Μια σουρρεάλ σκηνή από την ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη. Το σενάριο ξετυλίγεται μοναδικά.
Tuesday, January 29, 2008
Thursday, January 24, 2008
Τα ταξιδιωτικά
Ωραίο να αναπαράγεις γραπτά άλλων, δεν είναι; Ωραίο ειναι, και εύκολο πολύ. Κόπυ, πέιστ. Βέβαια σε αυτό το ιστολόγιο, η συντριπτική πλειοψηφία είναι γραπτά άλλων. Και ο λόγος που τα συλλέγω και τα αναρτώ εδώ, δεν είναι ούτε για να τα δείξω σε κάποιον, ούτε και φυσικά για να τα δω εγώ το καθένα ξεχωριστά. Είναι κάτι σαν μωσαϊκό όμως όλα μαζί. Λίγη μουσική, κανένα ποιηματάκι, ίσως και κάποιο ποίημα, καμιά ταινία, δυο-τρια λογάκια για ενα-δυο θέματα που ενδιαφέρουν. Αποφάσισα λοιπόν να εγκαινιάσω μια νέα θεματική ενότητα. Τα ταξιδιωτικά.
Δεν έχω ταξιδέψει πολύ. Και στα περισότερα ταξίδια που έχω κάνει, ήμουν βιαστικός, αγχώδης, πέρασα και δεν ακούμπησα που λένε. Έτυχε όμως, και σε ένα απο αυτά, είχα μαζί μου ένα βιβλίο, που μιλούσε για τις πόλεις εκείνες, όπως τις είχε ζήσει ως ταξιδιώτης κάποιος άλλος. Είναι εκπληκτικό πόσο βάθος έχουν στην ματιά τους μερικοί άνθρωποι. Εκεί που εγώ έβλεπα ένα παλιό τζαμί, πολύ μεγάλο, με ελάχιστο φώς, και με πάρα πάρα πολλές κολώνες στο εσωτερικό του σε σειρές και στήλες να διαμωρφώνουν έναν κάναββο σε κάτοψη, αυτός έγραφε για το μαρμάρινο δάσος που του χάρισε λίγη δροσιά την ζεστή μέρα που το επισκέφθηκε. Και πόσες εντυπώσεις απο τον κήπο με τις πορτοκαλιές που ήταν εσωτερικό αίθριο του ναού, που τον πέρασα σκαλίζοντας την φωτογραφική μηχανή... Ενώ εγώ παρατηρούσα την κίνηση στους κεντρικούς δρόμους της Κόρδοβας, αυτός πήγαινε απο συντριβάνι σε συντριβανι και χάζευε την παρουσία του νερού -η οποία επίτηδες είναι πολύ έντονη. Ένοιωσα βλάκας. Κρατούσα μια φωτογραφική μηχανή και προσπαθούσα να βρω την κατάλληλη γωνία για βγάλω ακόμα μια ερασιτεχνική καρτ ποστάλ, ή κάποιον πλανόδιο περαστικό, και άφηνα να γλυστράει μέσα απο τα χέρια μου το πιο μαγικό κομμάτι του ταξιδιού. Το μόνο που μπορεί να αντισταθμίσει την ματαιότητα του να περιφέρεσαι απο χώρα σε χώρα για να δεις τα χιλιοδιαφημισμένα landmarks, για να βγάλεις φωτογραφίες με τον Πύργο του Άιφελ, ή για μεθύσεις ξανά, όπως μεθάς και στην πόλη σου, για να φας ότι πιο κοντινό σε ότι πάντοτε έτρωγες, για να λες ξανά και ξανά πόσο σου άρεσε και πόσο καλά πέρασες. Πλέον, προσπαθώ πάντα, όταν είναι να ταξιδέψω κάπου, να έχω μαζί μου ένα βιβλίο -όχι οδηγό- κάποιου που έζησε, ή ταξίδεψε εκεί. Ακόμα και εάν δεν είναι ταξιδιωτικό, ακόμα και έαν είναι μυθιστόρημα, το άρωμα μιας πόλης αναδύεται πολύ έντονο και δεν υποκαθίσταται απο τίποτα. Και ένα τέτοιο βιβλίο αφήνει και άπλετο χώρο για να μην είναι το ταξίδι ένα προκάτ προϊόν, αφήνει χώρο για εντυπώσεις προσωπικές. Και τότε συμβαίνει κάτι που δεν περιμένεις. Που δεν υπάρχει στις φωτογραφίες, που έρχεται και χαράζει διαφορετικά τον κάθε ταξιδιώτη. Το ταξίδι σου ανθίζει, και γινεται βίωμα.
Δεν έχω ταξιδέψει πολύ. Και στα περισότερα ταξίδια που έχω κάνει, ήμουν βιαστικός, αγχώδης, πέρασα και δεν ακούμπησα που λένε. Έτυχε όμως, και σε ένα απο αυτά, είχα μαζί μου ένα βιβλίο, που μιλούσε για τις πόλεις εκείνες, όπως τις είχε ζήσει ως ταξιδιώτης κάποιος άλλος. Είναι εκπληκτικό πόσο βάθος έχουν στην ματιά τους μερικοί άνθρωποι. Εκεί που εγώ έβλεπα ένα παλιό τζαμί, πολύ μεγάλο, με ελάχιστο φώς, και με πάρα πάρα πολλές κολώνες στο εσωτερικό του σε σειρές και στήλες να διαμωρφώνουν έναν κάναββο σε κάτοψη, αυτός έγραφε για το μαρμάρινο δάσος που του χάρισε λίγη δροσιά την ζεστή μέρα που το επισκέφθηκε. Και πόσες εντυπώσεις απο τον κήπο με τις πορτοκαλιές που ήταν εσωτερικό αίθριο του ναού, που τον πέρασα σκαλίζοντας την φωτογραφική μηχανή... Ενώ εγώ παρατηρούσα την κίνηση στους κεντρικούς δρόμους της Κόρδοβας, αυτός πήγαινε απο συντριβάνι σε συντριβανι και χάζευε την παρουσία του νερού -η οποία επίτηδες είναι πολύ έντονη. Ένοιωσα βλάκας. Κρατούσα μια φωτογραφική μηχανή και προσπαθούσα να βρω την κατάλληλη γωνία για βγάλω ακόμα μια ερασιτεχνική καρτ ποστάλ, ή κάποιον πλανόδιο περαστικό, και άφηνα να γλυστράει μέσα απο τα χέρια μου το πιο μαγικό κομμάτι του ταξιδιού. Το μόνο που μπορεί να αντισταθμίσει την ματαιότητα του να περιφέρεσαι απο χώρα σε χώρα για να δεις τα χιλιοδιαφημισμένα landmarks, για να βγάλεις φωτογραφίες με τον Πύργο του Άιφελ, ή για μεθύσεις ξανά, όπως μεθάς και στην πόλη σου, για να φας ότι πιο κοντινό σε ότι πάντοτε έτρωγες, για να λες ξανά και ξανά πόσο σου άρεσε και πόσο καλά πέρασες. Πλέον, προσπαθώ πάντα, όταν είναι να ταξιδέψω κάπου, να έχω μαζί μου ένα βιβλίο -όχι οδηγό- κάποιου που έζησε, ή ταξίδεψε εκεί. Ακόμα και εάν δεν είναι ταξιδιωτικό, ακόμα και έαν είναι μυθιστόρημα, το άρωμα μιας πόλης αναδύεται πολύ έντονο και δεν υποκαθίσταται απο τίποτα. Και ένα τέτοιο βιβλίο αφήνει και άπλετο χώρο για να μην είναι το ταξίδι ένα προκάτ προϊόν, αφήνει χώρο για εντυπώσεις προσωπικές. Και τότε συμβαίνει κάτι που δεν περιμένεις. Που δεν υπάρχει στις φωτογραφίες, που έρχεται και χαράζει διαφορετικά τον κάθε ταξιδιώτη. Το ταξίδι σου ανθίζει, και γινεται βίωμα.
Monday, January 21, 2008
Nick Cave and the Bad Seeds - Love Letter
I hold this letter in my hand
A plea, a petition, a kind of prayer
I hope it does as I have planned
Losing her again is more than I can bear
I kiss the cold, white envelope
I press my lips against her name
Two hundred words. We live in hope
The sky hangs heavy with rain
Love Letter Love Letter
Go get her Go get her
Love Letter Love Letter
Go tell her Go tell her
A wicked wind whips up the hill
A handful of hopeful words
I love her and I always will
The sky is ready to burst
Said something I did not mean to say
Said something I did not mean to say
Said something I did not mean to say
It all came out the wrong way
Love Letter Love letter
Go get her Go get her
Love Letter Love letter
Go tell her Go tell her
Rain your kisses down upon me
Rain your kisses down in storms
And for all who'll come before me
In your slowly fading forms
I'm going out of my mind
Will leave me standing in
The rain with a letter and a prayer
Whispered on the wind
Come back to me
Come back to me
O baby please come back to me
-----------------------------------
Nick κέντησες. Έχω χάσει πολλές συναυλίες σου Nick, αλλά θα σε πετύχω που θα μου πας.
Saturday, January 5, 2008
Eco-Pass: Θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι
| Μιλάνο |
Η εφαρμογή του μέτρου άρχισε με τους οδηγούς να παραπονούνται κυρίως για την έλλειψη σημείων πώλησης του «eco-pass», που επιτρέπει την είσοδο στο κέντρο της οικονομικής πρωτεύουσας της Ιταλίας. Την παραμονή της έναρξης εφαρμογής του μέτρου κατέρρευσε και ο δικτυακός τόπος της δημοτικής αρχής για την online πληρωμή.
Όμως, η δήμαρχος του Μιλάνου Λετίτσια Μοράτι, υπουργός επί διακυβέρνησης Μπερλουσκόνι, είναι αποφασισμένη. «Αυτός είναι ένας καινούριος(?) τρόπος να αντιμετωπιστεί η μόλυνση και να προαχθεί η δημόσια υγεία» τονίζει.
Το ακριβές ύψος του «φόρου ρύπανσης» προσδιορίζεται με βάση τα κυβικά και τα καυσαέρια που εκλύει το κάθε αυτοκίνητο, ενώ κάμερες σε 43 σημεία θα ελέγχουν κατά πόσο συμμορφώνονται οι οδηγοί. Το πρόστιμο για όσους επιχειρήσουν να μπουν στο κέντρο του Μιλάνου χωρίς να πληρώσουν κυμαίνεται γύρω στα 70 ευρώ.
Ο ειδικός «φόρος ρύπανσης» είναι ο πρώτος που επιβάλλεται σε ευρωπαϊκή πόλη. Πάντως και το Λονδίνο σχεδιάζει τη θέσπιση «πράσινων διοδίων» σε λεωφορεία και φορτηγά που θα εισέρχονται στο κέντρο της πόλης.
Newsroom ΔΟΛ
----------
Eco-pass το λέμε τωρα. Φόρος ρύπανσης. Οδηγείς στο κέντρο του Μιλάνου; Ρυπαίνεις. Και τι κάνουμε για να μειώσουμε την ρύπανση; Πληρώνουμε. Δηλαδή αν πληρώσω 2 ευρώ πόσο την μειώνω την ρύπανση; Και εαν δώσω 10; Ασυναρτητα πράγματα.
Είσαι πλούσιος; Ρύπανε όσο θες. Είσαι πτωχός; Σόρρυ, φιλαράκι, αλλα είσαι επιβλαβής για τη δημόσια υγεία. Και να η καμπάνια για να κρατήσουμε καθαρή την πόλη μας, και να οι προειδοποιήσεις για τα αμείλικτα πρόστιμα, και να οι κάμερες. Πασπαλισμένα με κανένα διλληματάκι περιποιημένο του τύπου 'Διόδια ή Κάμερες;', ή 'Διόδια ή Ρύπανση;'. Και σου αποδεικνύουν -και έχουν δίκιο- πως θα μειωθεί η κίνηση στο κέντρο κατα 30%. Σίγουρα. Ποιό 30% όμως; Το πιο περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένο; Χαχαχαχαχαχα
Δεν είναι προφανής η αντίφαση φίλε αναγνώστη; Δεν είναι κρίμα που ενω θα έπρεπε να αναθεωρούμε τη θέση του αυτοκινήτου -αδιακρίτως- σε μια σύγχρονη πόλη, τα χωρίζουμε σε ''επιβλαβή'' και μη, με οικονομικά κριτήρια; Και δεν μιλώ για αναθεώρηση σε επίπεδο ακαδημαικό. Αυτά έχουν γίνει, λύσεις υπάρχουν. Και όχι μόνον λύσεις που για να εφαρμοστουν απαιτούν θυσιες οικονομικού χαρακτήρα. Τότε θα την καταλάβαινα την βουλιμία για τα χρήματα που θα βγούν απο αυτα τα διόδια, και τις μίζες που θα δοθούν απο την ανάδοχο του έργου στον δήμο. Υπάρχουν όμως και λύσεις βιώσιμες, μα παράλληλα και οικονομικα συμφέρουσες για έναν δήμο. Για παράδειγμα, αντί να κατασκευάσεις ένα πάρκιν- λύση που η γραμμικότητά της σοκάρει (δεν έχω χώρο για παρκάρισμα- κατασκευάζω παρκιν) μια που ωθεί σε περαιτέρω χρήση του ΙΧ- πεζοδρόμησε το κέντρο. Τα χρήματα που θα κερδίσει ο δήμος θα είναι και άμεσα (ενοικίαση τμημάτων απο καφετέριες) και έμμεσα (τουρισμός, αύξηση αξίας ακινήτων, αύξηση εμπορικής δραστηριότητας). Πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι, κανουν πιο βιώσιμη την ζωη στην πόλη. Και αυτό το 'βιώσιμη' δεν είναι μπαρουφες, είναι άνοδος του βιοτικού επιπέδου όλων. Και όχι μόνον όσων έχουν να πληρώσουν τα απαραίτητα χρήματα, ωστε να τους επιτρέπει το κράτος να πηδάνε τις ζωές των υπολοίπων για να καλυτερέψουν τις δικές τους. Αν και, μεταξύ μας, και αυτοί ακόμα που θα πληρώσουν, ούτε που θα καταλάβουν διαφορά.
Eco-pass το λέμε τωρα. Φόρος ρύπανσης. Οδηγείς στο κέντρο του Μιλάνου; Ρυπαίνεις. Και τι κάνουμε για να μειώσουμε την ρύπανση; Πληρώνουμε. Δηλαδή αν πληρώσω 2 ευρώ πόσο την μειώνω την ρύπανση; Και εαν δώσω 10; Ασυναρτητα πράγματα.
Είσαι πλούσιος; Ρύπανε όσο θες. Είσαι πτωχός; Σόρρυ, φιλαράκι, αλλα είσαι επιβλαβής για τη δημόσια υγεία. Και να η καμπάνια για να κρατήσουμε καθαρή την πόλη μας, και να οι προειδοποιήσεις για τα αμείλικτα πρόστιμα, και να οι κάμερες. Πασπαλισμένα με κανένα διλληματάκι περιποιημένο του τύπου 'Διόδια ή Κάμερες;', ή 'Διόδια ή Ρύπανση;'. Και σου αποδεικνύουν -και έχουν δίκιο- πως θα μειωθεί η κίνηση στο κέντρο κατα 30%. Σίγουρα. Ποιό 30% όμως; Το πιο περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένο; Χαχαχαχαχαχα
Δεν είναι προφανής η αντίφαση φίλε αναγνώστη; Δεν είναι κρίμα που ενω θα έπρεπε να αναθεωρούμε τη θέση του αυτοκινήτου -αδιακρίτως- σε μια σύγχρονη πόλη, τα χωρίζουμε σε ''επιβλαβή'' και μη, με οικονομικά κριτήρια; Και δεν μιλώ για αναθεώρηση σε επίπεδο ακαδημαικό. Αυτά έχουν γίνει, λύσεις υπάρχουν. Και όχι μόνον λύσεις που για να εφαρμοστουν απαιτούν θυσιες οικονομικού χαρακτήρα. Τότε θα την καταλάβαινα την βουλιμία για τα χρήματα που θα βγούν απο αυτα τα διόδια, και τις μίζες που θα δοθούν απο την ανάδοχο του έργου στον δήμο. Υπάρχουν όμως και λύσεις βιώσιμες, μα παράλληλα και οικονομικα συμφέρουσες για έναν δήμο. Για παράδειγμα, αντί να κατασκευάσεις ένα πάρκιν- λύση που η γραμμικότητά της σοκάρει (δεν έχω χώρο για παρκάρισμα- κατασκευάζω παρκιν) μια που ωθεί σε περαιτέρω χρήση του ΙΧ- πεζοδρόμησε το κέντρο. Τα χρήματα που θα κερδίσει ο δήμος θα είναι και άμεσα (ενοικίαση τμημάτων απο καφετέριες) και έμμεσα (τουρισμός, αύξηση αξίας ακινήτων, αύξηση εμπορικής δραστηριότητας). Πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι, κανουν πιο βιώσιμη την ζωη στην πόλη. Και αυτό το 'βιώσιμη' δεν είναι μπαρουφες, είναι άνοδος του βιοτικού επιπέδου όλων. Και όχι μόνον όσων έχουν να πληρώσουν τα απαραίτητα χρήματα, ωστε να τους επιτρέπει το κράτος να πηδάνε τις ζωές των υπολοίπων για να καλυτερέψουν τις δικές τους. Αν και, μεταξύ μας, και αυτοί ακόμα που θα πληρώσουν, ούτε που θα καταλάβουν διαφορά.
Subscribe to:
Posts (Atom)
LinkWithin
Posts
