Κυριακή της Μοναξιάς

Ο Ζαρίμ αλ Ωχ, ο άνδρας με το πορφυρό δόντι, χαιρέτησε χαμογελαστός την γενναία κίνηση του στρατάρχη Ιδομενέα. Ο εν λόγω στρατιωτικός, είχε μόλις ρίξει στο έδαφος έναν μικροσκοπικό αλλά θανατηφόρο ελβετικό σουγιά που είχε κρυμμένο σε ένα από τα κατάμαυρα σφραγίσματα των κάτω φρονιμήτων, σε δείγμα της παράδοσής του στον αιμοβόρο Ζαρίμ. 

Το γκελ του εμετικού σουγιά στην βούλα του πέναλτυ, ξύπνησε στους συνοδούς του Ζαρίμ αλ Ωχ μνήμες και θύμησες από από την ένδοξη εκείνη Κυριακή της Μοναξιάς, οπότε και εσφαγιάστηκαν 233 διαιτητές ποδοσφαιρικών αγώνων, 2412 πρόεδροι σωματείων και παράγοντες και έγιναν συντονισμένες βομβιστηκές επιθέσεις σε παραπάνω από ας πούμε 3000 ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Όσοι έμειναν (κυρίως μαζορέτες, βραζιλιάνοι άσοι και ο θείος) εξορίστηκαν στην Κάτω Κράνουλα για την ανασυκγρότηση των υποτοπικών πρωταθλημάτων, και για την μετατροπή τους από απλό ωμό αγνό ξύλο σε κάτι που να θέλει και τόπι. 'Εκτοτε, και κάθε χρόνο, γιορτάζεται την 1η Κυριακή του Σεπτέμβρη, η Κυριακή της Μοναξίας, που οι νικητές παραδοσιακά πίνουν στα κρανία των ηττημένων και δίδεται νωρίς το πρωί το σύνθημα για την ολοκληρωτική καταστροφή ενός συγκεκριμένου και κάθε φορά διαφορετικού ποδοσφαιρικού συλλόγου. Κάψιμο φανέλων, λιώσιμο τροπαίων, κατεδάφιση γηπέδου με βαριο-πούλες, ένταξη περιοχών σε μητροπολιτικά πάρκα και άλλα τέτοια γνωστά και τέλος οι αδελφοί Κατσάμπα να κάνουν δεύτερες φωνές στον Ταμπάκη που εκτελεί τον ύμνο της ομάδας που σβήνεται από τον χάρτη (μια ομάδα αγάπησα και μου βγήκε σκάρτη).