Είχα μόλις στρίψει στον κεντρικό δρόμο, από το στενό που βρίσκεται το σπίτι μου. Πρωί, νωρίς. Πολύ φώς, ψύχρα, αλλά όχι κρύο, βήμα βιαστικό προς την στάση του τραμ. Στην διαδρομή, μαγαζάκια με είδη διακόσμησης, μια πιτσαρία, τρέντυ κουρέας, Alco. Το μόνο μέρος σε αυτή την χώρα που μπορεί κανείς να αγοράσει αλκοόλ με πάνω από 5% περιεκτικότητα. Απόλυτα ελεγχόμενο (και κρατικό) μονοπώλιο.
Λίγο πριν φανεί η στάση, νεαρός μαύρος άνδρας με σταματάει. Φοράει μπλέ κουστούμι, μαύρο πουκάμισο, γαλάζια γραβάτα. Είναι περιποιημένος και δείχνει ανήσυχος. Μα χαμογελαστός. Λέει συγγνώμη στα φιλανδικά και συνεχίζει στα αγγλικά:
- My friend, can I ask you something?
- Sure. λέω
- Do I look drunk?
Τον κοιτάω σαν εμπειρογνώμων. Σαν ειδικός, αρμόδιος. Παρατηρώ πως δεν ψαρώνει με το ντεμεκ βαλκανικό στυλάκι μου, και βάζω τα δυνατά μου:
- Are you?
- Do you think I would be able to buy a bottle of wiskey?
Γίνομαι άνθρωπος:
- Yes, my friend, no need to worry. You look perfectly sober.
Ο τύπος ξαναχαμογέλασε.
Μια Φιλανδέζα γριά, μας κοιτούσε περίεργα από το απέναντι πεζοδρόμιο. "Πάει, χάλασε η γειτονιά μας" θα σκέφτεται. "Κάποτες ήταν εδώ η αριστοκρατία..!" θα νοσταλγεί. "Τώρα; Γιόμσε κι η Φιλανδία κατατρεγμένους" θα συμπεραίνει. Της έκοψε την θέα το πράσινο τραμ.
- Where are you from?, είπε ο φίλος.
- Greece.
- Is that in Italy?
- No its an other country... but close to Italy.
- So... do you speak.. "Greece"?
- Yes.
- What about Latin?
- No. Do you?
- A little bit.
Well, είπε, I m gonna go for this bottle. Κάνει να φύγει, "Good Luck" φώναξα φεύγοντας και εγώ. "Thanks" άκουσα, αφού έστριψε. Το τ'αμ χανόταν στο βάθος, και εγώ συνέχισα τον δ'όμο προς την επόμενη στάση, ενώ ένας γλά'ος τσί'ιζε εκνευ'ιστικά πετώντας χαμηλά από πάνω μου και ενώ απανωτές φ'άσεις στα λατινικά μου ε'χόντουσαν στο μυαλό.
Posts
