Πόρτα ανοικτή

Στης πόλης τη σύγχυση
Αποκοιμήθηκα
Οι πράσινες τέντες
Τραμπάλα φωτός
Κι η θλίψη μου
Λαμπρή κι ανάλαφρη
σαν σαπουνόφουσκα

Ανήσυχων εντόμων συναντήσεις
Σε κάτοψη
Σήμερα τις προσπερνώ
Ω ναι, ελαφρά την καρδία
Κι ανακατεύω τη μοίρα μου
σαν τον καφέ μου

Είδες που δεν χρειάζεται
Να σφαλίσεις τα μάτια
Τις φωτιές να μη δεις
Και τα αίματα

Ζεστή η ανάσα των θεών σήμερα
Βιάσου
Άσε τους δείκτες να σφυρίζουν
Κι ανοικτή του κελιού μας την πόρτα.

Ντημπέιτ {εις την Αγγλικήν = debate}

Τα καμάρια μας, τα λεβεντόπαιδά μας, οι αρχηγοί, οι ηγέτες μας, μας έκαναν πάλι εθνικά υπερήφανους. Δεν μπορώ να γράψω απο την συγκίνηση. Πως να αρχίσω να περιγράφω την συνοχή του λόγου, τον διαξιφισμό των ακατάρριπτων επειχηρημάτων, την ρητορική ικανότητα όλων των ομιλητών. Ήταν ένα μαγευτικό βράδυ, φίλε αναγνώστη, ένα overdose μεστής πολιτικής αναζήτησης, ένα θέαμα που καθήλωσε κάθε ευσεινήδειτο πολίτη, ήταν χωρίς υπερβολή, ένα σεμινάριο πολιτικού πολιτισμού. Αλλα πρέπει νομίζω να αρχίσω απο την εξέχουσα γενιά τηλεπερσόνων που μες την καρδιά μου τους έχω. Τι ερωτήσεις, τι εύστοχες παρατηρήσεις, τι αυτοθυσία (παρακάμπτοντας τους δημοσιογραφικούς κανόνες), ήταν νομίζω αυτοί, η σιωπηλή δύναμη, το έναυσμα, η σπίθα αυτής της αντιπαράθεσης ιδεών. Πρίν την αρχή κάθε ερωτήματος το κοινό είχε μια σχέση τηλεπάθειας με τους δημοσιο-γράφους. Η ευφράδεια, και η πολιτική ορθότητα όλων των ερωτησάντων, στιγμάτισε αυτήν βραδυά, έβαλε γερά θεμέλια για μια ουσιαστική συζήτηση. Οι ηγέτες μας, το απόσταγμα ευφυίας και δημοκρατικών ηθών αυτού του τόπου, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, όντας σε θέση να απαντήσουν σε ερωτήματα ποικίλης ύλης, απο γκρίζες ζώνες μέχρι χελώνες καρρέτα-καρρέτα. Απο νταντάδες γαλλικά και πιάνο, μέχρι τραπεζικές υποθέσεις. Άτυχος, πολύ άτυχος και εκτός επικαιρότητας είσαι φίλε αναγνώστη αν δεν παρακολούθησες αυτή την συζήτηση. Ο Καραμανλής, αναπτύσσοντας τους βασικούς άξονες της παλαιοφιλελεύθερης πολιτικής που αντιπρωσωπεύει, μίλησε για το χάος που παρέλαβε απο το κακό ΠΑΣΟΚ και τι καλοί που ήταν αυτοί στη ΝΔ αλλά θα μπορούσαν να είναι και καλύτεροι. Μας νουθέτησε, οπλίζοντας μας με υπομονή για άλλα 4 χρόνια, και δήλωσε οτι οι δημοκρατικές του αρχές του επιτάσσουν να μην συνεργαστεί με κανένα κόμμα, και να γαμήσει την χώρα ολόκληρη αν χρειαστεί με απανωτές εκλογές μέχρι να βγεί αυτός τελοσπάντων. Πάνω απο όλα η δημοκρατία μας αγαπητέ αναγνώστη. Ο Γ. Παπανδρέου, με την σειρά του, μίλησε για το χάος που θα παραλάβουν αν βγούν, για την κακή ΝΔ, και όλο έλεγε κάτι ακατάληπτα για Νέα Αλλαγή, αλλαγούλα, αλλαγίτσα, ελπίδα, δικαιοσύνη κλπ. όπως κάθε σοβαρό σοσιαλιστικό κίνημα που σέβεται τον ευατό του και τους ψηφοφόρους του. Όμως δεν έχω διαβάσει πολλά βιβλία η αλήθεια είναι και μερικά δεν τα καταλαβαίνω. Η Παπαρήγα, ήταν σαφής. Κόψτε το λαιμό σας, εμείς έχουμε ένα 7%, απο αυτό ζούμε, δεν το χάνουμε με τίποτα, τους έχουμε βαλσαμώσει. Να πάτε να χεστείτε, τσακωθείτε όσο θέλετε, δεν θα αλλάξουμε καθόλου μέχρι το 2500μχ, ζήτω ο Λένιν, όχι στον ιμπεριαλισμό, όχι στα συμφέροντα. Ο Αλαβάνος, αποδέχθηκε εύκολα τον ρόλο του επαναστάτη, καπηλεύτηκε τα 20χρονα που κάνουν μπάφους στα εξάρχεια και πλεόν μπορούν και ψηφίζουν (κρίμα να ρίξουν ΚΚΕμ-λ), και τους χαρακτήρησε ως φωτισμένη νεολαία που μπορεί να αλλάξει το τοπίο. Ο ΣΥ.ΡΙ.ΓΓΑ, λοιπόν, εξερράγη όταν μέλη της πεφωτισμένης χαπακωμένης νεολαίας χαρακτηρίστηκαν 'ταραξίες' απο κόμμα της κοινοβουλευτικής δεξιάς, και έξυσε το μούσι του επιδεικτικά. Ο Καρατζαφέρης, με άλλη άνεση στον φακό, σαράντα χρόνια φούρναρης, μίλησε για τις τράπεζες που μας κατακλέβουν, για τις πιστωτικές κάρτες, για τα ναρκωτικά κλπ. Ήταν γενικά ο πιο εύκολος στην κατανόηση απο όλους. Όλα τα ΚΑΠΗ είχαν καθηλωθεί. Τέλος, γιατί κουράστηκα κιόλας, ο Παπαθεμελής, που πανω κάτω δεν είπε τίποτα γιατί όσο να κάνει την εισαγωγή, ο χρόνος του τελείωνε. Δεν κοίταζε και καθόλου το ρημάδι το χρονόμετρο. Το μόνο ενδιαφέρον που πρόλαβε να εκστομίσει ήταν κάτι σαν, Χριστιανική Αριστερά (?), και μετά θόλωσε πάλι το τοπίο, όταν είπε οτι ''εμείς ανήκουμε στο κέντρο''. Αυτό με τον κύκλο στη μέση; Ήταν κάπως άστοχος ο καημένος, και κάτι φυσίγγια πήραν και μένα τον άμοιρο φιλοθεάμωνα. Νομίζω αυτή η πολιτική αντιπαράθεση ήταν σαν ένα κακό σεξ. Δεν έχει λόγο ύπαρξης, και είναι και επικύνδυνο.

Αριστερά, αριστερά, και άλλο, λίγο ακόοομα, ωωωωπ. Φασισμός.

Καράκας

Αλλάζει στη Βενεζουέλα και η νομοθεσία που αφορά στα ονόματα που έχουν δικαίωμα να δίνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Σε μια χώρα όπου υιοθετούνται ονόματα όπως «Σούπερμαν», «Χίτλερ» ή ακόμα και «Μαγκάιβερ», ο νέος νόμος είναι σαφής:

Απαγόρευονται οι εκκεντρικότητες και οτιδήποτε εκθέτει τους νέους στο γελοίο και στο περίεργο. Απαγορεύονται ονόματα που κάνουν δύσκολη τη διάκριση του φύλου. Απαγορεύονται ονόματα που είναι δύσκολα στην προφορά με βάση την ισπανική γλώσσα.

Όπως εξηγεί η ισπανική εφημερίδα El Pais, στη Βενεζουέλα το θέμα του ονόματος έχει περάσει από πολλές διαφορετικές φάσεις: Κάποτε οι γονείς είχαν ως πηγή έμπνευσης την Αρχαία Ελλάδα, για αυτό και τα παιδιά έπαιρναν ονόματα όπως Σωκράτης και Περικλής.

Ακολούθησε η εποχή της οικονομικής ανάπτυξης -με αιχμή το πετρέλαιο- και την είσοδο ξένων επενδυτών, οπότε υπήρξε στροφή σε δυτικά ονόματα, κυρίως αγγλοσαξωνικά.

Μετά ήλθε η τηλεόραση με τους δικούς της ήρωες για να κάνει την κατάσταση ακόμα πιο περίπλοκη.

Πάντως, ο νέος νόμος συναντά και αντιδράσεις: «Ποιος καθορίζει τι είναι γελοίο και εκκεντρικό» αναρωτιέται η πρώην υπουργός Οικογενείας Μερσέδες ντε Βρισένιο.

Newsroom ΔΟΛ

-----


Φασίστες του Κερατά. 'Μαύροι' όπως έλεγε και ένας κυρ Ζαχαρίας σήμερα στο κέντρο. Εμένα θέλω να με λένε Μέγα Ανατολικό. Και ποιός είσαι εσύ, που θα με βγάλεις Χουάν; Ο Blackman ή καλύτερα ΜΠΛΑΚΜΑΝ, μεγάλη μορφή του cult ραδιοφώνου, είχε πει κάποτε: ''Δεν είμαι εγώ παράνομος. Οι νόμοι τους με κάνουν...''.

Φυσικά είναι περιττό να σχολιάσω πόσο πολιτικά εσφαλμένες πιστεύω πως είναι τέτοιες τάσεις, τόσο επεμβατικές. Και μάλιστα επεμβατικές σε ένα θεμα, που μόνο για μόστρα θίχτηκε. Για να αποδείξουμε πόσο αντι-δυτικά αισθήματα μας διακατέχουν. Σοβαρότατη λοιπόν η αντίθεση που εμπίπτει η Κυβέρνηση της Βενεζουέλας, μια που το θέμα ''ονόματα'' είναι μία απο τις εκφάνσεις παιδείας της γενιάς των γονέων (αφού το παραδοσιακό παππούς-εγγονός δεν υφίσταται). Καταστολή, σε ζητήματα παιδείας ('όχι,δεν θα τον βγάλεις μήτσο, θα τον βγάλεις δημήτριο') είναι εκτός τόπου και χρόνου. Άσε που λίγο αυστηροί να θέλαμε να είμαστε, περι ορέξεως, κολοκυθόπιτα.

ΥΓ. Υπάρχει κανένας Χίτλερ, ήρωας της τηλεόρασης????

Υπεράκτια αιολικά πάρκα

Αμστερνταμ

Με την ελεύθερη γη να σπανίζει στην πυκνοκατοικημένη Ολλανδία, ο μόνος χώρος που κρίνεται κατάλληλος για ανεμογεννήτριες είναι η ανοιχτή θάλασσα. Ένω από τις ακτές της χώρας στη Βόρεια Θάλασσα ξεκίνησε η κατασκευή του πρώτου από μια σειρά γιγάντιων αιολικών πάρκων.

Οι Ολλανδοί, που γενικά δεν συμπαθούν τη θέα των τουρμπίνων, μόλις που θα μπορούν να διακρίνουν τις 60 ανεμογεννήτριες του πάρκου Q7, περίπου 20 χλμ από τις ακτές.

Το έργο των 383 εκατ. ευρώ «θα παρέχει ηλεκτρισμό αρκετό για 125.000 νοικοκυριά», δήλωσε στο Reuters εκπρόσωπος των κατασκευαστικών εταιρειών Econcern και Eneco Energie, που ελπίζουν να κατασκευάσουν ακόμα πέντε με δέκα τέτοια πάρκα τα επόμενα χρόνια.

Παρόμοια έργα υλοποιούνται στη Βρετανία.

Το ευτύχημα για τους μηχανικούς είναι ότι τα νερά έξω από την Ολλανδία είναι ρηχά και ο βυθός αμμώδης, οπότε η θεμελίωση των πυλώνων σε βάθος 30 μέτρων δεν συναντά μεγάλα εμπόδια.

Οι τεχνικες δυσκολίες είναι παρόλα αυτά πολλές, καθώς οι διαστάσεις του έργου είναι πραγματικά τεράστιες. Κάθε πτερύγιο των τουρμπίνων έχει μήκος 40 μέτρων και τοποθετείται στην κορυφή ενός πυλώνα σχεδόν 100 μέτρων. Αυτό σημαίνει ότι το τελικό ύψος είναι περίπου 140 μέτρα, όσο ενός ουρανοξύστη.

Όταν τα πτερύγια αρχίσουν να γυρίζουν το 2008, θα μειώσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά 225.000 τόνους το χρόνο, βοηθώντας την Ολλανδία να αυξήσει στο 20% το ποσοστό των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας έως το 2020.

Newsroom ΔΟΛ

---------

Και έρχονται μετά οι 'οικολόγοι' και σου λένε οτι καταστρέφεις τον υγροβιότοπο, ή είναι γραμμή στην οποία ταξιδεύουν αποδημητικά πουλιά. Όσα μείνουν δηλαδή αν δεν υιοθετηθούν μαζικά ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ένα χειροκρότημα για τους φίλους μας τους Ολλανδούς.

Law... with a cause

Λος Αντζελες

Το δημοτικό συμβούλιο του Λος Αντζελες ενέκρινε την Τετάρτη ρύθμιση με την οποία απαγορεύει το κάπνισμα στα πάρκα της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης των ΗΠΑ, τρεις μήνες μετά την πυρκαγιά που κατέκαψε το διάσημο πάρκο Γκρίφιθ στους λόφους του Χόλιγουντ.

Κάθε παραβάτης θα καταβάλει πρόστιμο 250 δολαρίων.

Ήδη, όμως, το κάπνισμα απαγορεύεται στις ακτές του Λος Αντζελες και σε απόσταση οκτώ μέτρων τουλάχιστον απ' οποιαδήποτε παιδική εγκατάσταση στα πάρκα της πόλης, που αριθμεί 4 εκατ. κατοίκους.

Στις αρχές Μαΐου, το πάρκο Γκρίφιθ, που αποτέλεσε ντεκόρ για πολλές ταινίες, ιδίως αυτής του «Επαναστάτης Χωρίς Αιτία» με τον Τζέιμς Ντιν, απώλεσε από πυρκαγιά τα 330 από τα 1.700 εκτάριά του.

Η πυρκαγιά φαίνεται πως μάλλον ξεκίνησε από το τσιγάρο ενός αστέγου.

Η απόφαση αυτή συμπίπτει με τις δύσκολες καιρικές συνθήκες που βιώνει το Λος Αντζελες, το οποίο διανύει το πιο ξηρό έτος από το 1877.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Γαλλικό

----------------

Ποτέ δεν θα το καταλάβω αυτό με τους Αμερικανικούς νόμους. Εξ αμελείας, ξεκίνησε πυρκαγιά απο τσιγάρο αστέγου. Και ήταν αρκετό αυτό για να απαγορευθεί το κάπνισμα στα πάρκα. Δηλαδή, κατα αντιστοιχία, και με την ίδια αφέλεια, ένας καπνιστής θα μπορούσε να ζητήσει πάρκα χωρίς πράσινο για να μπορεί εκεί τουλάχιστον να κάνει το τσιγάρο του, καθώς στην δουλειά του και στους κλειστούς δημόσιους χώρους απαγορεύεται.

Γενικά συμφωνώ -όχι όμως και φανατικά-με τους περιορισμούς των καπνιστών προφασιζόμενος την υγεία των παθητικών καπνιστών, αλλά αν φτασουμε σε σημείο να κατασκευάζουμε νόμους τόσο γραμμικά, τότε το όποιο γενικό πλάνο, η όποια πολιτική, αποδυναμώνεται και εξαφανίζεται μέσα σε ένα λαβύρινθο ανακόλουθων νόμων, των οποίων η συναλήθευση πιθανότατα οδηγεί και σε παραβιάσεις ανθρωπίνων ελευθεριών. Ε;

Για περισσότερη ασφάλεια

Ο πρόεδρος του Κόμματος του Ελβετικού Λαού Ουέλι Μάουερ

Γενεύη

Το εθνικιστικό Κόμμα του Ελβετικού Λαού ετοιμάζεται να προωθήσει νόμο για τα ζητήματα απελάσεων μεταναστών τον οποίο πολλοί θεωρούν ότι ανακαλεί την νομοθεσία των Ναζί.

Σύμφωνα με την πρόταση, αν τα παιδιά των μεταναστών κατηγορηθούν για αδικήματα όπως εμπορία ναρκωτικών, βίαια εγκλήματα ή απάτες θα απελαύνεται όλη η οικογένεια.

Οι απελάσεις μεταναστών και μεταναστών με καταδίκες είναι σπάνιες στην Ελβετία. Το 20% του πληθυσμού της χώρας είναι μετανάστες.

Ο πρόεδρος του κόμματος Ουέλι Μάουερ αιτιολόγησε την πρόταση λέγοντας ότι οι γονείς έχουν την ευθύνη για την ανατροφή των παιδιών τους. «Αν δεν είναι σε θέση να το πράξουν θα υποστούν τις συνέπειες» δήλωσε στο Associated Press.

Το κόμμα κυκλοφόρησε και μία αφίσα όπου απεικονίζονται τρία άσπρα πρόβατα που κλωτσούν ένα μαύρο και η επιγραφή: «Για περισσότερη ασφάλεια».

Αντιρατσιστικές οργανώσεις τονίζουν ότι η πρόταση θυμίζει την ναζιστική πρακτική της Sippenhaft (ευθύνη των συγγενών) όπου τιμωρούνταν εξίσου και συγγενείς των καταδικασμένων.

Για να ισχύσει ο νόμος πρέπει να εγκριθεί και σε δημοψήφισμα που θα ζητήσει το κόμμα. Για τον σκοπό, κάνει εκστρατεία για να συγκεντρώσει 100.000 υπογραφές.

Το κόμμα είναι το μεγαλύτερο της χώρας και μετέχει στην πολυκομματική κυβέρνηση συνασπισμού της χώρας ελέγχοντας το κρίσιμο υπουργείο Δικαιοσύνης. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα διατηρήσει τα ποσοστά του και μετά τις εκλογές της 21ης Οκτωβρίου.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press

-------------

Πάλι καλά που δεν θα γίνουμε ποτέ Ελβετία. Για να γίνει εδώ κυβέρνηση συνασπισμού με 7 κόμματα, πρέπει ο Καρατζαφέρης και ο Κολοζώφ να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι. Μήπως αυτό εννοεί με το 'γροθιά στο κατεστημένο'?

Κ. Ουράνης

Κώστας Ουράνης (Κωνσταντινούπολη, 1890 - Αθήνα, 1953).

Ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και δημοσιογράφος (πραγματικό όνομα Κώστας Νιάρχος). Έζησε τα παιδικά του χρόνια και έκανε τις εγκύκλιες σπουδές του διαδοχικά στο Λεωνίδιο, Ναύπλιο και Κωνσταντινούπολη. Στην Αθήνα ήρθε στα 18 του χρόνια και εργάστηκε για λίγο στην Ακρόπολη του Γαβριηλίδη. Πήγε κατόπιν στο εξωτερικό για να σπουδάσει αλλά έζησε μποέμικη ζωή, προσβλήθηκε από φυματίωση και έμεινε δύο χρόνια στο σανατόριο του Νταβός στην Ελβετία. Το 1920 διορίστηκε γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Λισσαβόνα, ενώ το 1924 επέστρεψε στην Αθήνα και εργάστηκε ως δημοσιογράφος.

Στα Γράμματα ο Ουράνης πρωτοεμφανίστηκε το 1908 και έκτοτε συνεργάστηκε με όλα σχεδόν τα αξιόλογα περιοδικά της Αθήνας και της Αλεξάνδρειας. Τη νεανική του συλλογή Σαν όνειρο, που τύπωσε το 1909, την αποκύρηξε και θεώρησε ως πρώτη συλλογή του την Spleen του 1912 (η λέξη σημαίνει μελαγχολία, υποχονδρία και πλήξη), στην οποία όμως τα πεζολογικά στοιχεία και η δυσκαμψία του στίχου δίνουν μετριότατα αποτελέσματα. Ουσιαστικά η προσωπική ποιητική του προσφορά παρουσιάζεται με τις Νοσταλγίες (1920) και συμπληρώνεται με τις Αποδημίες, μια συλλογή ποιημάτων δημοσιευμένων σε διάφορα περιοδικά, που συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά στη μεταθανάτια έκδοση με το γενικό τίτλο Ποιήματα (1953). Επίσης μεταθανάτια συγκεντρώθηκε, χάρη στις φροντίδες της δεύτερης γυναίκας του, της κριτικού Αλκη Θρύλου, η διάσπαρτη σε περιοδικά και εφημερίδες, όπως και σε εξαντλημένα βιβλία του, ποικίλη εργασία του. Έτσι, εκδόθηκαν σε ομοιόμορφους τόμους, τα ταξιδιωτικά του: Ιταλία (1953), Ισπανία (1954), Γλαυκοί δρόμοι (1955), Ελλάδα (1956), Από τον Ατλαντικό στη Μαύρη Θαλασσα (1957), τα αφηγήματα, χρονογραφήματα, συνεντεύξεις κτλ.: Αναβίωση (1955), Αποχρώσεις (1956) και τα κριτικά του: Δικοί μας και ξένοι (1954 - 56, σε τρεις τόμους) και Στιγμιότυπα (1958). Στην ανάθεση του Αλκη Θρύλου οφείλεται και η βιογραφία του Ουράνη (1908 - 61) του Π. Μαρκάκη, που εκδόθηκε το 1962.

Ως ποιητής ο Ουράνης, με τη βαθιά και ουσιαστικά κοσμοπολίτικη παιδεία του, επηρεασμένος από τον Μπωντλαίρ και τους Γάλλους «ποιητές της παρακμής» (όπως αυτοχαρακτηρίζονταν πριν επικρατήσει ο όρος συμβολιστές), καλλιέργησε μια ποίηση χαμηλών τόνων, στην οποία επικρατούσαν τα αισθήματα της ανίας, της συγκρατημένης απελπισίας, της νοσταλγίας και της φυγής. Ωστόσο, οι καταστάσεις αυτές, κυρίαρχες στους γαλλικούς κυρίως λογοτεχνικούς κύκλους, στα τέλη του 19ου αιώνα, μεταφερμένες τώρα σε μια άλλη εποχή, την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με μια διαφορετική περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η οποία ευνοούσε ιδιαίτερα τα νέα εικονοκλαστικά αισθητικά κινήματα, έμοιαζαν να κατάγονται μάλλον από φιλολογικές επιρροές, παρά από εμπειρίες ζωής. Μολαταύτα ο Ουράνης για τους συνοδοιπόρους του, στο πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα, θεωρήθηκε σημαντικός ποιητής. Ακόμη και η ατιμέλητη μορφή των στίχων του και οι αλλεπάλληλες χασμωδίες του είχαν εκληφθεί ως ηθελημένοι εκφραστικοί τρόποι και ως στοιχεία ύφους, τα οποία συνόδευαν οργανικά τα ποιητικά του θέματα. Θα ήταν υπερβολή να το υποστήριζε κανείς σήμερα. Όμως θα πήγαινε και στο άλλο άκρο αν έλεγε ότι από αυτή τη βαρύρυθμη και πεζολογική ποίηση, όπου κάποιοι ρεαλιστικοί τόνοι διαβρώνουν το ρομαντισμό της, δεν σώζεται συχνά μια ατμόσφαιρα εποχής με διαχρονικά στοιχεία. Μια προσεκτική και ευαίσθητη ανθολόγηση του ποιητικού του έργου μπορεί να το πιστοποιήσει, όπως και να επισημάνει τις διαστάσεις του.

Ο Ουράνης παραμένει ποιητής και στα ταξιδιωτικά του έργα, τα διηγήματα, τα αφηγήματα και τα χρονογραφήματά του. Ο άκρατος υποκειμενισμός του τα χρωματίζει με θερμούς τόνους, έτσι που να φανερώνονται ως αυτοβιογραφικές εκμυστηρεύσεις, συνθήκη όμως που μειώνει την εμβέλεια των κριτικών του μελετημάτων, χωρίς ωστόσο αυτά να χάνουν τη σχετική σημασία τους.

(Από το Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό)

Η Αγάπη

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα·
αν είναι να 'ρθει, θε να ΄ρθει, δίχως να νιώσεις από που,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα

θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυο,
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: «ποιά είμ' εγώ;»
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποιά 'ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι να 'ρθει, θε να ΄ρθει.
Κλειστά όλα να 'ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.

Ειδέ, κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να την δεχτείς,
και σαν φανεί τρέξεις σ' αυτήν, κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να 'ρθει, θε να ΄ρθει - αλλιώς θα προσπεράσει.

Περαστικές

Γυναίκες, που σας είδα σ' ένα τραίνο
τη στιγμή που κινούσε γι' άλλα μέρη·
γυναίκες, που σας είδα σ' άλλου χέρι
με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο·

γυναίκες σε μπαλκόνια να κοιτάτε
στο κενό, μ' ένα βλέμμα ξεχασμένο,
ή από ένα πλοίο σαλπαρισμένο
μ' ένα μαντίλι αργό να χαιρετάτε.

Να ξέρατε με πόση νοσταλγία,
στα δειλινά τα βροχερά και κρύα,
σας ξαναφέρνω στην ανάμνησή μου,

γυναίκες, που περάσατε μιαν ώρα
απ' τη ζωή μου μέσα, και που τώρα
κρατάτε μου στα ξένα την ψυχή μου.