Βρε Δεν Πάτε Στον Διάολο Εσείς και Η Εκκωφαντική Σιωπή Σας;;

Έλαβα την εξής παπαριά.
--------------

'Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.

ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ.
ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ

Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.
ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.''


-------
Η Βλακεία ξεχείλισε. Η αφέλεια. Πάμε να προσευχηθούμε φορόντας μαύρα (!!!) στον θεό της φωτιάς, να μην μας ξανακάψει φέτος. Δεν έχουμε συναίσθηση. Είχαμε μια γαμημένη τιβι ανοιχτή, μάθαμε τι είναι το τσουνάμι - ωραία-, μάθαμε τι είναι τα ομόλογα, και τωρα μάθαμε οτι φέτος είχαμε φωτιές. Πρωτοφανής καταστροφή. Βέεεεβαια. Μαζί με τους ελαιώνες κάηκαν και μυαλά. Και εάν βάλεις μαύρα, για πες. Και κιτρινα να βάλεις και να χοροπηδάς, ίδια πίπα θα είναι. Πένθος. Πούτσες. Ή πάρε το αμάξι σου και πήγαινε εκεί, με λεφτά, φαγητά, σκηνές, αν είσαι γιατρός άντε αφιλοκερδώς, αν είσαι δικηγόρος υπερασπίσου τους απέναντι στι κράτος όταν θα ζητάνε αποζημιώσεις χωρις να επωφεληθεις, αν είσαι πιτσαδόρος πήγαινέ τους πίτσες, ή τουμπεκί. Αίσχος.

Οι Δείκτες

'...Η θολούρα ήταν αναμενόμενη, αλλά οι δείκτες σχεδόν ξεχώριζαν...'



Το ένα μάτι άνοιξε. Δεν το λες και ξύπνιο. Ήταν απλά ανοικτό. Η θολούρα ήταν αναμενόμενη, αλλά οι δείκτες σχεδόν ξεχώριζαν. Όσο έπρεπε δηλαδή. Έδειχναν και οι δύο - για καλή του τύχη- προς τα αριστερά. Ο Ζ. είχε σχεδόν προαποφασίσει οτι όταν οι δείκτες - και κυρίως ο μικρός, όταν βλέπει - δείχνουν αριστερά, είναι νωρίς. Πάει και τελέιωσε. Οι τιμές κατεβαίνουν. Το μάτι (αυτό που άνοιξε), εκτός του καφετιού - καρυδιάς- χρώματος που πάντα είχε, είχε παράσημο πολλά μικρά κοκκινα κατακοκκινα ποτάμια απο αίμα, που του χάριζαν έναν δακτύλιο ροδαλό, σαν τα μαγουλάκια Μετσοβίτισας καλοαναθρεμένης.
Άνοιξε, είδε το χρόνο να κυλά κάπου αριστερά, έκλεισε.

Ώρες μετά ένας πονοκέφαλος ήρθε να ανοίξει και τις δύο καρυδιές του Ζ. Οι δείκτες δείχνανε κάτω. 'Κακό αυτό' σκέφτηκε, και ίσως και να το 'πε. Εκεί άρχισε η καθημερινή τετριμένη διαδικασία της οποίας η πρώτη φάση τελείωνε με μια αστραπιαία ρίψη -σαν ολυμπιονίκη ακοντιστή- οπου το καλαμάκι προσγειωνόταν ευγενικά στον φραπέ, και η δεύτερη με βίαιες μπουρμπουλήθρες σε απομεινάρια αφρού υπό το φως βουβής τηλεόρασης μαστούρικης, και υπο τους αγενείς ήχους των ίδιων των μπουρμπουλήθρων.

Και ενώ ο χρόνος δεν είχε σημασία πια, ο Ζ., άρχιζε την μέρα του.

Νάρκη

'...στο μυαλό του Ζ. γινόταν της πουτάνας...'



Η ελαφριά, φτηνή ξύλινη πόρτα, άνοιξε. Βρε και όχι μόνη. Παρέα με τον ήχο της αρμάθας τα κλειδιά, μιας καταλάθος -μάλλον- κλωτσιάς και ενα μουρμουρητό του οποίου μόνο τα σίγμα ακούστηκαν. Α, και μια βαλίτσα. Ναι ήταν και η βαλίτσα που αφουγράστηκε υπομονετικά τα σίγμα, και δέχθηκε πηδώντας το χαλάκι, να συρθεί στην είσοδο, σε αυτό το πως το λένε, το χωλ, ξυπνώντας το μωσαϊκό απο την εαρινή του νάρκη. Αυτή, εξερράγη, σαν φιλότιμη νάρκη που ήταν, και ξεσήκωσε αλυσιδωτές εκρήξεις, μια που όλο το σπίτι κοιμόταν. Για να μην μας κατηγορήσουν οτι πλατειάζουμε, για λίγα δευτερόλεπτα στο μυαλό του Ζ. γινόταν της πουτάνας.

Ο Ζ. πέρασε γρήγορα στην αντεπίθεση, βγαίνοντας απο την απραξία. Ζούμ.

'Ζέστη. Ήταν και το κουβάλημα. Νερό. Καναπές. Σκοτάδι. Σκατά. Τα πράγματα? Γάμα τα. Αργότερα. Πότε αργότερα? Πάντα αναβλητικός. Ε και? Λείπει. Κάτι λείπει. Μουσική. Να μην ανοίξω κανενα παράθυρο πρώτα? Dylan ή Cave? Cave χωρίς δεύτερη σκέψη.'

Βρίσκει ένα ορφανό θήκης cd που έγραφε απ' έξω 'CAVE'. Βζζζζτ. Τσκ. Play.
Κάθεται. Πόδια στο τραπέζι εις βάρος ενός ποτηριού με απολιθωμένο προκάμβριο φραπέ και γερασμένο καλαμάκι. Και φυσικά εις βάρος του τραπεζιού. Ακουμπά με τακτ το κεφάλι στην ψηλή πλάτη του καναπέ που ψήλωσε ακόμη περισσότερο όπως στρογγυλοκάθησε.

Ο Tom Waits άρχισε να τραγουδά.