Saturday, September 8, 2007

Ντημπέιτ {εις την Αγγλικήν = debate}


Τα καμάρια μας, τα λεβεντόπαιδά μας, οι αρχηγοί, οι ηγέτες μας, μας έκαναν πάλι εθνικά υπερήφανους. Δεν μπορώ να γράψω απο την συγκίνηση. Πως να αρχίσω να περιγράφω την συνοχή του λόγου, τον διαξιφισμό των ακατάρριπτων επειχηρημάτων, την ρητορική ικανότητα όλων των ομιλητών. Ήταν ένα μαγευτικό βράδυ, φίλε αναγνώστη, ένα overdose μεστής πολιτικής αναζήτησης, ένα θέαμα που καθήλωσε κάθε ευσεινήδειτο πολίτη, ήταν χωρίς υπερβολή, ένα σεμινάριο πολιτικού πολιτισμού. Αλλα πρέπει νομίζω να αρχίσω απο την εξέχουσα γενιά τηλεπερσόνων που μες την καρδιά μου τους έχω. Τι ερωτήσεις, τι εύστοχες παρατηρήσεις, τι αυτοθυσία (παρακάμπτοντας τους δημοσιογραφικούς κανόνες), ήταν νομίζω αυτοί, η σιωπηλή δύναμη, το έναυσμα, η σπίθα αυτής της αντιπαράθεσης ιδεών. Πρίν την αρχή κάθε ερωτήματος το κοινό είχε μια σχέση τηλεπάθειας με τους δημοσιο-γράφους. Η ευφράδεια, και η πολιτική ορθότητα όλων των ερωτησάντων, στιγμάτισε αυτήν βραδυά, έβαλε γερά θεμέλια για μια ουσιαστική συζήτηση. Οι ηγέτες μας, το απόσταγμα ευφυίας και δημοκρατικών ηθών αυτού του τόπου, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, όντας σε θέση να απαντήσουν σε ερωτήματα ποικίλης ύλης, απο γκρίζες ζώνες μέχρι χελώνες καρρέτα-καρρέτα. Απο νταντάδες γαλλικά και πιάνο, μέχρι τραπεζικές υποθέσεις. Άτυχος, πολύ άτυχος και εκτός επικαιρότητας είσαι φίλε αναγνώστη αν δεν παρακολούθησες αυτή την συζήτηση. Ο Καραμανλής, αναπτύσσοντας τους βασικούς άξονες της παλαιοφιλελεύθερης πολιτικής που αντιπρωσωπεύει, μίλησε για το χάος που παρέλαβε απο το κακό ΠΑΣΟΚ και τι καλοί που ήταν αυτοί στη ΝΔ αλλά θα μπορούσαν να είναι και καλύτεροι. Μας νουθέτησε, οπλίζοντας μας με υπομονή για άλλα 4 χρόνια, και δήλωσε οτι οι δημοκρατικές του αρχές του επιτάσσουν να μην συνεργαστεί με κανένα κόμμα, και να γαμήσει την χώρα ολόκληρη αν χρειαστεί με απανωτές εκλογές μέχρι να βγεί αυτός τελοσπάντων. Πάνω απο όλα η δημοκρατία μας αγαπητέ αναγνώστη. Ο Γ. Παπανδρέου, με την σειρά του, μίλησε για το χάος που θα παραλάβουν αν βγούν, για την κακή ΝΔ, και όλο έλεγε κάτι ακατάληπτα για Νέα Αλλαγή, αλλαγούλα, αλλαγίτσα, ελπίδα, δικαιοσύνη κλπ. όπως κάθε σοβαρό σοσιαλιστικό κίνημα που σέβεται τον ευατό του και τους ψηφοφόρους του. Όμως δεν έχω διαβάσει πολλά βιβλία η αλήθεια είναι και μερικά δεν τα καταλαβαίνω. Η Παπαρήγα, ήταν σαφής. Κόψτε το λαιμό σας, εμείς έχουμε ένα 7%, απο αυτό ζούμε, δεν το χάνουμε με τίποτα, τους έχουμε βαλσαμώσει. Να πάτε να χεστείτε, τσακωθείτε όσο θέλετε, δεν θα αλλάξουμε καθόλου μέχρι το 2500μχ, ζήτω ο Λένιν, όχι στον ιμπεριαλισμό, όχι στα συμφέροντα. Ο Αλαβάνος, αποδέχθηκε εύκολα τον ρόλο του επαναστάτη, καπηλεύτηκε τα 20χρονα που κάνουν μπάφους στα εξάρχεια και πλεόν μπορούν και ψηφίζουν (κρίμα να ρίξουν ΚΚΕμ-λ), και τους χαρακτήρησε ως φωτισμένη νεολαία που μπορεί να αλλάξει το τοπίο. Ο ΣΥ.ΡΙ.ΓΓΑ, λοιπόν, εξερράγη όταν μέλη της πεφωτισμένης χαπακωμένης νεολαίας χαρακτηρίστηκαν 'ταραξίες' απο κόμμα της κοινοβουλευτικής δεξιάς, και έξυσε το μούσι του επιδεικτικά. Ο Καρατζαφέρης, με άλλη άνεση στον φακό, σαράντα χρόνια φούρναρης, μίλησε για τις τράπεζες που μας κατακλέβουν, για τις πιστωτικές κάρτες, για τα ναρκωτικά κλπ. Ήταν γενικά ο πιο εύκολος στην κατανόηση απο όλους. Όλα τα ΚΑΠΗ είχαν καθηλωθεί. Τέλος, γιατί κουράστηκα κιόλας, ο Παπαθεμελής, που πανω κάτω δεν είπε τίποτα γιατί όσο να κάνει την εισαγωγή, ο χρόνος του τελείωνε. Δεν κοίταζε και καθόλου το ρημάδι το χρονόμετρο. Το μόνο ενδιαφέρον που πρόλαβε να εκστομίσει ήταν κάτι σαν, Χριστιανική Αριστερά (?), και μετά θόλωσε πάλι το τοπίο, όταν είπε οτι ''εμείς ανήκουμε στο κέντρο''. Αυτό με τον κύκλο στη μέση; Ήταν κάπως άστοχος ο καημένος, και κάτι φυσίγγια πήραν και μένα τον άμοιρο φιλοθεάμωνα. Νομίζω αυτή η πολιτική αντιπαράθεση ήταν σαν ένα κακό σεξ. Δεν έχει λόγο ύπαρξης, και είναι και επικύνδυνο.

6 comments:

Eleni V. Antoniadou said...

Κάθε λαός έχει τον ηγέτη που του αξίζει,άλλωστε η ευθύνη της εκλογής βαρύνει τους πολίτες.
Η προσέγγιση σου είναι αρκετα πεσσιμιστική, αλλά είναι ενδιαφέρον ο τρόπος που αντιμετωπίζεις το debate και ακόμα πιο ενδιαφέρον ο τρόπος που το περιγράφεις..(.."ρεαλιστικά τραγελαφικά"!)
Φιλικά,
Ελένη
ΥΣ: Μην ψάχνεις για μεσσίες αλλά για ανθρώπους πρόθυμους να βοηθήσουν(όχι αφιλοκερδώς μην έχουμε και αυταπάτες)!...(Οι μεγάλοι άνδρες φτιάχνουν μόνοι το βάθρο τους.Το μέλλον αναλαμβάνει να στήσει το άγαλμά τους.)

MiHat said...

Το 'κάθε λαός έχει τον ηγέτη που του αξίζει' παραπέμπει σε δομές προσωποκεντρικές που στην περίπτωση της χώρας μας, ως έκφανση γενικότερου φαινομένου σε όλα τα δυτικά πολιτικά συστήματα, ευτυχώς εκφράζονται μόνον επικοινωνιακά. Ο Καραμανλής αποφάσισε αυτο, η Παπαρήγα είπε το άλλο κλπ. Ουσιαστικά βέβαια η συγκέτρωση όλων των ευθυνών- και άρα και το βάρος των αποφάσεων- σε ένα πρόσωπο, (που δεν απέχει καθόλου απο την μοναρχία, πράγμα που απέυχομαι και δεν επιθυμώ), γίνεται απλά για αποπροσανατολισμό απο τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Καταλήγοντας,δεν έχω καμία ανάγκη κανενός μεγάλου άνδρα, κανενός δεινού ρήτορα, και πιστεύω πως όποιος δύναται να λάβει την ευθύνη διακυβέρνησης μιας χώρας ως ατομκή ευθύνη, είναι εκ των πραγμάτων ακατάλληλος για κάτι τέτοιο. Όλες οι πολιτικές παρουσίες σε αυτό το debate, βρήκαν ρόλους και ταυτίστηκαν, για να πολώσουν να συσπειρώσουν κλπ. Φυσικά όλα αυτά απέχουν πολύ απο την πολιτική. Η οποία πριν απο όλα είναι θέσεις, και όχι πρόσωπα. Οριοθετημένες και σαφείς, με πεδίο ορισμού ιδεολογίες, και όχι λαϊκιστικές φανφάρες.

Eleni V. Antoniadou said...

'Η οποία πριν απο όλα είναι θέσεις, και όχι πρόσωπα. Οριοθετημένες και σαφείς, με πεδίο ορισμού ιδεολογίες, και όχι λαϊκιστικές φανφάρες.'
Στιγνές ιδεολογίες,αποστειρωμένες θεωρήσεις αγκυλωμένες σε σαφή και οριοθετημένη βάση ίσως να αποτελούν μια παρένθετη παθητική πολιτική.Άλλωστε η καλύτερη πολιτική χρειάζεται έναν καλό πολιτικό για να την κατανοήσει και κατ'επέκταση να την εφαρμόσει.Δεν πρόκειται για μοναρχία ή για προσωποκεντρική δομή όμως το ανθρώπινο δυναμικό έχει πάντα πρωταρχικό ρόλο αφού έχει και τον πρωταρχικό λόγο.Δεν υποστηρίζω μια πολιτική που να έχει απλά ταμπέλα και όρια..ή απλά ιδεολογία αν προτιμάς,αλλά μια πολιτκή που να έχει ουμανιστική βάση και προσανατολισμό.

Φιλικά,
Ελένη

MiHat said...

Το τρομακτικό δεν είναι τόσο η απουσία προσώπων, όσο η απουσία θέσεων. Θεωρούσα -μάλλον εσφαλμένα- δεδομένη την πολιτική ωριμότητα και την ενημέρωση, για κάθε ενεργή πολιτικά οντότητα. Πρόσωπα που να εμπνέουν, με μια κίνηση των χεριών, με μια απάντηση αλληγορική, με τους ελιγμούς τους προς όφελός τους, υπάρχουν. Πάρα πολλά. Φυσιογνωμίες ηγετικές. Δυστυχώς όμως δεν συμβαδίζει στον ίδιο βαθμό προόδου με την επικοινωνιακή,και η πολιτική τους υπόσταση.Δεν λέω οτι δεν υπάρχουν άνθρωποι με θέσεις. Σαφώς και υπάρχουν, και είναι απαραίτητοι. Λέω οτι δυστυχώς το εκλογικό σώμα προτιμά -και το δηλώνει ρητά σε καθε εκλογική αναμέτρηση- να δίνει το εκλογικό αξίωμα σε πολλούς ,μόνο και μόνον χάριν δημοσιότητας. Χωρίς ταυτότητα πολιτική. Χωρίς βάση ιδεολογική. Σε ανθρώπους έτοιμους να τους παρασύρει ο πρώτος άνεμος, σε πολιτικά ασταθείς, με απόψεις και επίπεδο επικοινωνίας υποψηφίων καλιστείων. 'Θέλω να μην έχουμε ανεργία, να μήν πεινάνε μικρά παιδιά, να έχουμε ειρήνη...'κλπ. Απουσία λοιπόν των δεδομένων όπως είπα στην αρχή, τι μένει; Πρόσωπα. Κοντοί, ψηλοί, λιγνές, χοντρές. Ε, και αν αρθρώνει και δυό κουβέντες ακόμα καλύτερα. Και φτάσαμε, να έχουμε ως ηγέτες των πολιτικών σχηματισμών που μας 'εκπρωσωπούν', ανθρώπους, που το βασικότερο χαρακτηριστικό τους είναι το άσπιλο ήθος τους και το καθαρό μέτωπό τους (πέρα απο τις δυναστείες και τα ονόματα).Σκανδαλοκεντρική είναι η πολιτική μας σκηνή. Με πυξίδα το πολιτικό κόστος και τις καριέρες των πολιτικών. Για αυτό μιλάω για θέσεις. Που συγκριτικά με ότι έχουμε αυτήν τη στιγμή, ναι, τις προτιμώ στυγνές, και οριοθετημένες αυστηρα. Σαν να βγαίνουν απο υπολογιστή.

Eleni V. Antoniadou said...

'Για αυτό μιλάω για θέσεις. Που συγκριτικά με ότι έχουμε αυτήν τη στιγμή, ναι, τις προτιμώ στυγνές, και οριοθετημένες αυστηρα. Σαν να βγαίνουν απο υπολογιστή.'
Τα προβλήματα όμως δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται μονόπλευρα και μονοδιάστατα,βασιζόμενα σε θέσεις,χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη χιλιάδες άλλες παραμέτρους(κοινωνιοοικονομικές για παράδειγμα).Η ρίζα του κακού δεν αλλάζει αν έχουμε command:/Dwse epidoma stoys ftwxoys; χωρίς να παίρνουμε υπόψην μας τα runtime errors/oikonomikoi poroi kai eksasfalish enallaktikhs dhmosiooikonomikhs sthrikshs..Υποθέτω πως οι απόψεις μας είναι τέμνουσες ευθείες και όχι παράλληλες(δηλαδή έχουν έστω ένα και μοναδικό σημείο συνάντησης ,της τομής τους..)δηλαδή βιώνεις το πολιτκό σκηνικό ως ένα αδιέξοδο σύστημα για την χώρα που δύσκολα μπορεί να καταφέρει να ανατρέψει τα ουσιαστικά προβλήματα της καθημερινότητας(ήτοι ασφαλιστικό,ανεργία,φτώχεια,παιδεία κλπ)..κάπου εκεί ίσως συμφωνώ αλλά επιρρίπτω ευθύνες τόσο στους πολιτικούς όσο και τον λαό..στο λαό που ψηφίζει και στο λαό που ενώ κατακρίνει τα λάθη και ισχυρίζεται πως γνωρίζει το 'μονοπάτι της σωτηρίας',μεμψιμοιρεί και αναπαύεται παθητικά στο βολικό καναπέ του...

MiHat said...

Σαφέστατα έχει ευθύνες και ο λαός. Αν όχι μόνον αυτός. Και όλο το βάρος των ευθυνών του συνίσταται στην αδράνειά του, και στην ευκολία να αποποιείται αυτές τις ευθύνες. Αν και ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος της πράξης, πάντα πιστεύω, πως για να έχει κανείς δικαίωμα να κρίνει και να κατηγορεί, θα πρέπει να δραστηριοποιείται και ο ίδιος, και να είναι ο ίδιος κρινόμενος. Αλλά πως; Ποιά δραστηριοποίηση θα ήταν αυτή που θα μας επέτρεπε να μιλάμε για ενεργή συμμετοχή; Η ίδρυση νέου κόμματος; Με τι προοπτικές; Είναι πασιφανής και τρομακτική η αδικία εις βάρος κάθε νέας πολιτικής δύναμης, λόγω της μηδαμινής προβολής της. Τα κόμματα πλέον εμφανίζονται διάτοντα προεκλογικά και εξαφανίζονται μετεκλογικά. Και μην μας διαφεύγει το κυριότερο. Σε τι υστερεί ιδεολογικά ένα κόμμα εξωκοινοβουλευτικό, απο ένα εντός βουλής; Υστερεί σε ιδέες; Σε πρόσωπα; Όχι. Υστερεί σε προβολή. Είναι δυστυχώς και εκεί θέμα marketing. Πέρα απο την ίδρυση κόμματος, πως αλλιώς θα μπορούσε κανείς να δραστηριοποιηθεί; Να βάζει φωτιές σε κάδους; Δε λέω είναι μια άποψη. Αντιφατική όμως με τα δημοκρατικά μου πιστεύω και δεν θα το έκανα. Να συνδικαλιστεί;;;; Ως φοιτητής, ως εργαζόμενος; Παναγία βόηθα. Όλη η κομματική σαπίλα, όλα τα παράσιτα ενος νοσηρού συστήματος, είναι σαν βδέλες κολλημένα στα συνδικαλιστικά όργανα. Για τα φοιτητικά, στα οποία ευτυχώς προσωπική εμπειρία δεν έχω, αλλά έχουν δει τα μάτια μου, απο που να αρχίσει κανείς. Σε παραπέμπω σε παλαιότερο ποστ

http://mefish.blogspot.com/2007/05/blog-post_08.html

Ας μην μιλήσουμε για τις κάθε λογής 'οικολογικές οργανώσεις' που δραστηριοποιούνται τμηματικά, -με τι κριτήρια άραγε...;- στα πεδία ενδιαφερόντων τους.

Δεδομένης λοιπόν της αποστροφής που νιώθω για τους κάθε λογής βρώμικους μηχανισμούς, για τα κόμματα φούσκες, και για τους σάπιους κομματόσκυλους, που οπαδικά σέρνονται όπου φυσά η σημαία του κόμματος, το ερώτημα παραμένει.
Πως δραστηριοποιείται κανείς σήμερα με ήσυχη την συνείδησή του;

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails