Ταξίδι Στο Βέλγιο

• Εθνικό landmark, ένα αγοράκι που κατουράει

• Εθνικό φαγητό οι πατάτες τηγανητές και ακολουθούν σε αποσταση αναπνοής τα μύδια και το κοτόπουλο σούβλας.
  

• Εθνικό γλυκό η Βάφλα (Waffle), προσοχή όμως όχι με παγωτό, όχι με σοκολάτα, σκέτη παρακαλώ. Ακολουθούν σε απόσταση αναπνοής σοκολάτες, σοκολατάκια, σοκολατίνια, και όποια λέξη αρχίζει απο σοκο-.

Στις Βρυξέλλες δεν υπάρχει επίσημη γλώσσα. Όλες (ΟΛΕΣ) οι πινακίδες έχουν διπλή ονομασία, μια στα Γαλλικά και μια στα Ολλανδικά. Συνέπεια, η παντελής απουσία της πολυαγαπημένης μας αγγλικής, και της απαραίτητης δυνατότητας επικοινωνίας. Δεν είναι όμως αυτό το περίεργο. Οι καημένοι οι Βρυξελιώτες δεν μιλάνε απλώς όποια γλώσσα τους αρέσει. Τις μιλάνε και τις δύο. Στην ίδια πρόταση. Ναι, ναι, και όμως είναι δυνατόν στην ερώτηση 'Excuse me sir, could you please help me find myself in the map?' να λάβεις την απάντηση 'Mais, ja, natuurlijk, c'est pas difficile, la ba est Noordesrtaat et la ba Oestestraat' Βόμβες σκάνε, καμπάνες χτυπάνε, αστέρια πέφτουν.

Τι αλήθεια περιμένει να δει κανείς ως υποψήφιος επισκέπτης στο Βέλγιο; Ίσως μια τυπική αποστειρωμένη χώρα Δυτικής Ευρώπης, ανεπτυγμένη, με τα μετρό της, με τα ρετρό της, με τα μπιστρό της. Με ωραία χωριουδάκια γραφικά με ποταμάκια, με παράξενους κατοίκους που ποτέ δεν περνούν με κόκκινο και φορούν πάντα τη ζώνη ασφαλείας, που σοκάρονται αν μιλάς δυνατά σε μια βιβλιοθήκη, και που παραμένουν πιστοί στις αρχές - ησυχία, ευημερία, πιστωτικές κάρτες, pub και σπίτι-.

Οχι, όχι, όχι, φίλε αναγνώστη, θύμα όλων των κλισέ αυτού του κόσμου που νομίζεις πως οι Εσκιμώοι ζουν σε ιγκλού, οι Ιρλανδοί είναι ξυλοκόποι, οι Γιαπωνέζοι Σαμουράι, οι Κουβανοί επαναστάτες, και ο Στάθης Ψάλτης το μεγαλύτερο καμάκι.

Σιγά μη τα γράψω μασημένα. Μένει να πάει κανείς, για να το διαπιστώσει. Εμείς εδώ δεν δίνουμε απαντήσεις. Απλώς θέτουμε τα ερωτήματα.