Η Βόμπα Tallboy (="λεβέντης")

Σήμερα θα μιλήσουμε για όπλα. Και όχι ξύλινα σπαθάκια και νεροπίστολα. Όπλα. Που σκοτώνουν. Καθότι στο Βερολίνο (μετά από τις απαραίτητες τσάρκες στα μπαρ και στα τραίνα) καταπιάστηκα να ξεστραβωθώ σε θέματα ιστορικά, το μέρος προσφέρεται. Είναι και τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους σε λίγες ημέρες, ήταν και η εθνική εορτή προ ημερών στα πάτρια και όλοι βγήκανε μεσημεριάτικα για καφέ, και το σηκώνει το κλίμα λίγη ιστορία. Εδώ οι αλλοδαποί έχουν εκστασιαστεί με τη φιέστα των 20 χρόνων ενώ οι Γερμανοί δεν φαίνεται να τους κόφτει και πολύ.

Ξέφυγα όμως. Όπλα. Είναι γενικώς γνωστό πως κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου και οι δύο πλευρές οργίασαν σε θέματα έρευνας για την βελτίωση των πολεμικών μηχανών και πρακτικών τους. Κατά την διάρκεια του πολέμου λοιπόν, η έρευνα κινούταν αναλόγως των αναγκών. Οι Βρετανοί για παράδειγμα αντιμετώπιζαν ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα στις πρώτες φάσεις του πολέμου. Τα Αμερικανικά εμπορικά πλοία που ταξίδευαν στην Αγγλία μεταφέροντας εφόδια, πρώτες ύλες και άλλα χρήσιμα πραγματάκια αναγκάζονταν να ταξιδέψουν σε μια ενδιάμεση ζώνη του Ατλαντικού Ωκεανού χωρίς την κάλυψη της αεροπορίας εκατέρωθεν. Το αποτέλεσμα; Τα Γερμανικά υποβρύχια κάνανε πάρτυ, βυθίζοντας κοντά 30-40 πλοία την εβδομάδα ανενόχλητα. Μια λύση λοιπόν που σκέφτηκε ένας Άγγλος μηχανικός ήταν να "ρυμουλκηθεί" ένα παγόβουνο στον βόρειο Ατλαντικό και να δημιουργηθεί ένα αεροδρόμιο στην επιφάνειά του. Έτσι - πίστευε- θα είχαν έναν ενδιάμεσο σταθμό στον Ατλαντικό για την προστασία των διαρχόμενων εμπορικών πλοίων και την καταστροφή των υποβρυχίων. Η ιδέα στηριζόταν στις αρχές "πλωτό" και "αβύθιστο". Τα προβλήματα; Ψαθυρό και ογκώδες. Μετά από μια σειρά τροποποιήσεις της αρχικής ιδέας, εκείνη εξελίχθηκε σε ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο με κυψέλες πάγου ανάμεικτου με έναν πολτό πριονίδι στο εσωτερικό του (που το καθιστούσε πολύ ανθεκτικό) και ψυκτικούς μηχανισμούς που θα κρατούσαν χαμηλά την θερμοκρασία και θα το καθιστούσαν αβύθιστο. Τελικά η ιδέα εγκαταλείφθηκε καθώς απαιτούσε πάρα πολύ χρόνο για την υλοποίησή της και οι ανάγκες ήταν άμεσες, οπότε και θεωρήθηκε μη συμφέρουσα για το τεράστιο κόστος της και την αμφιλεγόμενη αποτελεσματικότητά της.

Υπύρξαν κι άλλες ιδέες, από εγωκεντρικούς μηχανικούς, και από μικρο-εφευρέτες που τις έστελναν με επιστολές στις ηγεσίες των χωρών τους για να βοηθήσουν με όποιον τρόπο είχαν στην εξέλιξη του πολέμου. Ήταν εντυπωσιακή η ταχύτητα με την οποία αυτές οι ιδέες αξιολογούνταν, δοκιμάζονταν και εφαρμόζονταν.

Μια από τις πιο εντυπωσιακές από αυτές ήταν η Βόμβα Tallboy.

Oι Άγγλοι πιλότοι αντιμετώπιζαν μικρο-προβληματάκια με την όρασή τους. Και αυτό δεν συνέβαινε μόνον όταν βομβάρδιζαν περιοχές με πληθυσμούς αμάχων. Συνέβαινε και όταν είχαν κάποιον συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο -ας πούμε μια γέφυρα- σε μια κατά τα άλλα απολύτως έρημη περιοχή από στόχους. Δεν την πετύχαιναν τα παλικάρια τι να κάνουμε. Και ξέρετε, είναι και μερικές γέφυρες, πολύ elegant, με όμορφα λεπτεπίλεπτα καταστρώματα που σε κάτοψη από ψηλά είναι σα τσιγαρόχαρτα, οπότε πόσο καλός να είναι και ο πιλότος;

Έρχεται λοιπόν ο Sir Barnes Wallis και λέει, μη ρίχνετε καμπάνες στα παιδιά - αφήστε τους τα πορνοπεριοδικά (θυμίζω τότε οι γυναίκες τους εκτός από μακριά ήταν χωμένες και σε κάποιο εργοστάσιο και πάσα θηλυκότητα got lost - δες φώτο) , δεν φταίνε αυτά, θα το ρυθμίσουμε αλλιώς το θέμα.

Και ρίχνει το παραμύθι. Δεν θα σκάει η βόμβα με την πτώση -λέει. Θα την ρίχνουμε από ψηλά. Πέφτοντας θα πιάνει την ταχύτητα του ήχου - λέει. Θα έχει σχήμα αεροδυναμικόν και θα θάβεται. Θα της βάλουμε και πτερύγια ελικοειδή, να σπινάρει κατεβαίνοντας. Κι έτσι να ρίχνουμε ένα τεράστιο γεω-τρυπάνι, τίγκα στο εκρηκτικό. Κι όταν ακινητοποιηθεί, θα σκάει. Υπάρχουν τρόποι. Από χρονοδιακόπτες μέχρι εκκρεμή. Κι όταν σκάει θα χαλάει το σύμπαν. Θα κάνει σεισμό. Καλό σεισμό, βαρβάτο. Δεν θα χρειάζεται να τον πετύχεις τον στόχο τυφλέ πιλότε, και παραδίπλα να βρεις είναι οκ.

Αντιλαμβάνομαι το ρίγος που νοιώθεις αγαπητέ αναγνώστη. Πάρε φώτος απλό αυτό το τέρας των 5 τόνων (το μεταγενέστερο ξαδερφάκι του Grand Slam ζύγιζε 10):

Δες τι το κουβάλαγε με πολύ κόπο (ξανά με σχέδια του Barnes Wallis) την τρομακτική στιγμή που το αμολάει:

Πάρε κι ένα σχέδιο να δεις περι τίνος πρόκειται:

Και μερικές ακόμη λεπτομέρειες:

"Tall Boy"

Type - Deep Penetration Bomb

Length - 6,35 meter (21 feet)

Diameter - 0,95 meter (38 inches)

Weight - 5.443 kg (12.000 lb)

Warhead - 2.358 kg (5.200 lb) Torpex explosive

These massive bombs designed by Dr. Barnes Wallis reached the speed of sound during descent being streamlined and equipped with angled fins that produced a rapid spin. Penetrating the ground before exploding they worked by setting off shock waves that would bring down nearby structures. The 5.443 kg (12.000 lb) "Tall Boy" dropped from 6.096m (20.000 feet) made a 24 meter (80 feet) deep crater 30 meter (100 feet) across and could go through 4,88 meter 16 feet of concrete. On 8-9 June, 1944 eight Lancaster bombers of No. 617 Squadron used the deep penetration "Tall Boy" bomb in an attack against the Saumur Rail Tunnel. The new weapon proved its worth, but at the cost of losing 5 of the 8 bombers on this mission. Eventually 854 Tallboy bombs were used, the most note-worthy mission resulting in the destruction of the battleship Tirpitz (77 were dropped in three attacks). The "Tall Boy" bomb was the second biggest bomb used in WWII.

Τέλος; Δες την να πέφτει:

Και πάρε και το ξαδερφάκι της που είναι κάπως πιο πικάντικο..:

Τι είχε την τύχη να την δεχτεί στην ζεστή αγκαλιά του;
Μπόλικα λιμάνια, οχυρά, καυσιμαποθήκες, σιδηροδρομικά τούνελ,

φράγματα, πλοία. Ανάμεσα σε αυτά όλα και το ογκώδες τρομακτικό

οχυρό Μπλοκχάουζ με τα υπέροχα κανονάκια V-2 που ήταν και οι

πρώτοι βαλλιστικοί πύραυλοι ever καθώς επίσης και το υπερφυσικό

θωρηκτό πλοίο Tirpitz.

Κέντησα πάλι αναγνώστη μου. Φτύσε με.