Πόρτα ανοικτή

Στης πόλης τη σύγχυση
Αποκοιμήθηκα
Οι πράσινες τέντες
Τραμπάλα φωτός
Κι η θλίψη μου
Λαμπρή κι ανάλαφρη
σαν σαπουνόφουσκα

Ανήσυχων εντόμων συναντήσεις
Σε κάτοψη
Σήμερα τις προσπερνώ
Ω ναι, ελαφρά την καρδία
Κι ανακατεύω τη μοίρα μου
σαν τον καφέ μου

Είδες που δεν χρειάζεται
Να σφαλίσεις τα μάτια
Τις φωτιές να μη δεις
Και τα αίματα

Ζεστή η ανάσα των θεών σήμερα
Βιάσου
Άσε τους δείκτες να σφυρίζουν
Κι ανοικτή του κελιού μας την πόρτα.