Κίνα & Ολυμπιακά Έργα

Ο Κούν-Λι έκαν ένα βήμα πίσω. Πισωπάτησε. ''Είστε σίγουρος;'' ψέλλισε. ''Είμαι σίγουρος'' ήταν η απάντηση διότι στα Κινέζικα δεν υπάρχει ''ναι''. Ο Κουν-Λι προχώρησε προς την αίθουσα-γραφείο του προέδρου, κάθισε στην καρέκλα του, ωραία αίσθηση, θα 'θελε να ταν πρόεδρος, και άνοιξε το δεύτερο συρτάρι.

Ο Μιν-Χο κάθισε στο τραπέζι, και άναψε την λάμπα πετρελαίου. Ο γιός του Μιν-Χο, ο Μιν-Λι ήρθε τρέχοντας προς το τραπέζι. Πεινούσε.

Ήταν εμφανείς ο εκνευρισμός στο πρόσωπο του προέδρου. Τόσες ώρες συζήτηση για να καταλήξουν σε αυτό. Βαριόταν. Έπρεπε να αποφασίσουν τις τοποθεσίες των Έργων. Ο Κουν-Λι του τα παρέδωσε. Η μεγάλη αίθουσα κλειδώθηκε και μέσα σε αυτήν η Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου. Με τον Πρόεδρό της. Που βαριόταν θανάσιμα.

''Που είναι η μαμά, μπαμπά;'' ρώτησε ο Μιν-Λι, ανακατεύοντας το φαγητό. Ο Μιν-Χο, δεν απάντησε. Είχε ήδη αρχίσει να τρώει. Μόνον ''τρώγε'' του είπε, ''γιατί σε λίγο δεν θα βλέπουμε τα πιάτα μας''. Όχι, δεν είναι κάποια κινεζική παροιμία, είναι η πραγματικότητα. Στα εγκαταλελειμένα χωριά στις απομακρυσμένες επαρχίες της Δυτικής Κίνας, μετά από την δύση του ηλίου, δεν βλέπουνε τα πιάτα τους, γιατί δεν υπάρχει ρεύμα.

Ο Πρόεδρος τέντωσε το χέρι προς τα πίσω, και με μία γρήγορη κίνηση πέταξε το σιδερένιο βέλος. Χχχχχχχχτακ. Καρφώθηκε κάπου στον γιγαντιαίο χάρτη της Κίνας. Σε κάτι στέπες.

Έπεσε το πηρούνι του Μιν-Χο. Το μάζεψε ο Μιν-Λι.

Ο Μιν-Χο είναι φυλακή. Το σπίτι, δεν υπάρχει πια. Ο Μιν-Λι είναι στους δρόμους του Πεκίνου. Στην θέση του σπιτιού, αλλά και των γύρω σπιτιών, υπάρχει το Ολυμπιακό Κέντρο Κέρλινγκ. Ο Κουν-Λι είναι αντιπρόεδρος. Ο Πρόεδρος είναι στην καρέκλα του. Βαριέται.