Το χρέος

"[...]Συμπυκνώνω σε μιαν αστραπόχαρη στιγμή τη σπορά, το φύτρωμα, το άνθισμα, το κάρπισμα και την εξαφάνιση του κάθε δέντρου, ζώου, ανθρώπου, άστρου και θεού.

Όλη η Γης ένας σπόρος φυτεμένος μέσα στους γύρους του μυαλού μου. Ό,τι αρίφνητα χρόνια πολεμάει μέσα στη σκοτεινή μήτρα της ύλης να ξετυλιχτεί και να καρπίσει, μέσα στο κεφάλι μου ξεσπάει σα μια μικρή βουβή αστραπή.
Αχ! την αστραπή τούτη ν΄ ατενίζουμε, να την κρατήσουμε μια στιγμή, να την οργανώσουμε σε ανθρώπινο λόγο!
Τη στιγμιαία τούτη αιωνιότητα που τα κλείνει όλα, περασμένα και μελλούμενα, να τη στερεώσουμε, μα δίχως να χαθεί όλο το γιγάντιο ερωτικό στροβίλισμα σε λεχτικήν ακινησία!
Σα μια κιβωτό η κάθε λέξη, και χορεύουμε γύρα της, με ανατριχίλα νογώντας το Θεό σα φοβερό της περιεχόμενο.
Ό,τι ζεις στην έκσταση ποτέ δε θα μπορέσεις να το στερεώσεις σε λόγο. Όμως μάχου ακατάπαυτα να το στερεώσεις σε λόγο. Πολέμα με μύθους, με παρομοίωσες, με αλληγορίες, με κοινές και σπάνιες λέξες, με κραυγές και με ρίμες να του δώσεις σάρκα, να στερεώσει![...]"

Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική.

Τηλεφώνημα 1 σε ραδιοφωνική εκπομπή. "Εγώ να δώσω και το μισθό μου για να πάει μπροστά η χώρα, και είναι ζήτημα όλων! Δεν γίνεται οι περιπτεράδες ή οι ταξιτζήδες να μείνουν αμέτοχοι! Δεν γίνεται οι βενζινάδες να κερδοσκοπούν και οι μεγαλογιατροί και μεγαλοδικηγόροι να συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν!". Τηλεφώνημα 2. "Είναι δυνατόν εγώ ταξιτζής πράμα που έχω αγοράσει το όχημα και την άδεια 150 χιλιάδες ευρώ να μην μπορώ να βγάλω μεροκάματο και να είμαι με 1600 ευρώ το μήνα δουλεύοντας 12ωρα και τις αργίες και εσύ να έρχεσαι και να μου λες πως θα με φορολογήσεις επιπλέον;;;". Τηλεφώνημα 3. "Για όλα φταίνε οι κυβερνησεις τα τελευταία 20 χρόνια, κι αν δεν δω ανθρώπους συγκεκριμένους στην φυλακή εγώ δεν δίνω μία!"

Παρατηρώ να ανεβοκατεβαίνουν τα spreads, να γνωρίζει πλέον όλος ο κόσμος τι είναι αυτά (μέσα σε αυτούς κι εγώ) και να κάνει αυτοσκοπό στο μυαλό του την πτώση τους για ευνοικότερο δανεισμό και αποφυγή στάσης πληρωμών και κατάρρευσης. Παρατηρώ συντεχνιακές λογικές να διασταυρώνονται με κομματικά πυρά και φωνές πατριωτικές (άλλοτε κορώνες, άλλοτε κραυγές). Παρατηρώ έναν αγώνα για επιβίωση που στηρίζεται στην αρχή του "ο θάνατός σου, η ζωή μου", παρατηρώ μια ανελέητα ξενοφοβική στάση απέναντι στους πρόσφυγες που έχουν δαιμονοποιηθεί χωρίς να μας περνάει από το μυαλό πως ίσως σύντομα βρεθούμε στην θέση τους. Ακόμα κι αν ποτέ δεν θα βρισκόμασταν στην θέση τους και πάλι είναι χρέος μας να κατανοήσουμε το πρόβλημα, να κάτσουμε ψύχραιμα να το λύσουμε στην βάση της αλλυλεγγύης και όχι των αριθμών. Πόσο τερατώδες είναι το εγώ σου που δεν σε αφήνει να δεις πως ο άνθρωπος με τον οποίο διασταυρώνεσαι το πρωί στην Πατησίων έχει προβλήματα άλλης τάξης μεγέθους από τα δικά σου. Έχει πόλεμο στην πατρίδα του, έχει χάσει αγαπημένα πρόσωπα, βρίσκεται κάπου χωρίς να το θέλει και αντιμετωπίζει και τον φόβο σου.

Υπάρχει κανείς που του φαίνεται απίστευτα φασιστικό να γεννιέται ένας άνθρωπος και αυτομάτως να χρωστάει; Όλα αυτά τα ομόλογα που καιγόμαστε να πουλήσουμε τώρα των 7, των 10, των 20 χρόνων ποιός θα τα αποπληρώσει; Αυτοί που είναι σήμερα 60 χρόνων; Σαφώς όχι. Αλλά; Τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα, ή που είναι 5 και 10 χρονών. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουν από ένα χρέος που κληρονόμησαν είναι να φύγουν από την χώρα. Για να ονομαστούν κι αυτοί με τη σειρά τους οικονομικοί μετανάστες και να διασταυρώνονται το πρωί σε μια άλλη Πατησίων και να τους αντιμετωπίζουν άλλοι φοβικά.

Υπάρχει κάποιος που μπορεί να βγάλει το κεφάλι από τα σκατά και να δει σε τι θάλασσα βρισκόμαστε; Απλά να δει, να καταλάβει για λίγο και μπλουμ πάλι μέσα. Και μετά εδώ κάτω στον βυθό που μαστε όλοι να ρθει και να μας πει, πόσο παράλογη δομή έχει αυτό το οικοδόμημα που έφτιαξε ο άνθρωπος τα τελευταία 200 χρόνια, πόσο φαύλο και ανάξιο είναι να χρωστάει όλη ανθρωπότητα στο μέλλον της που της έχει δανείσει κάτι που ποτέ δεν υπήρξε... και να μπορεί να τα εξηγήσει όμορφα και στιβαρά χωρίς να μας θυμίζει ακροατή σε μεταμεσονύκτια ερτζιανά.

Υπάρχει;

ΥΓ. Εδώ θα βρείτε ολόκληρο το κείμενο της Ασκητικής.