Thursday, October 16, 2008

Αυτή η νύχτα μένει



Πάντα με τις ταινίες του Παναγιωτόπουλου ένοιωθα μια πολύ αμήχανη συγγένεια και μια έντονα συγγενική αμηχανία. Με κούραζε κάπως το πόσο προφανείς μπορούν να γίνουν, πόσο στημένοι ή απλοϊκοί είναι καμιά φορά οι διάλογοι. Γενικά δεν συμπάθησα ποτέ τον τρόπο που εφαρμόζει τις ιδέες του και πάντα με απωθούσε η παντελής έλλειψη κωμικής διάθεσης που χαρακτηρίζει τις ταινίες του. Ειδικά όταν είχα πάει να δω το "Πεθαίνοντας στην Αθήνα" ήθελα να με καταπιεί η καρέκλα του σινεμά. Ένοιωθα ντροπή και αμηχανία σε κάτι σκηνές τόσο εξευτελιστικά απλοϊκές που λες δεν γίνεται. Και γενικά στις ταινίες που δεν μου αρέσουν, δεν αντιδρώ έτσι, είμαι συνήθως πιο αδιάφορος. Στις ταινίες του Παναγιωτόπουλου εκνευρίζομαι και στεναχωριέμαι όταν πάσχουν, σαν να τις έχω γυρίσει εγώ. Παρ΄όλα αυτά στο "Πεθαίνοντας στην Αθήνα" ήταν εκπληκτική η μουσική που έφτιαξε ειδικά για την ταινία (ήταν "μουσικοχορευτική".....τέλος πάντων) ο Κραουνάκης. Όλα τα τραγούδια του Soundtrack, καταπληκτικά, και ίσως σε αυτό χρωστά και την όποια αξία της η ταινία.

Με τις ιδέες όμως του Παναγιωτόπουλου και νε τον λυρισμό των ταινιών του, υπήρχε αυτή η συγγένεια που λέω παραπάνω. Στην ταινία "Αυτή η νύχτα μένει" ο κεντρικός ήρωας ψάχνει ένα-ένα όλα τα σκυλάδικα/κονσομασιόν της βόρειας ελλάδας, για να βρει μια συγκεκριμένη γυναίκα, που τον παράτησε για να πάει να κάνει καριέρα στο τραγούδι - είπε. Road movie με δυνατότητες, όχι αστεία. Κάπου το χάνει, κάπου το ξαναβρίσκει με το σενάριο, δεν έχει σημασία. Το ομώνυμο τραγούδι είναι του Σταμάτη Κραουνάκη και με αυτό αρχίζει η ταινία σε μια Αθήνα που ξημερώνει, με ατόφια την παρακμή της, σε ένα δωμάτιο με θέα στις γραμμές του ηλεκτρικού, όπως το προβάρει τραγουδώντας η φιλόδοξη πρωταγωνίστρια...


"Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω

σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω[...]"


6 comments:

CsLaKoNaS said...

Αψηφώντας την ταινία, περιγραφή της οποίας έκαμες εσύ. Εγώ θα μιλήσω περισσότερο για το τραγούδι.

Αυτή η νύχτα μένει...

Προσωπική κατάθεση έχει ο καθένας μας πιστεύω, μιας και όλοι μας έχουμε περάσει νύχτες που δε θα θέλαμε να τελειώσουν ποτέ.

Προφανώς όχι μόνοι μας.

Το τραγούδι λοιπόν αυτό δεν είναι μόνο το soundtrack του "Πεθαίνοντας στην Αθήνα".

Η δική μου ιστορία γράφτηκε πάνω σε αυτή τη μουσική (ναί έτσι είναι η σειρά- το σενάριο γράφεται πάνω στη μουσική και ουχί το αντίθετο), Απρίλη του 2004.

Αθήνα...Γιάννενα...Λάρισα...

Αυτή η νύχτα μένει ως title track και τα υπόλοιπα κομμάτια η δισκογραφία της Κανά.

Πούστη Κραουνάκη εσύ φταις για όλα...

MiHat said...

Το τραγούδι αυτό σίγουρα δεν είναι το soundtrack του Πεθαίνοντας στην Αθήνα. Είναι το soundrach του "Αυτή η νύχτα μένει".:)

Πέρα όμως από αυτό..
Προφανώς όχι μόνοι μας Cris.
Και εκνευρίζομαι που μερικά τέτοια τραγούδια- σαν κι αυτό- που τα χουμε συνδέσει βιωματικά με πρόσωπα και καταστάσεις, γίνονται μπουζουκομπαλάντες σε μαγνητοσκοπημένες εκπομπές που προβάλλονται Σάββατο βράδυ..

Τον Κραουνάκη τον έγραψα καταλάθος στην playlist του itunes Κραμουνάκη.. Είναι καθίκι μεγάλο, και εμένα με έχει κατατρέψει με μερικά.

Πας πολύ πίσω πάντως Απρίλης του 4 είναι καιρός πολύς... ή μήπως όχι;

CsLaKoNaS said...

Πωπω κοτσάνα πέταξα. Πάντως ήμουν σίγουρος και πριν το διαβάσω σε σένα ότι αυτό ήταν το soundtrack του "Πεθαίνοντας στην Αθήνα."

Ταινίες δε βλέπω είναι η αλήθεια. Δε μου αρέσουν καθόλου. Ακούω όμως τις μουσικές τους.

Πέρα λοιπόν από αυτό.

Και βέβαια είναι πολύς καιρός...

Πιο πολύς όμως καιρός είναι ο Μάρτης του 2003, ή ο Ιούνιος του 2001.

Λιγότερος πάλι καιρός είναι ο Αύγουστος του 2005 ή ο Οκτώβρης του 2006...

Ημερομηνίες σημαντικές που τις χαρακτηρίζουν και τραγούδια σημαντικά...Αυτές οι έννοιες λοιπόν αναφέρονται στο ίδιο ακριβώς πράγμα...Στη μνήμη μιας εποχής που πέρασε, όπως πέρασε.

Δεν την νοσταλγώ τόσο όστε να θέλω να ξανάρθει...Αυτό που μένει είναι η ανάμνηση που θέλοντας και μη είναι πάντα πικρή, το τραγούδι...που θέλοντας και μη είναι γλυκό...Και ο συνδιασμός τους που τον δέχεσαι...με δόσεις μαζοχισμού...

ΜΑ ΤΙ ΛΕΩ ΠΑΛΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΑΣ>...ΠΑΩ ΓΙΑ ΜΠΥΡΕΣ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ...

ΑΝΤΙΟΣ ΑΜΙΓΟΣ...

MiHat said...

Δεν είναι μαζοχισμός, α εδώ θα διαφωνήσω.
Ο καθένας όπως το αντιλαμβάνεται, και "who are you που θα κρίνεις τον τρόπο που νοσταλγώ εγώ τσόγλανε;" λες στο κάτω κάτω. Συνεπώς όσο πίσω και να πας ημερολογιακά, αυτοί οι μήνες, τα τραγούδια και μερικά συναισθηματικά υπόλοιπα από φαινομενικά τέλειες διαιρέσεις, είναι το πεδίο τιμών μιας συνάρτησης που υπήρχε από πάντα, μόνο που αλλάζει διαρκώς το πεδίο ορισμού της.

Τι λοιπόν αποτελεί κινητήρια δύναμη της νοσταλγίας; Μάλλον η έλλειψη επιλογής, λέω εγώ.

Και πρέπει και εγώ να πάω για μπύρες αλλά εδώ είναι ξημέρωμα, και θα πρέπει να περιμένω μερικές ώρες.

Τσιρς

CsLaKoNaS said...

"who are you που θα κρίνεις τον τρόπο που νοσταλγώ εγώ τσόγλανε;"


And who are you που νομίζεις ότι σκέφτεσαι και νοσταλγείς διαφορετικά από όλους εμάς τους κοινούς θνητούς...

Άστο, αυτή η κουβέντα δε βγαζει πουθενά. Μαζοχισμός είναι.

Η συνάρτηση αυτή είναι ένα σύστημα, με μνήμη. Που αλλάζει με τα χρόνια αφού γεμίζει εμπειρίες. Και κάθε εμπειρία είναι αυτούσια, ξεχωριστή, με το δικό της χρώμα και το δικό της τραγούδι. Διαφορετική ώς μονάδα και ίδια ως πληροφορία στο ίδιο άτομο. Μαζί με σενα αλλάζει και η συνάρτηση. Σίγουρα πράγματα. Το μόνο που μένει ίσως αναλλοίωτο είναι η ανάμνηση. Αλλά και αυτή αλλάζει όπως θες εσύ. Την ξαναγράφεις τελικά από την αρχή όπως σε βολεύει...

Άκου που σου λέω...Μαζοχισμός είναι...Μαζοχισμός και πρέζα μαζί...

Το καλό με την Αμερική είναι ότι έχει κλαμπ που μπορείς να πας να χορέψεις με μουσική σε φυσιολογικά ντεσιμπελ και να γνωρίσεις όποια κοπέλα θες εύκολα και απλά.

Αυτά είναι...

Άντε καλή μέρες....

MiHat said...

Είναι τραγουδάρα όμως.. έχω κολλήσει, πες κανένα αλλο!

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails