Ζενίθ

Ζενίθ

Αθήνα. Σε περίμενα Σταδίου και Βουκουρεστίου. Φώτα. Δεν περίμενα πολύ. Ποτέ δεν σε περίμενα πολύ. Δεν χρειάστηκε δηλαδή. Αν χρειαζόταν, το ξέρω. Θα περίμενα. Περπατήσαμε. Προς το σινεμά ήταν, ναι. Κατηφόρα. Κατηφόρα και άνοιξη. Αεράκι.
Μιλούσαμε λίγο. Εσύ χάζευες τον δρόμο και περπατούσες αργά, σταθερά.
Όμορφη.
Εγώ με τα χέρια στις τσέπες. Ανήσυχος. Γιατί το θυμάμαι...; Έτσι. Μου 'μεινε.
Δεν περπατούσαμε ούτε κοντά ούτε μακριά. Παίζαμε με την απόσταση. Ήταν ωραία.
Και τότε το ήξερα, όπως το ξέρω και τώρα. Πολύ ωραία.

Βιτρίνες, περαστικοί, τα φώτα, η πόλη. Όλα μεταξύ τους πλησίασαν πολύ. Μας είχαν δει. Και είπαν να κάνουν ησυχία, δεν ξέρω γιατί. Ήθελαν να είναι διακριτικοί, μα μας κοιτούσαν επίμονα. Κλεφτά μα επίμονα. Και γλίστρησαν πιο κει. Να μην μας ενοχλούν. Έφυγαν. Εξάχνωση. Και μείναμε μόνοι. Τελείως μόνοι. Χωρίς βιτρίνες, χωρίς περαστικούς, χωρίς φώτα. Αυτόφωτοι.