Νέα Υόρκη, Κυριακή απόγευμα, Φθινόπωρο 1963

Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, στα 1995, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών έγινε αυτή η συναυλία-παρουσίαση του δίσκου "Το χαμόγελο της Τζοκόντας". Πολλές φορές έχει παίξει στο Μετρό της Αθήνας από τα ηχεία, και το θυμήθηκα σήμερα που το Μετρό του Ελσίνκι ήταν τόσο ανεξήγητα ήσυχο. Και τι δεν θα έδινα να ήμουν σε κείνη την αίθουσα. Είναι εκπληκτικό. Μια κοσμογονία συναισθημάτων, τόσο ευγενική μα και τόσο διεισδυτική μουσική. Ήταν το "Προσωπογραφία της μητέρας μου" που έτυχε να ακούσω πρώτο πριν μερικά χρόνια. Και όταν αγόρασα τον δίσκο τον άκουσα ξανά και ξανά μέχρι που μου φαίνεται πως αυτά τα συναισθήματα μπορούν να δοθούν αμφιμονοσήμαντα από αυτά τα τραγούδια.

Παραθέτω το σημείωμα του ίδιου του συνθέτη στην Ελληνική έκδοση:

Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963 όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ότι συνέβαινε γύρω της χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος, που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνίγει μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ' αγέρι που άρχισε να φυσά.

Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντας την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρων τι να της πω, μα ίσαμε ν' αποφασίσω, την έχασα από τα μάτια μου.

Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά.

Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς, βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλο του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο.

Δεν ξέρω γιατί όλ' αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ' ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου.

Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ' ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων.

Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογος της, κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Ούτε τα μαλλιά, ούτε οι στίχοι

Δεν ξέρω αν είναι η Φιλανδία που μάλλον έκατσα πολύ και έχει αρχίσει να με επηρεάζει (δεν νομίζω) αλλά πάλι δεν ανήκω σε καμία από τις πιθανές ομάδες. Και αυτό είναι ένα από τα τραγούδια που μου αρέσουν πάρα πολύ, αν όμως αντί για στίχους βάλεις ένα ακαταλαβίστικο μουρμουρητό που λόγω μου σικής μόνο καλό μπορεί να είναι. Γιατί κάτι "Given dreams all ridden with pain and projected unto the lost" μου προκαλούν αλλεργίες. Μόνο η σύνθεση λοιπόν, ούτε τα μαλλιά ούτε οι στίχοι.

Ενα αναδρομικό

Δεν έχει πια το μαγαζί

την πελατεία όπως κάποτε

Τώρα δυο-τρείς, μη φανταστείς

κι αυτοί μόνοι

να γεμίζουν τα ποτήρια τους κρασί

παραπάνω από το κανονικό

και να ξεχειλίζουν οι ίδιοι ιστορίες που αληθινές

-στο λέω εγώ-

δεν τις λες.

Με τις γυναίκες που επιθύμησαν

ή που καμώνονται πως τις μισούν

με αφορισμούς και λοιπές πολυτέλειες

και να πάλι κρασί στο ποτήρι

ως απάνω.

Κι όσοι απολύτως τίποτα δεν θέλουνε να πουν κακολογόντας άλλους

-ξέρεις-

πιάνουν και λένε ψέμματα ανέξοδα

πως τάχα μου ένα μαγαζί

δεν έχει πια την πελατεία που 'χε κάποτε

και λοιπά, και λοιπά

Αυτοί είναι που ξεχνούν

πως το ποτήρι είναι άδειο ώρα πολλή

μ'αν κάνεις εσύ λίγο κρασί να τους βάλεις

με καλοσύνη κι έκπληξη σφιχτά χαμογελούν

που τους σκέφτηκες.

Once again, back out on the highway. Watch the traffic-you know it's a Friday

Sever
by Karate

Your eyes, they made lies true. Say anything and I would believe you. But there were demons, maybe more than a few, so what could we do? Because in my life there was only asbestos, and Raymond Williams, you always took the best ones. Now, like failed pedestrian dreams, that's how it seems to me. Once again, back out on the highway. Watch the traffic-you know it's a Friday. And all the seats-belts in all the vans won't change your plans. You can get by on a few sins, and you can try to make a horse win once, but you can't put back together what you sever. The rain comes down and turns your shine back to rust. Does that mean that you have to sever us? Someday some shit will come around and reverse the earth, turn your flesh back to dust. Does that mean that you have to sever us?

-------------------

Απίθανο συγκρότημα. Από τη Βοστώνη. Δυαλύθηκαν το 2005 και έχουν βγάλει μερικούς δίσκους πολύ ωραίους. Αυτό ήταν στον δίσκο Unsolved στην studio εκτέλεση και εδώ είναι από τον τελευταίο δίσκο που βγάλανε με τα live. Αυτό που ακούμε δηλαδή είναι live... Για αυτό σου λέω, απίθανο συγκρότημα. Δές στο wiki και άκου στο myspace γιατί εγώ δεν στα λέω καλά.

Απαντήσεις

Λοιπόν αυτό που συμβαίνει με τους κοτσαδόρους δεν έχει προηγούμενο. Όλοι ψάχνουν τον κοτσαδόρο στα αγγλικά και όλοι καταλήγουν εδώ.

Ο κοτσαδόρος στα αγγλικά λέγεται trailer hitch.

Δεν το λέω εγώ, το λέει εδώ.
Και αν κάνεις google το trailer hitch και πας στις εικόνες θα δεις πράματα σαν και αυτό.

Ότι άλλο κουλό προκύψει, εγώ είμαι εδώ.

Περαστικοί

Τις τελευταίες ημέρες, μέσω ενός site για τέτοιες δουλειές, παρακολουθώ την κίνηση σε αυτήν την σελίδα. Προφανώς και δεν έχει καμία επιχειρηματική αξία, ούτε καν κάποιον που σταθερά την διαβάζει, εκτός από εμένα. Αλλά είναι online αρκετό καιρό τώρα και τελείως ανενεργή για τεράστια χρονικά διαστήματα. Κατα καιρούς βαριέμαι να γράφω το οτιδήποτε, όπως και άλλες περιόδους βρέχει πολλά και ασυνάρτητα ποστ. Για να επανέλθω, αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον στην εν λόγω σελίδα που "χαρτογραφεί" τις κινήσεις των επισκεπτών, ήταν ο τρόπος που μερικοί κατέληγαν σε αυτήν. Για κάθε επισκέπτη δίνει κάποια βασικά στοιχεία όπως την IP του, την τοποθεσία και τον παροχέα, αλλά και κάποια κάπως πιο μπανιστηρτζίδικα όπως τα visitor paths, entry and exit links, την διάρκεια της επίσκεψης κλπ.

Φίλε αναγνώστη δεν θέλω να πιστέψεις πως σε κοιτάω από την κλειδαρότρυπα. Για αυτό στα λέω όλα αυτά, για να μην νομίσεις πως περιφέρεσαι στις σελίδες και στα κείμενα αυτά γνωρίζοντας το μόνον εσύ.. :)

Λοιπόν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι αφορά όσους φτάνουν στο blog από σπόντα. Και φεύγουν εξίσου σούμπιτοι. Ωραίες σπόντες. Έχω και γαμώ τους περαστικούς.

Ας πούμε 12 άτομα ψάχνανε φωτογραφία του bob σφουγγαράκη και στις google images ειναι περασμένο και αυτό το ποστ.

Κάποιος άλλος κάτι έψαχνε στο google για το Zadar στην Κροατία και τον πέταξε (πάλι μέσω εικόνων) εδώ.

Ένας googlaρε τον Κώστα Ουράνη και έπεσε σε αυτό, δεν του άρεσε κι έφυγε.

Άλλος έψαχνε την συλλογή διηγημάτων του Μενέλαου Λουντέμη "Τα πλοία δεν αράξαν" και για κάποιο λόγο ανεξακρίβωτο βρέθηκε σε αυτή την σελίδα.

Ίσως το πιο σουρρεάλ ήταν κάποιος που googlaρε την λέξη "ψαροκάηκα" μάλλον από λάθος στην ορθογραφία και μάλλον για αυτό χρειάστηκε πολλή ώρα να καταλάβει αυτό το ποστ.

Επίσης ωραίος ήταν ένας που έψαχνε την μετάφραση της λέξης "κοτσαδόρος" στα αγγλικά. Και που να ψάξει; Μα στο google φυσικά. Και όχι στο translate, αλλά στο search του google. Ναι αλλά πως να το γράψει; Χμμ... τι να κάνεις που αντί για μετάφραση σε πέταξε σε ένα ταξίδι στο Λονδίνο; Τιποτα δεν κάνεις, σηκώνεσαι και φεύγεις.

Επίσης φοβερό και τρομερό, είναι πως κάποιος πάτησε στο google "Εκσυγχρονισμός", και τον έριξε στο προηγούμενο πόστ. 1ο αποτέλεσμα! Μάλλον τους άρεσε ο ορισμός που έδωσε η Ολυμπιακή στην έννοια και έπεσε προμόσιον.

Είναι κι άλλα... Well, δεν θα το ξανακάνω! (μόνο αν δώ τίποτα πολύ πολύ καλό..)

Ολυμπιακή: Εκσυγχρονισμός

Αυτά ήταν τα 3 υποψήφια νέα logo (σήμα κατατεθέν) της Ολυμπιακής, τώρα που άλλαξε χέρια και οδεύει τάχιστα προς την εξυγείανση και.... το μέλλον. Πάτα επάνω να τα δεις μεγάλα και να δεις και τι μπούρδες λένε οι σχεδιαστές τους. Το εκλογικό σώμα φίλε αναγνώστη, απέδειξε ακόμα μια φορά πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Διότι πολύ απλά, είναι θέμα αισθητικής. Ε δέν υπάρχει σου λέω, πως να γίνει δηλαδή. Ούστ. Χαίρεται. Γειά σας. Καμία.

το Δέντρο

...το γενεαλογικό.

"Ρε γιαγιά, τον παππού σου Αντώνη τον έλεγαν; Ναι πδιμ, Αντώνη Παπαϊωάννου. Και την γιαγιά; Μαρία πδιμ. Μαρία τι; εε... Παπαϊώνου βρε Μιχάλημ, το όνομα τ'αντρός της.. Ναι βρε γιαγιά αλλά το κανονικό της πως ήταν; Ωχου τώρα.. από το Γυρομέρι ήταν πάντως"

"Ο παππούς σου παππού απ'τη μεριά του πατέρα σου πότε γενήθηκε; Ααα καλά τώρα... αλλά κάτσε να δεις τα είχα κάπου σημειωμένα αυτά.. "

"για να δω τι γράφω εδώ.. 1898.. όχι, 1888.. πω ρε παιδί μου τα γράμματα δεν μ'βγαίνουν"

"...κι όταν γεννήθηκε ο Ζήσης, είχαμε νεκρό μέσα στο σπίτι. Από το σόϊ. Για αυτό δεν πήρε τ'όνομα τ'παππού του. Για να ζήσει."

"Και όταν η γιαγιά σου μικρό κοριτσάκι ερχότανε στο μαγαζί, της έλεγα εγώ πως ...μια μέρα θα σε παντρευτώ!.. και τι να πει, χαμογελούσε. Μοναχά χαμογελούσε, όσο να γένει εκεί δεκαεπτά. Μετά... ξεκινήσαμαν και τις βόλτες στο περβόλι."

"..από πάντα παιδί μου. Στο χωριό ήμαστανε. Δεν ήρθαμαν από πουθενά. Από πάντα."

".. κι ο Παπα-Γιώρης έφτασε ως τον Πειραιά. Κι έφκε για την Αμερική. Ρε γιαγιά παπάς άνθρωπος; Παπάς ξεπαπάς, δεν γινότανε αλλιώς. Έστελνε διάφορα ωσπου να γυρίσει, και γράμματα και δώρα. Έκανε και παιδιά εκεί, αλλά δεν τ'άρεγε να μίλαει για αυτά."