και περίμενα.
Πρώτος ένας ξανθός μπόμπιρας, μετά ο κύριος με τις άσπρες κάλτσες, η αδερφούλα του μπόμπιρα, κάτι τύποι πλακατζήδες με όμοια μουσάκια - αυτά τα στρογγυλα που πιάνουν μουστάκι και πιγούνι- οι γονείς του μπόμπιρα, ξανθότατοι επίσης, και τελευταία η γιαγια-Νονός, όλοι φόρεσαν μαντήλια στο κεφάλι τους. Μεγάλη επιτυχία. Ήμουν σε φόρμα. Σκέφτηκα να κάνω κάτι εξωφρενικό. Ξέρω γω, να αρχίσω να ουρλιάζω ή να κάνω τούμπες ή να επιδείξω προκλητικά τα γεννητικά μου όργανα ή όλα μαζί, έτσι, για να δω αν τα ρομποτ θα κάνουν τα ίδια και με την ίδια σειρά ή αν απλώς η μέχρι τώρα αντιγραφή των κινήσεών μου ήταν αποτέλεσμα τρομακτικών συμπτώσεων. Ένοιωσα πραγματικά χρήσιμος. Και έτοιμος για όλα.[...]''



απόσπαμα απο ''Τα χαστουκόψαρα'' του Λένου Χρηστίδη

Oscar Peterson

Sat.Vol.01

...στο ''You look good to me''

Καπνικαρέα

Μεσημέρι, λίγο κρύο, ήλιος ζεστός και αέρας ψίθυρος. Ελαφρύς. Οδός Ερμού. Πήγαινε και κάτσε στο πεζούλι που κυκλώνει τον ναό, με το βλέμμα στην οδό, που αρχίζει στην μεγάλη πλατεία, και τελειώνει πάνω σου. Να είσαι στον ήλιο. Και μην τον αποφεύγεις με τα μάτια. Είναι σημαντικό.
Κόσμος αρκετός, μα ήσυχος. Μουρμουρητά. Με την πλάτη στη βιτρίνα, ένα σαξόφωνο και ένας σκύλος τα λένε. Ένα τρύπιο σπαθάκι φτιάχνει φούσκες απο σαπούνι, σε επιδέξια χέρια που ήρθαν απο πολύ μακριά. Μην βγάζεις φωτογραφίες. Ο καλύτερος φίλος του σκύλου, θα εμφανιστεί, προχωρόντας προς το μέρος σου. Ρακένδυτος, με δίψα για τσιγάρο. Θα σου πεί ''Φιλαράκι ένα τσιγάρο, την Παρασκευή βγήκα απο την φυλακή...''. Ο σκύλος θα σε κοιτάζει με αυτό της αναμονής. Ο αέρας θα δυναμώσει. Οι φούσκες με μιας θα σπάσουν, και θα περάσει ενα σύννεφο, να αφαιρέσει τα χρώματα. Δώσε του τσιγάρο, μην του δινεις, κάνε ότι θες. Πες όμως ''Καλή λευτεριά''.

Καρτ-Ποσταλ από την Αδριατική

αποσπάσματα απο ένα ημιτελές ημερολόγιο ταξιδιού:

''Γιάννενα- βράδυ πριν την αναχώρηση -άνοιξη. Να ελέγχεις τον ρυθμό του παιχνιδιού, η σχέση με την πόλη μου ακαθόριστα στενή - δεν με απωθεί, δεν με έλκει. Ησυχία στο ίδιο δωμάτιο. Σταθερή βάση, ρευστή και αβέβαιη η συνέχεια. Θέλω καλοκαίρι, αυτούς τους φίλους, ποδήλατο νερό και εκείνη. Απλότητα και αυτάρκεια. Όχι ρόλους. Δεν θέλω ρόλους. Μουσική παρακαλώ. Εύηχη και ηλιόλουστη. Όποιας εποχής. Θα 'ρθουν και βροχές κύριοι, μα θα'ρθουν μόνες τους. Ήλιο εμείς να ζητούμε. Επιβίωση κύριος; Πάρτα με τη σειρά. Να μαστε οι τυχεροί; Άτομο και πλήθος, πλήθος και άτομο. Κι άλλη άβυσσος.''


''Λιμάνι Ηγουμενίτσας - Κατάστρωμα Europa s/s Minoan Lines. Πλοίο άδειο σχεδόν, κυρίως Γερμανοί, Ιταλοί, Τούρκοι και έλληνες. Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί τόση αγένεια εν πλω, απο τους εργαζόμενους στα καράβια. Καλός καιρός, αεράκι λεπτό θαλλασινό, διάυγεια στον ορίζοντα.''

''Η γραμμή πλεύσης μετά το στενό Αυλώνας-Brindisi δεν μας χαρίζει θέα σε καμία πλευρά της Αδριατικής. Συνεχίζοντας βορειοδυτικά θαρρείς πως είμαστε σε ωκεανό, τίποτα προς κάθε κατεύθυνση. Μόνο θάλασσα. Αυτή τη στιγμή μετά απο 11 ώρες πλεύσης νοητά πρέπει να είμαστε στην ευθεία Vieste-Dubrovnik. Απο τη μια η πυκνοκατοικημένη Ιταλία και απο την άλλη η αρχή των Δαλματικών ακτών με φόντο τις Δειναρικές Άλπεις. ''

''Καμπίνα εσωτερική, ρολόϊ ώρα Ελλάδος, κινητό ώρα Ιταλίας. Και εάν έχει γίνει λάθος; Καμία ένδειξη αν έχει ξημερώσει. Μάζεψα πράγματα για κάθε ενδεχόμενο. Να δούμε. Διάδρομος βουβός, το πλοίο πάντως σίγουρα κινούταν. Στο τέρμα του διαδρόμου η πόρτα εξόδου σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Δεν ήταν περίπτωση ανάγκης. Την άνοιξα. Με ορμή θεατρική, αλλά απλά ανοίγοντας μια πόρτα, η Βενετία. Χαράζει. Ελαφριά ομίχλη να προδίδει τον καλό καιρό της ημέρας που έρχεται..''



''Campo S. Barnava, caffe bar al artisti. Εντυπωσιακό πόσος κόσμος - κυρίως Ιταλοί - κυκλοφορούν τόσο πρωί στα στενά της Βενετίας. Δεν είναι απλώς μουσείο η πόλη, έχει ζωή, πανεπιστήμιο, τοπική αγορά, ταχυδρόμους, πλωτά απορριματοφόρα και πάγκους με λαχανικά στις πλατειες.''

''Τρία χτυπήματα της μηχανής του esspresso πριν μπεί η νέα δόση καφέ. Κουβέντες, μουρμούρα περαστικών γκρουπ τουριστών, με το που φάνουν μέσω μιας στοάς στην πλατεία. Τακούνια, δίπλωμα εφημερίδας, πέταγμα περιστεριού, βαλίτσα με ρόδες. Τηλέφωνο-Prego?, Σφυρί στην σκαλωσιά συντήρησης στην άλλη πλευρά του καναλιού.
Δυνατός καφες, μυρίζει ο αέρας καλοκαίρι.''

''Η αναμενόμενη απεργία των τραίνων 09.00με21.00 ήταν το τρίτο σημάδι οτι αυτή η μέρα δεν θα εξελιχθεί καλά. Το 2ο ήταν η απώλεια του τραίνου για Villach στις 8.46 για 1λεπτό, και το 1ο ήταν η απώλεια του λεωφορείου που ενώνει το λιμάνι με την piazza di Roma, που με ανάγκασε να κάνω την διαδρομή με τα πόδια. Εισητήριο βρήκα σε ταξιδιωτικό γραφείο - να είναι καλά η συμπαθέστατη Laura. Αναχώρηση στις 21.04 άφιξη στο Zagreb αργά τη νύχτα. 12 ώρες αναμονή στην Βενετία. Έχουν περάσει οι 7μιση. Ελπίζω να βρώ τα μπαγκάζια μου όπως και εκεί που τα άφησα...''

''21.04 τραίνο Venezia - Budapest, εγώ θα κατέβω στο Zagreb. Απολογισμός Βενετίας. 3 esspresso, 4 μπουκαλάκια και μια κανάτα νερό, 1 ποτήρι κρασί, 1 παγωτό, έναν ταξιδιωτικό οδηγό για την Κροατία, 2 μικρά στρόγγυλα ψωμάκια με μανιτάρια και σαλάμι, 1 μεγάλο με σαλάμι και τυρί, μισό μπαστούνι σπανακόπιτα και πολλά πολλά χιλιόμετρα περπάτημα (κάτι κάψαμε..). Highlights. Το group που αποφάσισε πως αυτό που λείπει απο την piazza di St. Marco, είναι μια Φινλαδική Χορωδία. Μερικές απόκεντρες πλατείες μόνο με παιδιά και μπάλες. Οι γονδολιέρηδες πως στρίβανε τα σκάφη τους με το σώμα. Η επιγραφή στο μαγαζί με τα καπέλα ''no self service''. Η Laura, η φωνή της και η ικανότητά της να σηκώνει και τηλέφωνα. Το νέο είδος βηματισμού των Ιταλών, που συνοδεύεται απο διάβασμα εφημερίδας και ομιλία στο κινητό ταυτόχρονα...''

3μέρες μετά


''Τα ψαράκια της Mirna, ο σκύλος της, το άθλιο πρωινό του Κροάτικου πανεπιστημίου. Το εθνικό πάρκο, με τους καταρράκτες και τις λίμνες. Το Zadar. Η τεράστια σήρραγγα πριν δούμε την θάλασσα, και η σκληρότητα του τοπίου. Φοβερές ποσότητες βράχου και πέτρας...''

Ice Cream/ I Scream

Σκηνή απο την ταινία Down by Law (Στην παγίδα του Νόμου) του Jim Jarmusch