Ντημπέιτ {εις την Αγγλικήν = debate}

Τα καμάρια μας, τα λεβεντόπαιδά μας, οι αρχηγοί, οι ηγέτες μας, μας έκαναν πάλι εθνικά υπερήφανους. Δεν μπορώ να γράψω απο την συγκίνηση. Πως να αρχίσω να περιγράφω την συνοχή του λόγου, τον διαξιφισμό των ακατάρριπτων επειχηρημάτων, την ρητορική ικανότητα όλων των ομιλητών. Ήταν ένα μαγευτικό βράδυ, φίλε αναγνώστη, ένα overdose μεστής πολιτικής αναζήτησης, ένα θέαμα που καθήλωσε κάθε ευσεινήδειτο πολίτη, ήταν χωρίς υπερβολή, ένα σεμινάριο πολιτικού πολιτισμού. Αλλα πρέπει νομίζω να αρχίσω απο την εξέχουσα γενιά τηλεπερσόνων που μες την καρδιά μου τους έχω. Τι ερωτήσεις, τι εύστοχες παρατηρήσεις, τι αυτοθυσία (παρακάμπτοντας τους δημοσιογραφικούς κανόνες), ήταν νομίζω αυτοί, η σιωπηλή δύναμη, το έναυσμα, η σπίθα αυτής της αντιπαράθεσης ιδεών. Πρίν την αρχή κάθε ερωτήματος το κοινό είχε μια σχέση τηλεπάθειας με τους δημοσιο-γράφους. Η ευφράδεια, και η πολιτική ορθότητα όλων των ερωτησάντων, στιγμάτισε αυτήν βραδυά, έβαλε γερά θεμέλια για μια ουσιαστική συζήτηση. Οι ηγέτες μας, το απόσταγμα ευφυίας και δημοκρατικών ηθών αυτού του τόπου, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, όντας σε θέση να απαντήσουν σε ερωτήματα ποικίλης ύλης, απο γκρίζες ζώνες μέχρι χελώνες καρρέτα-καρρέτα. Απο νταντάδες γαλλικά και πιάνο, μέχρι τραπεζικές υποθέσεις. Άτυχος, πολύ άτυχος και εκτός επικαιρότητας είσαι φίλε αναγνώστη αν δεν παρακολούθησες αυτή την συζήτηση. Ο Καραμανλής, αναπτύσσοντας τους βασικούς άξονες της παλαιοφιλελεύθερης πολιτικής που αντιπρωσωπεύει, μίλησε για το χάος που παρέλαβε απο το κακό ΠΑΣΟΚ και τι καλοί που ήταν αυτοί στη ΝΔ αλλά θα μπορούσαν να είναι και καλύτεροι. Μας νουθέτησε, οπλίζοντας μας με υπομονή για άλλα 4 χρόνια, και δήλωσε οτι οι δημοκρατικές του αρχές του επιτάσσουν να μην συνεργαστεί με κανένα κόμμα, και να γαμήσει την χώρα ολόκληρη αν χρειαστεί με απανωτές εκλογές μέχρι να βγεί αυτός τελοσπάντων. Πάνω απο όλα η δημοκρατία μας αγαπητέ αναγνώστη. Ο Γ. Παπανδρέου, με την σειρά του, μίλησε για το χάος που θα παραλάβουν αν βγούν, για την κακή ΝΔ, και όλο έλεγε κάτι ακατάληπτα για Νέα Αλλαγή, αλλαγούλα, αλλαγίτσα, ελπίδα, δικαιοσύνη κλπ. όπως κάθε σοβαρό σοσιαλιστικό κίνημα που σέβεται τον ευατό του και τους ψηφοφόρους του. Όμως δεν έχω διαβάσει πολλά βιβλία η αλήθεια είναι και μερικά δεν τα καταλαβαίνω. Η Παπαρήγα, ήταν σαφής. Κόψτε το λαιμό σας, εμείς έχουμε ένα 7%, απο αυτό ζούμε, δεν το χάνουμε με τίποτα, τους έχουμε βαλσαμώσει. Να πάτε να χεστείτε, τσακωθείτε όσο θέλετε, δεν θα αλλάξουμε καθόλου μέχρι το 2500μχ, ζήτω ο Λένιν, όχι στον ιμπεριαλισμό, όχι στα συμφέροντα. Ο Αλαβάνος, αποδέχθηκε εύκολα τον ρόλο του επαναστάτη, καπηλεύτηκε τα 20χρονα που κάνουν μπάφους στα εξάρχεια και πλεόν μπορούν και ψηφίζουν (κρίμα να ρίξουν ΚΚΕμ-λ), και τους χαρακτήρησε ως φωτισμένη νεολαία που μπορεί να αλλάξει το τοπίο. Ο ΣΥ.ΡΙ.ΓΓΑ, λοιπόν, εξερράγη όταν μέλη της πεφωτισμένης χαπακωμένης νεολαίας χαρακτηρίστηκαν 'ταραξίες' απο κόμμα της κοινοβουλευτικής δεξιάς, και έξυσε το μούσι του επιδεικτικά. Ο Καρατζαφέρης, με άλλη άνεση στον φακό, σαράντα χρόνια φούρναρης, μίλησε για τις τράπεζες που μας κατακλέβουν, για τις πιστωτικές κάρτες, για τα ναρκωτικά κλπ. Ήταν γενικά ο πιο εύκολος στην κατανόηση απο όλους. Όλα τα ΚΑΠΗ είχαν καθηλωθεί. Τέλος, γιατί κουράστηκα κιόλας, ο Παπαθεμελής, που πανω κάτω δεν είπε τίποτα γιατί όσο να κάνει την εισαγωγή, ο χρόνος του τελείωνε. Δεν κοίταζε και καθόλου το ρημάδι το χρονόμετρο. Το μόνο ενδιαφέρον που πρόλαβε να εκστομίσει ήταν κάτι σαν, Χριστιανική Αριστερά (?), και μετά θόλωσε πάλι το τοπίο, όταν είπε οτι ''εμείς ανήκουμε στο κέντρο''. Αυτό με τον κύκλο στη μέση; Ήταν κάπως άστοχος ο καημένος, και κάτι φυσίγγια πήραν και μένα τον άμοιρο φιλοθεάμωνα. Νομίζω αυτή η πολιτική αντιπαράθεση ήταν σαν ένα κακό σεξ. Δεν έχει λόγο ύπαρξης, και είναι και επικύνδυνο.