Νάρκη

'...στο μυαλό του Ζ. γινόταν της πουτάνας...'



Η ελαφριά, φτηνή ξύλινη πόρτα, άνοιξε. Βρε και όχι μόνη. Παρέα με τον ήχο της αρμάθας τα κλειδιά, μιας καταλάθος -μάλλον- κλωτσιάς και ενα μουρμουρητό του οποίου μόνο τα σίγμα ακούστηκαν. Α, και μια βαλίτσα. Ναι ήταν και η βαλίτσα που αφουγράστηκε υπομονετικά τα σίγμα, και δέχθηκε πηδώντας το χαλάκι, να συρθεί στην είσοδο, σε αυτό το πως το λένε, το χωλ, ξυπνώντας το μωσαϊκό απο την εαρινή του νάρκη. Αυτή, εξερράγη, σαν φιλότιμη νάρκη που ήταν, και ξεσήκωσε αλυσιδωτές εκρήξεις, μια που όλο το σπίτι κοιμόταν. Για να μην μας κατηγορήσουν οτι πλατειάζουμε, για λίγα δευτερόλεπτα στο μυαλό του Ζ. γινόταν της πουτάνας.

Ο Ζ. πέρασε γρήγορα στην αντεπίθεση, βγαίνοντας απο την απραξία. Ζούμ.

'Ζέστη. Ήταν και το κουβάλημα. Νερό. Καναπές. Σκοτάδι. Σκατά. Τα πράγματα? Γάμα τα. Αργότερα. Πότε αργότερα? Πάντα αναβλητικός. Ε και? Λείπει. Κάτι λείπει. Μουσική. Να μην ανοίξω κανενα παράθυρο πρώτα? Dylan ή Cave? Cave χωρίς δεύτερη σκέψη.'

Βρίσκει ένα ορφανό θήκης cd που έγραφε απ' έξω 'CAVE'. Βζζζζτ. Τσκ. Play.
Κάθεται. Πόδια στο τραπέζι εις βάρος ενός ποτηριού με απολιθωμένο προκάμβριο φραπέ και γερασμένο καλαμάκι. Και φυσικά εις βάρος του τραπεζιού. Ακουμπά με τακτ το κεφάλι στην ψηλή πλάτη του καναπέ που ψήλωσε ακόμη περισσότερο όπως στρογγυλοκάθησε.

Ο Tom Waits άρχισε να τραγουδά.