Οι Δείκτες

'...Η θολούρα ήταν αναμενόμενη, αλλά οι δείκτες σχεδόν ξεχώριζαν...'



Το ένα μάτι άνοιξε. Δεν το λες και ξύπνιο. Ήταν απλά ανοικτό. Η θολούρα ήταν αναμενόμενη, αλλά οι δείκτες σχεδόν ξεχώριζαν. Όσο έπρεπε δηλαδή. Έδειχναν και οι δύο - για καλή του τύχη- προς τα αριστερά. Ο Ζ. είχε σχεδόν προαποφασίσει οτι όταν οι δείκτες - και κυρίως ο μικρός, όταν βλέπει - δείχνουν αριστερά, είναι νωρίς. Πάει και τελέιωσε. Οι τιμές κατεβαίνουν. Το μάτι (αυτό που άνοιξε), εκτός του καφετιού - καρυδιάς- χρώματος που πάντα είχε, είχε παράσημο πολλά μικρά κοκκινα κατακοκκινα ποτάμια απο αίμα, που του χάριζαν έναν δακτύλιο ροδαλό, σαν τα μαγουλάκια Μετσοβίτισας καλοαναθρεμένης.
Άνοιξε, είδε το χρόνο να κυλά κάπου αριστερά, έκλεισε.

Ώρες μετά ένας πονοκέφαλος ήρθε να ανοίξει και τις δύο καρυδιές του Ζ. Οι δείκτες δείχνανε κάτω. 'Κακό αυτό' σκέφτηκε, και ίσως και να το 'πε. Εκεί άρχισε η καθημερινή τετριμένη διαδικασία της οποίας η πρώτη φάση τελείωνε με μια αστραπιαία ρίψη -σαν ολυμπιονίκη ακοντιστή- οπου το καλαμάκι προσγειωνόταν ευγενικά στον φραπέ, και η δεύτερη με βίαιες μπουρμπουλήθρες σε απομεινάρια αφρού υπό το φως βουβής τηλεόρασης μαστούρικης, και υπο τους αγενείς ήχους των ίδιων των μπουρμπουλήθρων.

Και ενώ ο χρόνος δεν είχε σημασία πια, ο Ζ., άρχιζε την μέρα του.