Κυκλοθυμικός Καιρός Σου Αλλάζει Γνώμες Και Κουστούμια: Τα Δήθεν του Μανώλη Ρασούλη

"Κυκλοθυμικός Καιρός"


Κυκλοθυμικός καιρός σου αλλά ζει γνώμες και κουστούμια
σύννεφο μαλλί όψη σαν καπνός, κι από θεωρίες νεροζούμια (x2)

Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον και τα ιδεολογικά σου
τα σουρώνεις με ουζάκι, στου το Ακώτσου μπαράκι
Ξάφνου βρε-, ξάφνου βρε-, ξάφνου βρέθηκε καμμένη
της καδριάς σου η λυχνία
η δικιά σου
βρήκε άλλο, μερενό και βιοτεχνία

Μια ζωή φραπέ ζητάς κι όλο σου αρέκει η υπεροψία
πάψε πια να κλαίς κι όλο να μας λες, πάλι για τους πόντιους αστεία (x2)

Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον και τα ιδεολογικά σου
τα σουρώνεις με ουζάκι, στου το Ακώτσου μπαράκι
Ξάφνου βρε-, ξάφνου βρε-, ξάφνου βρέθηκε καμμένη
της καδριάς σου η λυχνία
η δικιά σου
βρήκε άλλο, μερενό και βιοτεχνία.

(σε ρυθμό ζεϊμπέκικο)

------------------------------------------

ή εξίσου όμορφα τραγουδά η Χριστίνα Μαραγκόζη στον δίσκο "Πότε Βούδας πότε Κούδας" του 1986 το "Να 'χα την ξύπνια μηχανή", σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη και μουσική του Πέτρου Βαγιόπουλου.

Να ’χα την ξύπνια μηχανή

Να ’χα την ξύπνια μηχανή
στο χρόνο νά ’ρθω πίσω,
να φτάσω τότε και εκεί
που ήταν να σ’ αντικρίσω.
Να ζήσω πάλι τη σκηνή
όπου θα σε φιλήσω
αργά-αργά κι απ’ την αρχή
και έτσι γλυκά να σβήσω.

Αχ, μετά το χωρισμό
το τρελό μου το μυαλό
το τρελό μου το μυαλό
μου στήνει μηχανές.
Κι είναι ωστόσο τόσο απλό
νά ’ρθεις πάλι εσύ εδώ
νά ’ρθεις πάλι εσύ εδώ,
φτάνει να το θες.

Να ’χα την ξύπνια μηχανή
στο χρόνο νά ’ρθω πίσω
πριν από κείνη τη στιγμή
που μου ’πες "θα σ’ αφήσω".
Να ζήσω γι’ άλλη μια ζωή
και να καθυστερήσω,
ν’ αργήσει η δόλια η στιγμή
για να σε μεταπείσω.

Αχ, μετά το χωρισμό
το τρελό μου το μυαλό
το τρελό μου το μυαλό
μου στήνει μηχανές.
Κι είναι ωστόσο τόσο απλό
νά ’ρθεις πάλι εσύ εδώ
νά ’ρθεις πάλι εσύ εδώ,
φτάνει να το θες.

Αυτή η νύχτα μένει

Πάντα με τις ταινίες του Παναγιωτόπουλου ένοιωθα μια πολύ αμήχανη συγγένεια και μια έντονα συγγενική αμηχανία. Με κούραζε κάπως το πόσο προφανείς μπορούν να γίνουν, πόσο στημένοι ή απλοϊκοί είναι καμιά φορά οι διάλογοι. Γενικά δεν συμπάθησα ποτέ τον τρόπο που εφαρμόζει τις ιδέες του και πάντα με απωθούσε η παντελής έλλειψη κωμικής διάθεσης που χαρακτηρίζει τις ταινίες του. Ειδικά όταν είχα πάει να δω το "Πεθαίνοντας στην Αθήνα" ήθελα να με καταπιεί η καρέκλα του σινεμά. Ένοιωθα ντροπή και αμηχανία σε κάτι σκηνές τόσο εξευτελιστικά απλοϊκές που λες δεν γίνεται. Και γενικά στις ταινίες που δεν μου αρέσουν, δεν αντιδρώ έτσι, είμαι συνήθως πιο αδιάφορος. Στις ταινίες του Παναγιωτόπουλου εκνευρίζομαι και στεναχωριέμαι όταν πάσχουν, σαν να τις έχω γυρίσει εγώ. Παρ΄όλα αυτά στο "Πεθαίνοντας στην Αθήνα" ήταν εκπληκτική η μουσική που έφτιαξε ειδικά για την ταινία (ήταν "μουσικοχορευτική".....τέλος πάντων) ο Κραουνάκης. Όλα τα τραγούδια του Soundtrack, καταπληκτικά, και ίσως σε αυτό χρωστά και την όποια αξία της η ταινία.

Με τις ιδέες όμως του Παναγιωτόπουλου και νε τον λυρισμό των ταινιών του, υπήρχε αυτή η συγγένεια που λέω παραπάνω. Στην ταινία "Αυτή η νύχτα μένει" ο κεντρικός ήρωας ψάχνει ένα-ένα όλα τα σκυλάδικα/κονσομασιόν της βόρειας ελλάδας, για να βρει μια συγκεκριμένη γυναίκα, που τον παράτησε για να πάει να κάνει καριέρα στο τραγούδι - είπε. Road movie με δυνατότητες, όχι αστεία. Κάπου το χάνει, κάπου το ξαναβρίσκει με το σενάριο, δεν έχει σημασία. Το ομώνυμο τραγούδι είναι του Σταμάτη Κραουνάκη και με αυτό αρχίζει η ταινία σε μια Αθήνα που ξημερώνει, με ατόφια την παρακμή της, σε ένα δωμάτιο με θέα στις γραμμές του ηλεκτρικού, όπως το προβάρει τραγουδώντας η φιλόδοξη πρωταγωνίστρια...


"Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω[...]"

Στο Λονδίνο: Σε Παγκάκι;

Ο Χ. ο Κ. και ο Μ. ήμασταν σε μια πλατεία που τελείωνε σε -ster. Manchester, Westminister, Leicester δεν θυμάμαι και δεν έχει σημασία. Ήταν Δεκέμβρης, και, όπως είναι φυσικό, στο Λονδίνο διανύαμε την τελευταία φάση του εμπορικού προϊόντος που λέγεται Χριστούγεννα. Christmass και έτσι. Επειδή όμως, ανάμεσα στα άλλα, είμαστε και ξύπνιοι και ξέρουμε να "απολαμβάνουμε τα αγαθά του καπιταλισμού χωρίς να χάνουμε από τα μάτια μας το όραμα της αταξικής κοινωνίας" -αν με εννοείτε- το καταφχαριστιόμασταν το νταβαβτούρι. Την Όξφορντ street την είχαμε οργώσει πάνω-κάτω τόσες φορές που βρίσκαμε και γνωστούς. Ένα απόγευμα βρήκε ο περιπλανώμενος Χ. τον περιπλανώμενο Κ. και από την πολλή χαρά για την μοιραία τους συνάντηση στο Λονδίνο βρήκανε ακόμα μια αφορμή για να πάνε για μπύρες.

Focus. Πλατεία Ster. Πρώτο βράδυ Λονδίνο. Βαλίτσες κλειδωμένες σε ένα υπόγειο ενός Hostel στο Soho παρακαλώ, μια που εκεί είχαμε βρει-κλείσει και προπληρώσει δωμάτιο για αύριο και μετά. Σήμερα βράδυ τίποτα. Πουθενά. Ήταν και ένα παλικάρι μαζί νωρίτερα, ο Alessandro που ήρθε μόλις από την Ιταλία να βρει την τύχη του στο Λονδίνο χωρις να μιλάει αγγλικά και μας κόλλησε κοτσαδόρος στο σταθμό των τραίνων και χάσαμε πολύ χρόνο. Δεν γλυτώσαμε το διπλωματικό επεισόδιο. Εμείς 3 και αντικοινωνικοί, αυτός ένας και κοινωνικός. Εμείς με σπαστά αγγλικά και αυτός με τέλεια Ιταλικά. Δεν υπήρχε περίπτωση να ορκιστούμε σήμερα παντοτινή φιλία με τρίτους. Είχαμε προβλήματα να λύσουμε. Ο Χ. ανέλαβε την βρωμοδουλειά κάπου κοντά στο Πικαντίλι, είδε και το Burger King από μακριά και κάποια ενστικτώδης ανάγκη ξύπνησε μέσα του κάνοντας πολύ απλά τα πράγματα. Στην ουσία ο νεαρός συμπατριώτης του Παλομπαρίνι -του έμοιαζε λίγο στο πιο κοντό- είχε αποφασίσει αυτοβούλως οτι όλοι μαζί σαν παλιοπαρέα θα μοιραστούμε ένα τετράκλινο και το βράδυ θα τον κεράσουμε και μπύρες. Λοιπόν είμαστε καλοί άνθρωποι αλλά και οι καλοί άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να είναι καμιά φορά και λίγο αντικοινωνικοί. In a nutshell, βρωμοδουλειά.

-Alex let me ask you something.
-Si?
-Do you have anywhere to stay tonight?
-No, I, not. Not place to stay.
-Μάιστα. We are going to a friend's house now. Maybe we will stay there, maybe not. You won't,
τον πυροβόλησε εν ψυχρώ το κάθαρμα. See you around, προσέθεσε.

Οι ερινύες ωσάν άλλα νάζκουλ τίναξαν τα φτερά τους ψηλά πάνω από τα κεφάλια μας και για να τις αποφύγουμε μπήκαμε στο Burger King. Μετά από σύντομο ξόδεμα το -ευμετάβλητο- βάρος μας σε χρυσάφι, φτάσαμε σε αυτήν την καταραμένη πλατεία Ster.

Εκεί έπρεπε να βρεθεί μια λύση, στο ερώτημα τι θα απογίνουμε σήμερα το βράδυ. 2 παγκάκι, ένας όρθιος. Χέρια στις τσέπες και περισυλλογή. Δίπλα μας ένα carousel στριφογύριζε εκνευριστικά ευτυχισμένα παιδάκια.

-"Έξω ρε σεις", Είπε ο Μ.
-"Τι έξω ρε;" εξανέστη ο Κ.
-"Σιγά! θα βγούμε, σε 1-2 μαγαζιά, κι όσο να βαρεθούμε, νά το, ξημέρωσε. Πρωί στις 9 πάμε στο Hostel να μπουμε στο δωμάτιο, όπως μας είπαν, και ξεραινόμαστε." ξανά ο Μ.
-"Μόνο έτσι", συγκατάνευσε ο Χ.
-"Δεν είστε καλά ρε, αλλά τι να σας πω. Έξω; Έξω."

Τα παιδάκια χαμογελούσαν. Που να 'ξεραν. Τα μυαλά μας στριφογύριζαν μαζί με το Carousel.

-"Τι ώρα είναι;", είπε ο Χ.
-"Κοντεύει οκτώ", είπε ο Κ.
-"Δηλαδή στην Αθήνα είναι δέκα", παρατήρησε ο Μ. που είχε χωρίσει πρόσφατα.
-"Στην αθήνα ας είναι ότι θέλει", τον νουθέτησε ο Κ.
-"Μακάρι να ήταν και εδώ δέκα...", σχολίασε ο Μ. κοιτώντας προς την Αθήνα.

Ο Κ. και ο Χ. κοιτάχτηκαν με απελπισία.
Ο Μ. μετέφερε το βλέμμα του από την Αθήνα στο Λονδίνο σταματώντας σε όλες τις πόλεις της νοητής αυτής γραμμής, μήπως και συνειδητοποιήσει την απόσταση. Φτάνοντας στην πλατεία Ster προσέθεσε:

-"Για να μην περιμένουμε τόσες ώρες το λέω ρε".

Οι ήρωες μας ήταν αποκαμωμέμοι. Plan B. Χαρτί από τσάντα με τηλέφωνα από φτηνά ξενοδοχεία και Hostel. Όλα γεμάτα σύμφωνα με τον άλλο Χοστελά αλλά τι να γίνει έπρεπε να προσπαθήσουμε. Ως ειδήμων στις βρωμοδουλειές, ο Χ αρπάζει το τηλέφωνο του Μ. Την συσκευή.

Attempt 1.

-Χαλόου, γες, we 3 persons, want a room tonight... ναι... εεε... γες, only tonight. We are in -ster sqare and we want something near...Is there anything somewhere near? αααα ok, ok, bye.

"Πίπολ ρε χαμένε, τι πέρσονς του πες;"
"Γκόμενα ήταν", αρκέστηκε να πει ο Χ.
Τίποτα. Χαμογελάσαμε, με αμηχανία, αναμένοντας την...

Attemp 2.

-Χαλόου, we 3 people (κλεινεί μάτι ο αναιδής) γες, want a room φορ tonight. We are in -ster sqare, is there anything somewhere near??? χμμ. Οκ, bye.

Ένα δευτερόλεπτο απογοήτευσης και ξανά και ξανά και ξανά....

... Ωσπου:


-Γιες, χαλόου we 3 persons, (ο παιχνιδιάρης) γες, want a room φορ tonight. We are in -ster sqare, is there anything somewhere near....

ο Χ. μας κοίταξε και χαμογέλασε απόκοσμα.

.....or far?????

Υπήρχε τελικά κάτι όχι πολύ φαρ.
Με μια λιμνούλα δίπλα, ωραία ήταν.
Κοιμηθήκαμε με τα ρούχα.
Όταν ξυπνήσαμε ήταν άλλος ένας τύπος στο δωμάτιο.
Διάβαζε την βίβλο. Του είπαμε γεια. Αλλά δεν απάντησε.
Περίεργο το Λονδίνο.

Στην Πράγα Έναν Φλεβάρη Με Χιόνι

Το οτι έφτανα αργά, το ήξερα από πριν. Όταν φτάνεις σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη πόλη αργά το βράδυ -σχεδόν νύχτα- πρέπει αυτά που είναι να γίνουν να είναι τα ελάχιστα. Πρέπει δηλαδή να έχεις που να μείνεις, να ξέρεις που είναι αυτό και να έχεις σκεφτεί κάποιον τρόπο να πας. Καλώς ή κακώς δεν ανήκω στη κοινωνική κάστα των ανθρώπων που συνηθίζουν να παίρνουν ταξί από το αεροδρόμιο -το όποιο αεροδρόμιο- εκτός ίσως αν είμαι στην Πράγα, στα μέσα Φλεβάρη με χιόνι, νύχτα, αέρα και κρύο κρύο κρύο.
Μπαγκάζια, μια βαλίτσα που μπορείς να την πεις και τσάντα, όχι πολύ μεγάλη αλλά εξωφρενικά βαριά, ένας υπολογιστής στην τσάντα του, και τι άλλο...; Τι άλλο; Α! Ναι, βέβαια, ήταν και στην πλάτη μου περασμένη και μια κιθάρα. Δικιά μου ήταν. Λοιπόν η ιστορία με την κιθάρα είναι ένα ποστ μόνη της και δεν θέλω να αναλωθώ τόσο εύκολα ούτε και να πλατειάζω Οπότε τα κρυφά χαμογελάκια να σβήσουν, οι μούντζες να κλείσουν και πάμε παρακάτω.
Κoleje Strahov (''Κόλεγε Στράχοβ'') ήταν η μαγική λέξη που χάιδεψε τα αυτιά του τυχερού ταρίφα και ήταν γραμμένη διαγωνίως στην πίσω σελίδα ενός χαρτιού που είχε όλα τα λεωφορεία από το αεροδρόμιο προς οπουδήποτε. Ο άνθρωπος κατάλαβε, παρά τα σπασμένα σιωπηλά αγγλικά του και τα θρυμματισμένα μου τσέχικα. Κατάλαβε επίσης οτι δεν είμαι από τα μέρη του, και οτι σαν από νότια να έρχομαι, μια που επέλεξα να βγω από το αεροπλάνο με την ενδυμασία της Αθήνας κάποιου Φλεβάρη. Αυτό που πιθανότατα δεν κατάλαβε, ήταν πως θα έμενα εκεί για μερικούς μήνες παραπάνω από την καθιερωμένη εβδομάδα που κάθε απλός και φιλότιμος τουρίστας θα πέρναγε στην Πράγα. Προσπάθησε λοιπόν να πάρει από την διαδρομή αεροδρόμιο - Κoleje Strahov το αντίτιμο 5-6 διαδρομών για να πάει σπίτι του να δει το τέλος του αγώνα Sparta Πράγας- Boleslav που κατά σύμπτωση ελάμβανε χώρα σε ένα γήπεδο που βρισκόταν μεγαλόπρεπο απέναντι από την στάση του λεωφορείου με το όνομα Κoleje Strahov. Τα κατάφερε.

Η πόρτα του ταξιού έκλεισε και εκτόξευσα ένα ανάλαφρο γαμωσταυρίδι προς τον ουρανό που με τάϊζε χιόνι, καθώς η μαθηματική πράξη μετατροπής του νομίσματος μόλις ολοκληρώθηκε στο κεφάλι μου. Γαλαντόμος όμως καθώς ήμουν, χάρισα την ζωή σε αυτόν τον άνθρωπο που δεν ήξερε ποιόν έκλεψε. Καμιά φορά στον ύπνο μου βλέπω να καταπίνω ταξιά με τσέχικες πινακίδες, μαζί με τους οδηγούς τους, και αυτό με ανησυχεί κάπως αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα.

Η πόρτα έκλεισε και το ταξί χάθηκε μέσα στο κρύο. Η ομίχλη τρυπούσε το λεπτό παλτό μου. Η κιθάρα τσίτωσε τις χορδές της. Κουρδίστηκε. Το γήπεδο μπροστά μου ήταν φωτισμένο -μέσα. Έξω ερημιά. Αυτό ακόμα καμιά φορά που το θυμάμαι δεν το καταλαβαίνω αλλά ήταν σαν να είχαν παρατήσει όλοι το πόστο τους και πήγαν να δουν το τέλος του αγώνα. Και είχε γενικά ησυχία. Σε κάτι φάσεις βέβαια εσείετο το σύμπαν- κάτι σαν οφσάιντ που δεν δόθηκε ποτέ ή που δεν υπήρξε ποτέ, αλλά γενικά ησυχία. Πίσω μου, χα! Πίσω μου ήταν το ζουμί. Διαπίστωσα πως το ποταπό και ανούσιο γηπεδάκι ήταν απλώς ένα από τα κομφόρ του πραγματικού έργου. 12 διατεταγμένα πανομοιότυπα πενταόροφα κτίρια, 6 αριστερά και 6 δεξιά σε δύο στήλες απλώνονταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. Αριστερά ήταν το 2 και πίσω του το 4, δεξιά ήταν το 1 και πίσω του το 3. Βγάζω το γνωστό πολύτιμο χαρτί με τις διαγώνιες πληροφορίες και διαβάζω σχεδόν φωναχτά: ''Block 8''.
Εύκολο σκέφτηκα. 2-4-6-8. Αριστερά. Ήταν δεξιά, μην ρωτάτε γιατί. Μετά από 5 λεπτά διαδρομή στις λάσπες του αριστερού μονοπατιού -το δεξιά ήταν πλακόστρωτο- έφτασα στο Κτίριο 8. Ανέβηκα τα 5 σκαλάκια της εισόδου. Φώτα φθορίου. Τσέχα σε γκισέ, χοντρή με κόκκινα μάγουλα, μαύρα μαλλιά και μπλε μάτια.

-Hallo. Εγώ
-Ahoj! (Αχόϊ) Αυτή
-I just arrived, Block 8 they told me...
-Name?

Μετά από δέκα υπογραφές (χίαρ αντ χίαρ... αντ χίαρ...) σε τσέχικα αρχαία κακώς φωτοτυπημένα, κάτι έλαμψε μπροστά μου. Ήταν που η νεαρή τσέχα είχε ανοίξει το ντουλάπι με τα κλειδιά. Ήμουν σε φοιτητική εστία.

-Any preference? ρώτησε.

Της έδειξα το κλειδί πάνω αριστερά με το νούμερο 303Α.
Μου έδωσε το 103Β.

Μετά από επιθεώρηση χώρου και ανέσεων άφησα πράγματα και βγήκα. Περπάτησα σε απάτητο χιόνι προς το πάρκο δίπλα. Ήμουν σε λόφο. Ανάμεσα στα υγρά παγωμένα δέντρα έβλεπα μακριά φώτα. Το πάρκο τελείωνε σε ένα ξέφωτο, και συνέχιζε πιο απότομα η πλαγιά. Έκατσα σε παγωμένη πέτρα. Η Πράγα.
Απλωμένη φωτισμένη από κάτω μου και εγώ στον Λυκαβηττό της, να ξέρω μόνο το όνομά της και να μυρίζω τον αέρα της. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή.

Όταν γύρισα, το 103 (Α+Β) έκρυβε δύο Πορτογάλους και έναν Σκωτσέζο. Οι συγκάτοικοι. Επέστρεψαν από το ματς.
Μετά ήρθαν και έφυγαν 5 μήνες. Με τον τελευταίο έφυγα και εγώ, για χώρες πιο ζεστές, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που ίσως την πούμε άλλη φορά.