Αυτή η νύχτα μένει

Πάντα με τις ταινίες του Παναγιωτόπουλου ένοιωθα μια πολύ αμήχανη συγγένεια και μια έντονα συγγενική αμηχανία. Με κούραζε κάπως το πόσο προφανείς μπορούν να γίνουν, πόσο στημένοι ή απλοϊκοί είναι καμιά φορά οι διάλογοι. Γενικά δεν συμπάθησα ποτέ τον τρόπο που εφαρμόζει τις ιδέες του και πάντα με απωθούσε η παντελής έλλειψη κωμικής διάθεσης που χαρακτηρίζει τις ταινίες του. Ειδικά όταν είχα πάει να δω το "Πεθαίνοντας στην Αθήνα" ήθελα να με καταπιεί η καρέκλα του σινεμά. Ένοιωθα ντροπή και αμηχανία σε κάτι σκηνές τόσο εξευτελιστικά απλοϊκές που λες δεν γίνεται. Και γενικά στις ταινίες που δεν μου αρέσουν, δεν αντιδρώ έτσι, είμαι συνήθως πιο αδιάφορος. Στις ταινίες του Παναγιωτόπουλου εκνευρίζομαι και στεναχωριέμαι όταν πάσχουν, σαν να τις έχω γυρίσει εγώ. Παρ΄όλα αυτά στο "Πεθαίνοντας στην Αθήνα" ήταν εκπληκτική η μουσική που έφτιαξε ειδικά για την ταινία (ήταν "μουσικοχορευτική".....τέλος πάντων) ο Κραουνάκης. Όλα τα τραγούδια του Soundtrack, καταπληκτικά, και ίσως σε αυτό χρωστά και την όποια αξία της η ταινία.

Με τις ιδέες όμως του Παναγιωτόπουλου και νε τον λυρισμό των ταινιών του, υπήρχε αυτή η συγγένεια που λέω παραπάνω. Στην ταινία "Αυτή η νύχτα μένει" ο κεντρικός ήρωας ψάχνει ένα-ένα όλα τα σκυλάδικα/κονσομασιόν της βόρειας ελλάδας, για να βρει μια συγκεκριμένη γυναίκα, που τον παράτησε για να πάει να κάνει καριέρα στο τραγούδι - είπε. Road movie με δυνατότητες, όχι αστεία. Κάπου το χάνει, κάπου το ξαναβρίσκει με το σενάριο, δεν έχει σημασία. Το ομώνυμο τραγούδι είναι του Σταμάτη Κραουνάκη και με αυτό αρχίζει η ταινία σε μια Αθήνα που ξημερώνει, με ατόφια την παρακμή της, σε ένα δωμάτιο με θέα στις γραμμές του ηλεκτρικού, όπως το προβάρει τραγουδώντας η φιλόδοξη πρωταγωνίστρια...


"Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω[...]"