Η φωνή της Μελίνας

Βλέπω τώρα που γράφω τούτες δω τις λέξεις, την εκπομπή "Στα Άκρα" με την Βίκυ Φλέσσα. Καλεσμένη και συνεντευξιαζόμενη η Μελίνα Κανά. Είναι εκείνες οι φορές που λες γιατί διάολε δεν την βάζουνε πλάτη, δεν την κάνουνε blur στη μούρη, κάτι. Όχι, δεν είναι κανένα ανθρωπόμορφο τέρας, ίσα ίσα για την ηλικία της στέκεται όμορφη και μυστηριώδης- σίγουρα όμως όχι τόσο όσο η φωνή και οι ερμηνείες της. Δεν την είχα ξαναδεί. Θα μου πεις, "μα πως δηλαδή, που ζεις εσύ, σε συναυλίες δεν πας, τηλεόραση δεν βλέπεις;". Όχι παιχταρά αναγνώστη μου λίγο από όλα κάνω αλλά δεν έτυχε να έρθουμε face to face τι να σου πω. Έλα όμως τώρα που οι νυχτερινές τηλεοπτικές περιπλανήσεις μου συνέπεσαν με της Μελίνας.

Θαυμαστής. Τι είναι ο θαυμαστής; Δεν την ξέρω, δεν με ξέρει ούτε εκείνη. Την θαυμάζω; Όχι. Πως να θαυμάσεις κάτι που δεν ξέρεις; Θαυμάζω ας πούμε τον ΠΑΣ Γιάννενα, που σου αραδιάζω τους παίχτες στο τσακ μπαμ όλους με στατιστικά και με απ'όλα αναγνώστη μου. Την Μελίνα Κανά; Όχι.

Μου αρέσει η φωνή της. Σε δύο επίπεδα. (1) Στο βιολογικό : η χροιά της. (2) Ερμηνευτικά: Η οπτική γωνία με την οποία αντιλαμβάνεται η Μελίνα το κάθε τραγούδι είναι και θα παραμείνει κάτι πολύ μακρινό και ανεξερεύνητο που δεν αφορά κανέναν μας. Έρχονται όμως οι ήχοι αυτοί στα αυτιά μου, και το σήμα μεταφέρεται στο ακουστικό τμήμα του εγκεφάλου και εκεί αποκωδικοποιείται από την αντίληψη. Η τελευταία λοιπόν φωτίζει το εισερχόμενο σήμα, και η σκιά του είναι μια πολύ πολύ πλούσια σύνθεση. Είναι λυτρωτική η φωνή της ρε παιδί μου, έχει κάτι το απελευθερωτικό από τ'ασήμαντα, τα περιττά, και κάτι το υπόδουλο σε ότι αξίζει να υποδουλωθείς. Απίθανα πράγματα σου λέω αναγνώστη μου. Άμα στα λέω όλα αυτά, αντιλαμβάνεσαι τι ζημιά ήταν να την δω. Δεν ήθελα να την συνδέσω με καμιά μορφή. Προχωράμε όμως. Τραγουδάκι ωραίο και μια που την πέτυχα, πάρε και την μετάφραση στα Ισπανικά που είναι νομίζω όμορφη, δεν χάνει.:

"Hablo de ti"
Autor y compositor: Thanassis Papakonstantinou
CD: "Láfira" (Lyra, 1998)

Hablo con las altas, inaccesibles montañas
y les hablo de ti,
que tienes belleza y cejas arqueadas
como puentes de piedra.
Y me respondieron:
"Los puentes se llenan de hierba.
Alma desafortunada, no te engañes".

Hablo con las negras nubes del cielo
y les hablo de ti,
que, cuando caminas, donde pisas dulcemente
florece la tierra estéril.
Y me respondieron:
"La tierra florece allí donde quiere.
Alma desafortunada, no te engañes".

Hablo con las fuentes que viven solitarias
y les hablo de ti,
que cuando me miras, es como decirme que me amas,
y los ángeles revolotean.
Y me respondieron:
"Los ángeles son de papel.
Alma desafortunada, no te engañes".