Τα ταξιδιωτικά

Ωραίο να αναπαράγεις γραπτά άλλων, δεν είναι; Ωραίο ειναι, και εύκολο πολύ. Κόπυ, πέιστ. Βέβαια σε αυτό το ιστολόγιο, η συντριπτική πλειοψηφία είναι γραπτά άλλων. Και ο λόγος που τα συλλέγω και τα αναρτώ εδώ, δεν είναι ούτε για να τα δείξω σε κάποιον, ούτε και φυσικά για να τα δω εγώ το καθένα ξεχωριστά. Είναι κάτι σαν μωσαϊκό όμως όλα μαζί. Λίγη μουσική, κανένα ποιηματάκι, ίσως και κάποιο ποίημα, καμιά ταινία, δυο-τρια λογάκια για ενα-δυο θέματα που ενδιαφέρουν. Αποφάσισα λοιπόν να εγκαινιάσω μια νέα θεματική ενότητα. Τα ταξιδιωτικά.

Δεν έχω ταξιδέψει πολύ. Και στα περισότερα ταξίδια που έχω κάνει, ήμουν βιαστικός, αγχώδης, πέρασα και δεν ακούμπησα που λένε. Έτυχε όμως, και σε ένα απο αυτά, είχα μαζί μου ένα βιβλίο, που μιλούσε για τις πόλεις εκείνες, όπως τις είχε ζήσει ως ταξιδιώτης κάποιος άλλος. Είναι εκπληκτικό πόσο βάθος έχουν στην ματιά τους μερικοί άνθρωποι. Εκεί που εγώ έβλεπα ένα παλιό τζαμί, πολύ μεγάλο, με ελάχιστο φώς, και με πάρα πάρα πολλές κολώνες στο εσωτερικό του σε σειρές και στήλες να διαμωρφώνουν έναν κάναββο σε κάτοψη, αυτός έγραφε για το μαρμάρινο δάσος που του χάρισε λίγη δροσιά την ζεστή μέρα που το επισκέφθηκε. Και πόσες εντυπώσεις απο τον κήπο με τις πορτοκαλιές που ήταν εσωτερικό αίθριο του ναού, που τον πέρασα σκαλίζοντας την φωτογραφική μηχανή... Ενώ εγώ παρατηρούσα την κίνηση στους κεντρικούς δρόμους της Κόρδοβας, αυτός πήγαινε απο συντριβάνι σε συντριβανι και χάζευε την παρουσία του νερού -η οποία επίτηδες είναι πολύ έντονη. Ένοιωσα βλάκας. Κρατούσα μια φωτογραφική μηχανή και προσπαθούσα να βρω την κατάλληλη γωνία για βγάλω ακόμα μια ερασιτεχνική καρτ ποστάλ, ή κάποιον πλανόδιο περαστικό, και άφηνα να γλυστράει μέσα απο τα χέρια μου το πιο μαγικό κομμάτι του ταξιδιού. Το μόνο που μπορεί να αντισταθμίσει την ματαιότητα του να περιφέρεσαι απο χώρα σε χώρα για να δεις τα χιλιοδιαφημισμένα landmarks, για να βγάλεις φωτογραφίες με τον Πύργο του Άιφελ, ή για μεθύσεις ξανά, όπως μεθάς και στην πόλη σου, για να φας ότι πιο κοντινό σε ότι πάντοτε έτρωγες, για να λες ξανά και ξανά πόσο σου άρεσε και πόσο καλά πέρασες. Πλέον, προσπαθώ πάντα, όταν είναι να ταξιδέψω κάπου, να έχω μαζί μου ένα βιβλίο -όχι οδηγό- κάποιου που έζησε, ή ταξίδεψε εκεί. Ακόμα και εάν δεν είναι ταξιδιωτικό, ακόμα και έαν είναι μυθιστόρημα, το άρωμα μιας πόλης αναδύεται πολύ έντονο και δεν υποκαθίσταται απο τίποτα. Και ένα τέτοιο βιβλίο αφήνει και άπλετο χώρο για να μην είναι το ταξίδι ένα προκάτ προϊόν, αφήνει χώρο για εντυπώσεις προσωπικές. Και τότε συμβαίνει κάτι που δεν περιμένεις. Που δεν υπάρχει στις φωτογραφίες, που έρχεται και χαράζει διαφορετικά τον κάθε ταξιδιώτη. Το ταξίδι σου ανθίζει, και γινεται βίωμα.