Ετυμολογικά: Ένστικτο

Η λέξη ένστικτο προέρχεται από το αρχαίο ρήμα ενστίζω (=κεντώ) και σημαίνει εσωτερικό κέντρισμα , τσίμπημα. Όπως και οι εκφράσεις ανθρώπινος «χαρακτήρας» (από το ρήμα χαράσσω= εγχαράττω, γράφω), ανθρώπινος «τύπος» (από το ρήμα τύπτω =χτυπώ), έτσι και το ένστικτο, υποδεικνύουν ότι ο άνθρωπος έχει τυπωμένες και εγχάρακτες τις διάφορες σωματικές και πνευματικές του ιδιότητες, με τις οποίες διακρίνεται από κάθε άλλο πρόσωπο. Μ’ άλλα λόγια είναι έν-στικτες, χαραγμένες, σημαδεμένες εντός.

Γαλέ'α Ίσια Μπ'οστά

Ιαπωνικό πλοίο καταλήφθηκε από πειρατές στη Σομαλία

Πειρατές κατέλαβαν ένα ιαπωνικό φορτηγό πλοίο στα ανοικτά των ακτών της Σομαλίας και κρατούν ομήρους τα 23 μέλη του, ανακοινώθηκε σήμερα Κυριακή από το υπουργείο Εξωτερικών της Νότιας Κορέας.

Ένοπλοι επιβιβάστηκαν στο 20.000 τόνων Chemstar Venus χθες την ώρα που έπλεε 155 χιλιόμετρα ανατολικά του λιμανιού του Αντεν. Μεταξύ του πληρώματος είναι και πέντε Κορεάτες.

Εξάλλου, το ρωσικό περιπολικό σκάφος Intrepide καταδίωξε πειρατές στον Κόλπο του Αντεν, στα ανοικτά της Σομαλίας, που προσπάθησαν να καταλάβουν ένα σαουδαραβικό πλοίο, αναφέρεται σε σημερινή ανακοίνωση του ρωσικού Ναυτικού.

Στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι το ρωσικό περιπολικό του ρωσικού Πολεμικού Ναυτικού, απέτρεψε απόπειρα κατάληψης από πειρατές του σκάφους Rabia που έπλεε στον Κόλπο του Αντεν υπό σημαία Σαουδικής Αραβίας.

Το ρωσικό πολεμικό έλαβε σήμα κινδύνου από το σαουδαραβικό σκάφος ενώ συνόδευε 30 μίλια πιο μακριά τρία άλλα πλοία.

Το ρωσικό ΠΝ ανακοίνωσε ήδη στις 12 Νοεμβρίου ότι το Interpide και ένα βρετανικό πολεμικό σκάφος, το Cumberland απέτρεψαν επίθεση πειρατών σε ένα δανικό πλοίο.

Οι πειρατές, που προέρχονται κυρίως από την Σομαλία, έχουν επιτεθεί από τον Ιανουάριο του 2008 σε 81 τουλάχιστον πλοία στον Κόλπο του Αντεν και στον Ινδικό Ωκεανό, σύμφωνα με το Διεθνές Γραφείο Ναυτιλίας.

www.kathimerini.grμε πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

Κυκλοθυμικός Καιρός Σου Αλλάζει Γνώμες Και Κουστούμια: Τα Δήθεν του Μανώλη Ρασούλη

"Κυκλοθυμικός Καιρός"


Κυκλοθυμικός καιρός σου αλλά ζει γνώμες και κουστούμια
σύννεφο μαλλί όψη σαν καπνός, κι από θεωρίες νεροζούμια (x2)

Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον και τα ιδεολογικά σου
τα σουρώνεις με ουζάκι, στου το Ακώτσου μπαράκι
Ξάφνου βρε-, ξάφνου βρε-, ξάφνου βρέθηκε καμμένη
της καδριάς σου η λυχνία
η δικιά σου
βρήκε άλλο, μερενό και βιοτεχνία

Μια ζωή φραπέ ζητάς κι όλο σου αρέκει η υπεροψία
πάψε πια να κλαίς κι όλο να μας λες, πάλι για τους πόντιους αστεία (x2)

Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον και τα ιδεολογικά σου
τα σουρώνεις με ουζάκι, στου το Ακώτσου μπαράκι
Ξάφνου βρε-, ξάφνου βρε-, ξάφνου βρέθηκε καμμένη
της καδριάς σου η λυχνία
η δικιά σου
βρήκε άλλο, μερενό και βιοτεχνία.

(σε ρυθμό ζεϊμπέκικο)

------------------------------------------

ή εξίσου όμορφα τραγουδά η Χριστίνα Μαραγκόζη στον δίσκο "Πότε Βούδας πότε Κούδας" του 1986 το "Να 'χα την ξύπνια μηχανή", σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη και μουσική του Πέτρου Βαγιόπουλου.

Να ’χα την ξύπνια μηχανή

Να ’χα την ξύπνια μηχανή
στο χρόνο νά ’ρθω πίσω,
να φτάσω τότε και εκεί
που ήταν να σ’ αντικρίσω.
Να ζήσω πάλι τη σκηνή
όπου θα σε φιλήσω
αργά-αργά κι απ’ την αρχή
και έτσι γλυκά να σβήσω.

Αχ, μετά το χωρισμό
το τρελό μου το μυαλό
το τρελό μου το μυαλό
μου στήνει μηχανές.
Κι είναι ωστόσο τόσο απλό
νά ’ρθεις πάλι εσύ εδώ
νά ’ρθεις πάλι εσύ εδώ,
φτάνει να το θες.

Να ’χα την ξύπνια μηχανή
στο χρόνο νά ’ρθω πίσω
πριν από κείνη τη στιγμή
που μου ’πες "θα σ’ αφήσω".
Να ζήσω γι’ άλλη μια ζωή
και να καθυστερήσω,
ν’ αργήσει η δόλια η στιγμή
για να σε μεταπείσω.

Αχ, μετά το χωρισμό
το τρελό μου το μυαλό
το τρελό μου το μυαλό
μου στήνει μηχανές.
Κι είναι ωστόσο τόσο απλό
νά ’ρθεις πάλι εσύ εδώ
νά ’ρθεις πάλι εσύ εδώ,
φτάνει να το θες.

Αυτή η νύχτα μένει

Πάντα με τις ταινίες του Παναγιωτόπουλου ένοιωθα μια πολύ αμήχανη συγγένεια και μια έντονα συγγενική αμηχανία. Με κούραζε κάπως το πόσο προφανείς μπορούν να γίνουν, πόσο στημένοι ή απλοϊκοί είναι καμιά φορά οι διάλογοι. Γενικά δεν συμπάθησα ποτέ τον τρόπο που εφαρμόζει τις ιδέες του και πάντα με απωθούσε η παντελής έλλειψη κωμικής διάθεσης που χαρακτηρίζει τις ταινίες του. Ειδικά όταν είχα πάει να δω το "Πεθαίνοντας στην Αθήνα" ήθελα να με καταπιεί η καρέκλα του σινεμά. Ένοιωθα ντροπή και αμηχανία σε κάτι σκηνές τόσο εξευτελιστικά απλοϊκές που λες δεν γίνεται. Και γενικά στις ταινίες που δεν μου αρέσουν, δεν αντιδρώ έτσι, είμαι συνήθως πιο αδιάφορος. Στις ταινίες του Παναγιωτόπουλου εκνευρίζομαι και στεναχωριέμαι όταν πάσχουν, σαν να τις έχω γυρίσει εγώ. Παρ΄όλα αυτά στο "Πεθαίνοντας στην Αθήνα" ήταν εκπληκτική η μουσική που έφτιαξε ειδικά για την ταινία (ήταν "μουσικοχορευτική".....τέλος πάντων) ο Κραουνάκης. Όλα τα τραγούδια του Soundtrack, καταπληκτικά, και ίσως σε αυτό χρωστά και την όποια αξία της η ταινία.

Με τις ιδέες όμως του Παναγιωτόπουλου και νε τον λυρισμό των ταινιών του, υπήρχε αυτή η συγγένεια που λέω παραπάνω. Στην ταινία "Αυτή η νύχτα μένει" ο κεντρικός ήρωας ψάχνει ένα-ένα όλα τα σκυλάδικα/κονσομασιόν της βόρειας ελλάδας, για να βρει μια συγκεκριμένη γυναίκα, που τον παράτησε για να πάει να κάνει καριέρα στο τραγούδι - είπε. Road movie με δυνατότητες, όχι αστεία. Κάπου το χάνει, κάπου το ξαναβρίσκει με το σενάριο, δεν έχει σημασία. Το ομώνυμο τραγούδι είναι του Σταμάτη Κραουνάκη και με αυτό αρχίζει η ταινία σε μια Αθήνα που ξημερώνει, με ατόφια την παρακμή της, σε ένα δωμάτιο με θέα στις γραμμές του ηλεκτρικού, όπως το προβάρει τραγουδώντας η φιλόδοξη πρωταγωνίστρια...


"Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω[...]"

Στο Λονδίνο: Σε Παγκάκι;

Ο Χ. ο Κ. και ο Μ. ήμασταν σε μια πλατεία που τελείωνε σε -ster. Manchester, Westminister, Leicester δεν θυμάμαι και δεν έχει σημασία. Ήταν Δεκέμβρης, και, όπως είναι φυσικό, στο Λονδίνο διανύαμε την τελευταία φάση του εμπορικού προϊόντος που λέγεται Χριστούγεννα. Christmass και έτσι. Επειδή όμως, ανάμεσα στα άλλα, είμαστε και ξύπνιοι και ξέρουμε να "απολαμβάνουμε τα αγαθά του καπιταλισμού χωρίς να χάνουμε από τα μάτια μας το όραμα της αταξικής κοινωνίας" -αν με εννοείτε- το καταφχαριστιόμασταν το νταβαβτούρι. Την Όξφορντ street την είχαμε οργώσει πάνω-κάτω τόσες φορές που βρίσκαμε και γνωστούς. Ένα απόγευμα βρήκε ο περιπλανώμενος Χ. τον περιπλανώμενο Κ. και από την πολλή χαρά για την μοιραία τους συνάντηση στο Λονδίνο βρήκανε ακόμα μια αφορμή για να πάνε για μπύρες.

Focus. Πλατεία Ster. Πρώτο βράδυ Λονδίνο. Βαλίτσες κλειδωμένες σε ένα υπόγειο ενός Hostel στο Soho παρακαλώ, μια που εκεί είχαμε βρει-κλείσει και προπληρώσει δωμάτιο για αύριο και μετά. Σήμερα βράδυ τίποτα. Πουθενά. Ήταν και ένα παλικάρι μαζί νωρίτερα, ο Alessandro που ήρθε μόλις από την Ιταλία να βρει την τύχη του στο Λονδίνο χωρις να μιλάει αγγλικά και μας κόλλησε κοτσαδόρος στο σταθμό των τραίνων και χάσαμε πολύ χρόνο. Δεν γλυτώσαμε το διπλωματικό επεισόδιο. Εμείς 3 και αντικοινωνικοί, αυτός ένας και κοινωνικός. Εμείς με σπαστά αγγλικά και αυτός με τέλεια Ιταλικά. Δεν υπήρχε περίπτωση να ορκιστούμε σήμερα παντοτινή φιλία με τρίτους. Είχαμε προβλήματα να λύσουμε. Ο Χ. ανέλαβε την βρωμοδουλειά κάπου κοντά στο Πικαντίλι, είδε και το Burger King από μακριά και κάποια ενστικτώδης ανάγκη ξύπνησε μέσα του κάνοντας πολύ απλά τα πράγματα. Στην ουσία ο νεαρός συμπατριώτης του Παλομπαρίνι -του έμοιαζε λίγο στο πιο κοντό- είχε αποφασίσει αυτοβούλως οτι όλοι μαζί σαν παλιοπαρέα θα μοιραστούμε ένα τετράκλινο και το βράδυ θα τον κεράσουμε και μπύρες. Λοιπόν είμαστε καλοί άνθρωποι αλλά και οι καλοί άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να είναι καμιά φορά και λίγο αντικοινωνικοί. In a nutshell, βρωμοδουλειά.

-Alex let me ask you something.
-Si?
-Do you have anywhere to stay tonight?
-No, I, not. Not place to stay.
-Μάιστα. We are going to a friend's house now. Maybe we will stay there, maybe not. You won't,
τον πυροβόλησε εν ψυχρώ το κάθαρμα. See you around, προσέθεσε.

Οι ερινύες ωσάν άλλα νάζκουλ τίναξαν τα φτερά τους ψηλά πάνω από τα κεφάλια μας και για να τις αποφύγουμε μπήκαμε στο Burger King. Μετά από σύντομο ξόδεμα το -ευμετάβλητο- βάρος μας σε χρυσάφι, φτάσαμε σε αυτήν την καταραμένη πλατεία Ster.

Εκεί έπρεπε να βρεθεί μια λύση, στο ερώτημα τι θα απογίνουμε σήμερα το βράδυ. 2 παγκάκι, ένας όρθιος. Χέρια στις τσέπες και περισυλλογή. Δίπλα μας ένα carousel στριφογύριζε εκνευριστικά ευτυχισμένα παιδάκια.

-"Έξω ρε σεις", Είπε ο Μ.
-"Τι έξω ρε;" εξανέστη ο Κ.
-"Σιγά! θα βγούμε, σε 1-2 μαγαζιά, κι όσο να βαρεθούμε, νά το, ξημέρωσε. Πρωί στις 9 πάμε στο Hostel να μπουμε στο δωμάτιο, όπως μας είπαν, και ξεραινόμαστε." ξανά ο Μ.
-"Μόνο έτσι", συγκατάνευσε ο Χ.
-"Δεν είστε καλά ρε, αλλά τι να σας πω. Έξω; Έξω."

Τα παιδάκια χαμογελούσαν. Που να 'ξεραν. Τα μυαλά μας στριφογύριζαν μαζί με το Carousel.

-"Τι ώρα είναι;", είπε ο Χ.
-"Κοντεύει οκτώ", είπε ο Κ.
-"Δηλαδή στην Αθήνα είναι δέκα", παρατήρησε ο Μ. που είχε χωρίσει πρόσφατα.
-"Στην αθήνα ας είναι ότι θέλει", τον νουθέτησε ο Κ.
-"Μακάρι να ήταν και εδώ δέκα...", σχολίασε ο Μ. κοιτώντας προς την Αθήνα.

Ο Κ. και ο Χ. κοιτάχτηκαν με απελπισία.
Ο Μ. μετέφερε το βλέμμα του από την Αθήνα στο Λονδίνο σταματώντας σε όλες τις πόλεις της νοητής αυτής γραμμής, μήπως και συνειδητοποιήσει την απόσταση. Φτάνοντας στην πλατεία Ster προσέθεσε:

-"Για να μην περιμένουμε τόσες ώρες το λέω ρε".

Οι ήρωες μας ήταν αποκαμωμέμοι. Plan B. Χαρτί από τσάντα με τηλέφωνα από φτηνά ξενοδοχεία και Hostel. Όλα γεμάτα σύμφωνα με τον άλλο Χοστελά αλλά τι να γίνει έπρεπε να προσπαθήσουμε. Ως ειδήμων στις βρωμοδουλειές, ο Χ αρπάζει το τηλέφωνο του Μ. Την συσκευή.

Attempt 1.

-Χαλόου, γες, we 3 persons, want a room tonight... ναι... εεε... γες, only tonight. We are in -ster sqare and we want something near...Is there anything somewhere near? αααα ok, ok, bye.

"Πίπολ ρε χαμένε, τι πέρσονς του πες;"
"Γκόμενα ήταν", αρκέστηκε να πει ο Χ.
Τίποτα. Χαμογελάσαμε, με αμηχανία, αναμένοντας την...

Attemp 2.

-Χαλόου, we 3 people (κλεινεί μάτι ο αναιδής) γες, want a room φορ tonight. We are in -ster sqare, is there anything somewhere near??? χμμ. Οκ, bye.

Ένα δευτερόλεπτο απογοήτευσης και ξανά και ξανά και ξανά....

... Ωσπου:


-Γιες, χαλόου we 3 persons, (ο παιχνιδιάρης) γες, want a room φορ tonight. We are in -ster sqare, is there anything somewhere near....

ο Χ. μας κοίταξε και χαμογέλασε απόκοσμα.

.....or far?????

Υπήρχε τελικά κάτι όχι πολύ φαρ.
Με μια λιμνούλα δίπλα, ωραία ήταν.
Κοιμηθήκαμε με τα ρούχα.
Όταν ξυπνήσαμε ήταν άλλος ένας τύπος στο δωμάτιο.
Διάβαζε την βίβλο. Του είπαμε γεια. Αλλά δεν απάντησε.
Περίεργο το Λονδίνο.

Στην Πράγα Έναν Φλεβάρη Με Χιόνι

Το οτι έφτανα αργά, το ήξερα από πριν. Όταν φτάνεις σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη πόλη αργά το βράδυ -σχεδόν νύχτα- πρέπει αυτά που είναι να γίνουν να είναι τα ελάχιστα. Πρέπει δηλαδή να έχεις που να μείνεις, να ξέρεις που είναι αυτό και να έχεις σκεφτεί κάποιον τρόπο να πας. Καλώς ή κακώς δεν ανήκω στη κοινωνική κάστα των ανθρώπων που συνηθίζουν να παίρνουν ταξί από το αεροδρόμιο -το όποιο αεροδρόμιο- εκτός ίσως αν είμαι στην Πράγα, στα μέσα Φλεβάρη με χιόνι, νύχτα, αέρα και κρύο κρύο κρύο.
Μπαγκάζια, μια βαλίτσα που μπορείς να την πεις και τσάντα, όχι πολύ μεγάλη αλλά εξωφρενικά βαριά, ένας υπολογιστής στην τσάντα του, και τι άλλο...; Τι άλλο; Α! Ναι, βέβαια, ήταν και στην πλάτη μου περασμένη και μια κιθάρα. Δικιά μου ήταν. Λοιπόν η ιστορία με την κιθάρα είναι ένα ποστ μόνη της και δεν θέλω να αναλωθώ τόσο εύκολα ούτε και να πλατειάζω Οπότε τα κρυφά χαμογελάκια να σβήσουν, οι μούντζες να κλείσουν και πάμε παρακάτω.
Κoleje Strahov (''Κόλεγε Στράχοβ'') ήταν η μαγική λέξη που χάιδεψε τα αυτιά του τυχερού ταρίφα και ήταν γραμμένη διαγωνίως στην πίσω σελίδα ενός χαρτιού που είχε όλα τα λεωφορεία από το αεροδρόμιο προς οπουδήποτε. Ο άνθρωπος κατάλαβε, παρά τα σπασμένα σιωπηλά αγγλικά του και τα θρυμματισμένα μου τσέχικα. Κατάλαβε επίσης οτι δεν είμαι από τα μέρη του, και οτι σαν από νότια να έρχομαι, μια που επέλεξα να βγω από το αεροπλάνο με την ενδυμασία της Αθήνας κάποιου Φλεβάρη. Αυτό που πιθανότατα δεν κατάλαβε, ήταν πως θα έμενα εκεί για μερικούς μήνες παραπάνω από την καθιερωμένη εβδομάδα που κάθε απλός και φιλότιμος τουρίστας θα πέρναγε στην Πράγα. Προσπάθησε λοιπόν να πάρει από την διαδρομή αεροδρόμιο - Κoleje Strahov το αντίτιμο 5-6 διαδρομών για να πάει σπίτι του να δει το τέλος του αγώνα Sparta Πράγας- Boleslav που κατά σύμπτωση ελάμβανε χώρα σε ένα γήπεδο που βρισκόταν μεγαλόπρεπο απέναντι από την στάση του λεωφορείου με το όνομα Κoleje Strahov. Τα κατάφερε.

Η πόρτα του ταξιού έκλεισε και εκτόξευσα ένα ανάλαφρο γαμωσταυρίδι προς τον ουρανό που με τάϊζε χιόνι, καθώς η μαθηματική πράξη μετατροπής του νομίσματος μόλις ολοκληρώθηκε στο κεφάλι μου. Γαλαντόμος όμως καθώς ήμουν, χάρισα την ζωή σε αυτόν τον άνθρωπο που δεν ήξερε ποιόν έκλεψε. Καμιά φορά στον ύπνο μου βλέπω να καταπίνω ταξιά με τσέχικες πινακίδες, μαζί με τους οδηγούς τους, και αυτό με ανησυχεί κάπως αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα.

Η πόρτα έκλεισε και το ταξί χάθηκε μέσα στο κρύο. Η ομίχλη τρυπούσε το λεπτό παλτό μου. Η κιθάρα τσίτωσε τις χορδές της. Κουρδίστηκε. Το γήπεδο μπροστά μου ήταν φωτισμένο -μέσα. Έξω ερημιά. Αυτό ακόμα καμιά φορά που το θυμάμαι δεν το καταλαβαίνω αλλά ήταν σαν να είχαν παρατήσει όλοι το πόστο τους και πήγαν να δουν το τέλος του αγώνα. Και είχε γενικά ησυχία. Σε κάτι φάσεις βέβαια εσείετο το σύμπαν- κάτι σαν οφσάιντ που δεν δόθηκε ποτέ ή που δεν υπήρξε ποτέ, αλλά γενικά ησυχία. Πίσω μου, χα! Πίσω μου ήταν το ζουμί. Διαπίστωσα πως το ποταπό και ανούσιο γηπεδάκι ήταν απλώς ένα από τα κομφόρ του πραγματικού έργου. 12 διατεταγμένα πανομοιότυπα πενταόροφα κτίρια, 6 αριστερά και 6 δεξιά σε δύο στήλες απλώνονταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. Αριστερά ήταν το 2 και πίσω του το 4, δεξιά ήταν το 1 και πίσω του το 3. Βγάζω το γνωστό πολύτιμο χαρτί με τις διαγώνιες πληροφορίες και διαβάζω σχεδόν φωναχτά: ''Block 8''.
Εύκολο σκέφτηκα. 2-4-6-8. Αριστερά. Ήταν δεξιά, μην ρωτάτε γιατί. Μετά από 5 λεπτά διαδρομή στις λάσπες του αριστερού μονοπατιού -το δεξιά ήταν πλακόστρωτο- έφτασα στο Κτίριο 8. Ανέβηκα τα 5 σκαλάκια της εισόδου. Φώτα φθορίου. Τσέχα σε γκισέ, χοντρή με κόκκινα μάγουλα, μαύρα μαλλιά και μπλε μάτια.

-Hallo. Εγώ
-Ahoj! (Αχόϊ) Αυτή
-I just arrived, Block 8 they told me...
-Name?

Μετά από δέκα υπογραφές (χίαρ αντ χίαρ... αντ χίαρ...) σε τσέχικα αρχαία κακώς φωτοτυπημένα, κάτι έλαμψε μπροστά μου. Ήταν που η νεαρή τσέχα είχε ανοίξει το ντουλάπι με τα κλειδιά. Ήμουν σε φοιτητική εστία.

-Any preference? ρώτησε.

Της έδειξα το κλειδί πάνω αριστερά με το νούμερο 303Α.
Μου έδωσε το 103Β.

Μετά από επιθεώρηση χώρου και ανέσεων άφησα πράγματα και βγήκα. Περπάτησα σε απάτητο χιόνι προς το πάρκο δίπλα. Ήμουν σε λόφο. Ανάμεσα στα υγρά παγωμένα δέντρα έβλεπα μακριά φώτα. Το πάρκο τελείωνε σε ένα ξέφωτο, και συνέχιζε πιο απότομα η πλαγιά. Έκατσα σε παγωμένη πέτρα. Η Πράγα.
Απλωμένη φωτισμένη από κάτω μου και εγώ στον Λυκαβηττό της, να ξέρω μόνο το όνομά της και να μυρίζω τον αέρα της. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή.

Όταν γύρισα, το 103 (Α+Β) έκρυβε δύο Πορτογάλους και έναν Σκωτσέζο. Οι συγκάτοικοι. Επέστρεψαν από το ματς.
Μετά ήρθαν και έφυγαν 5 μήνες. Με τον τελευταίο έφυγα και εγώ, για χώρες πιο ζεστές, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που ίσως την πούμε άλλη φορά.

Ανέκδοτο: 4

4. Στις 4. Πόντιοι. Την νύχτα. Αμαξάκι, Σόλωνος.
Παράθυρο μπροστά ανοίγει. ''Κούκλα πόσο πάει;''
''20 απο μπρος, 30 απο πίσω''.
Παράθυρο πίσω ανοίγει.
''Εμείς δηλαδή τι; Μαλάκες είμαστε;''

Ανέκδοτο: Η Ψαρόσουπα

Θέλω να γράψω μια ιστορία που μου εξιστόρησαν. Για να μείνει στην ιστορία. Είναι ένα κακό ανέκδοτο που μου είπαν. Υποτίθεται οτι σε αυτά τα ανέκδοτα δεν γελάς. Είναι απο αυτά τα ανέκδοτα που οι μισοί δεν θα καταλάβουν και θα γελάσουν απο ευγένεια περισσότερο απο τους άλλους μισούς , εκείνους που κατάλαβαν. Εγώ κατάλαβα αλλά γέλασα. Είχα πιεί ούζο. Κωλοούζο.

Είναι μια ιστορία που κυκλοφορεί για το πως εμπνεύστηκε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ένα γνωστό τραγούδι του.

"Τύπος, σε νησί, πεινάει. Πεινάει και είναι μερακλής. Ψάχνει απο δω, τίποτα. Ψάχνει απο κει, τίποτα. Ταβέρνα πουθενά. (σασπένς). Τελικά βρίσκει μία, την μοναδική ταβέρνα του νησιού. (μυστήριο). Πλησιάζει, ρωτάει: ''ψαράκι έχουμε;'', είπαμε είναι μερακλής. ''Εδώ; Ψαράκι δεν θα χουμε;'', ''Ωραία'', ''Περάστε, καθίστε'', ''Ευχαριστώ''.
-Έχουμε μπαρμπουνάκι ωραίο φρέσκο, τσιπούρα, κέφαλο πελαγίσιο, και δεν ξέρω άμα γύρισε απο την δεύτερη βόλτα ο ψαρ...
-Ξέρετε.. θα ήθελα μια ψαρόσουπα. (σούπερ μερακλής)
-Ψαρόσουπα... ξέρετε...
-Τι; Δεν κάνετε ψαρόσουπα;
-Όχι, πως, κάνουμε και πολύ καλή μάλιστα. Αλλά είναι ένας τύπος στο νησί απο την Νιγηρία, που τον λένε Santapuliata, και άμα δει άνθρωπο να έχει παραγγείλει ψαρόσουπα, τρέχει μανιασμένος (!?) και του την αρπάζει μέσα απο τα χέρια! (science fiction).
-Καλά με δουλεύεις ρε φίλε; Λοιπόν φέρε μια ψαρόσουπα και άσε με εμένα να ανησυχώ για τον Santapuliata.
-Δεν σας δουλεύω κύριε, έτσι είναι όπως σας τα λέω. Τέλος πάντων, εγώ δίνω την παραγγελία μέσα, αλλά σας προειδοποίησα..
-Καλά, καλά... είπε ο τύπος κουνώντας το κεφάλι.

Με τα πολλά (?!), λίγα λεπτά μετά έρχεται σε ένα βαθύ μπωλ η καυτή, αχνιστή σούπερ φρέσκια ψαρόσουπα. Ο τύπος, παρόλο που πεινούσε τόσο μα τόσο πολύ και είχε λαχταρίσει τόσο μα τόσο πολύ μια ψαρόσουπα, αποφάσισε να την αφήσει λίγο να κρυώσει γιατί όπως και να το κάνουμε ήτανε λάβα καυτή το θέαμα και δεν πάει κάτω αδερφάκι μου. Πριν όμως περάσει ένα μιλισεκόντ, ένα καταραμένο μιλισεκόντ, βλέπει απο μακριά έναν τύπο μαύρο να τρέχει μανιασμένος (?!) προς το μέρος του! (adventure) Ψυλλιάζεται την δουλειά ο τύπος, θυμάται τα σοφά λόγια του ταβερνιάρη, και μια και δυό, αρπάζει το μπωλ των χιλίων βαθμών, και το ακουμπά με ορμή στα χείλη, καταπίνοντας με βουλιμία το πυρακτωμένο ρόφημα που μύριζε φρέσκο ψαράκι και μπορούσε να λιώσει και το one ring αμα λάχει. Ο τύπος το κατάπιε. Γλώσσα, ουρανίσκος, οισοφάγος και στομάχι, εξαϋλώθηκαν. Τα νετρόνια απέκτησαν φορτίο και πρόσημο. Ο μαύρος έφτασε μαινόμενος πάνω απο το τραπέζι του και ο τύπος με λεπρή και οργισμένη φωνή ξεφώνισε:

"Φεύγα Santapuliata! Ψαροκάηκα!''

Ένας Σερίφης Στη Γαύδο

Περπατούσαν και οι δύο-ντυμένοι- σε ευθεία γραμμή προς την θάλασσα. Ή ίσως όχι και τόσο ευθεία. Όταν περπατάς στην κορυφή ενός αμμόλοφου, πότε πέφτεις απ' τη μια, πότε απ' την άλλη. Τα σανδάλια που φιλοτεχνήθηκαν στην πόλη που αφήσανε μακριά πίσω τους βυθίζονταν στην άμμο και αυτό δεν ήταν καθόλου ευχάριστο. Η άμμος ήτανε καυτή. Και ο ήλιος, δυνατός.

Το μικρό και έρημο νησί ήταν για αυτούς αδιάφορα μικρό- καθώς δεν μετακινήθηκαν απο την παραλία που έμεναν-, και καθόλου έρημο -μια που όλος ο πληθησμός του νησιού ήταν σε αυτήν την ίδια παραλία. Μια παραλία που είχε σε αφθονία άμμο, κέδρους, σκηνές, αιώρες και γυμνούς ανθρώπους. Στο εξής, όταν αναφέρεται κάποιο πρόσωπο θα εννοείται πως είναι γυμνό, εκτός και εαν σημειώνεται διαφορετικά. Διότι έτσι ήταν εκεί. Αν δεν ήσουν γυμνός έπρεπε να είναι προφανής ο λόγος, αλλιώς κάτι δεν πήγαινε καλά.

Περπατούσαν λοιπόν προς την θάλασσα, αυτός κρατώντας μια κατσαρόλα με αποξηραμένους λεκέδες απο ρύζι και δύο τάπερ με ίχνη λαδιού και ντομάτας, και αυτή ένα σφουγγάρι και ένα σαμπουάν για μαλλιά που είχε ντυθεί υγρό πιάτων. Και η ευθεία κατέληγε στα βραχάκια στην άκρη της παραλίας, που όλοι -γυμνοί και ντυμένοι- απέφευγαν μάλλον λόγω έλλειψης ιδιέταιρου φυσικού κάλλους, και έλλειψης έταιρων γυμνών και ντυμένων.

Λόγω της υψηλής αυτοσυγκέντρωσης που απαιτείται κάτι τόσο ριψοκίνδυνο -πλύσιμο πατώντας στα άσχημα και γλιστερά βραχάκια- δεν παρατήρησαν πως ένας ηλιοκαμμένος γυμνός άνδρας περπατούσε προς το μέρος τους με σταθερό γυμνό βήμα. Πείραζε με δεξιοτεχνία μια μοναχική τζίβα που φύτρωνε άτσαλα απο τα μαλλιά του, μάλλον καρπός του ιδιέταιρα ανύσηχου πνέυματος που ακτινοβολούσε ο νεαρός άνδρας. Το οποίο πνεύμα και κουβάλησε μαζί του ως το σημείο της παραλίας με τα θνητά και ασήμαντα βραχάκια.

"Φίλε να ρίξω μια ματιά σε αυτό;" είπε, δείχνοντας το ντυμένο υγρό πιάτων με το χέρι που δεν στροβίλιζε την ανήσυχη τούφα και ενώ η σκιά του έπεφτε πάνω του καθώς ο ήλιος ήταν κατακόρυφος.

''Παρακαλώ.'' απάντησε έντρομος μα φαινομενικά απολύτως ψύχραιμος στην θέα του άγνωστου αυτού πλάσματος, και στην σκέψη οτι δεν είχε ξαναδεί ποτέ σαμπουάν.

Ο νεαρός άνδρας το σήκωσε απο κάτω αλλά δεν το κοίταξε.

''Είναι βιοδιασπώμενο;''

''Πως είπατε;''

''Αυτό. Είναι βιοδιασπώμενο;''

''Αμφιβάλλω.''

''Είναι μαλακία να..''

''Εσύ πως τα πλένεις;''

''Με άμμο. Με άμμο και μετά στην θάλασσα. Η θάλασσα φιλαράκι έχει ιώδιο.''

''Ρε φίλε, στην ντουζιέρα της παραλίας που κάνουμε μπάνιο με σαμπουάν που νομίζεις οτι καταλήγει; Είναι σχεδόν...''

''Δεν κάνω μπάνιο''.

Ο νεαρός άνδρας μισούσε θανάσιμα τους μπάτσους αλλά μόλις είχε γίνει ένας. Και μάλιστα εξυπνάκιας. Σερίφης.

Και για να εξηγούμαστε, είναι όντως μαλακία να πλένεις στην θάλασσα με χημικά σαμπουάν, είναι μαλακία να σκοτώνεις τα καημένα τα ψαράκια, τα κβαβούρια και τα φύκια απο βιοσυσσώρευση ουσιών που δεν μεταβολίζουν απλώς για να πλύνεις δυο πιάτα, αλλά και για κάθε άλλο λόγο. Και εγώ με τα πιστεύω μου είμαι συχνά υποχόνδριος. Και εγώ -αν είχα οικολογικές ανησυχίες- ίσως θα μιλούσα με τον διπλανό μου και θα σχολίαζα ίσως το οτι αυτοί οι δύο δεν σκέφτηκαν τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις του σαμπουάν στην θάλασσα. Αλλά για να πάρεις τα γυμνά σου πόδια και την τζίβα σου, να φύγεις απο την παρέα σου και να περπατήσεις 50 μέτρα αμμόλοφους πήγαινε και άλλα τόσα έλα σύνολον 100, και να πεις την εξυπνάδα σου σε ένα ζευγάρι που πλένει πιάτα ενώ είσαι γυμνός πρέπει να είσαι ΜΑΛΑΚΑΣ. Μερικοί άνθρωποι το χουν αυτό μέσα τους πως να γίνει. Αυτός ήρθε γνωρίζοντας οτι σε ακτίνα αρκετών δεκάδων χιλιομέτρων δεν υπάρχουν βιοδιασπώμενα σαμπουαν. Και παρόλα αυτά ήρθε. Είπε την μαλακία του, έξυσε την τζίβα του και έφυγε. Γύρισε στην παρέα του. Και; Τι κατάφερε; Τι άλλαξε; Τον πατούν στα αλήθεια, τα ποδια του τα ίδια. Κολλημένος στον ουρανίσκο μιας απολιθωμένης μαλακίας. Σαν τσίχλα.

Να Θυμηθώ Να Περάσω Μια Βόλτα: Λίμνη Βαϊκάλη

Στο βυθό της βαθύτερης λίμνης καταδύθηκαν Ρώσοι ερευνητές

Μόσχα

Δύο ρωσικά βαθυσκάφη έφτασαν για πρώτη φορά μέχρι τον πυθμένα της λίμνης Βαϊκάλης, σημειώνοντας ρεκόρ κατάδυσης σε γλυκά νερά σε βάθος 1.680 μέτρων, ανακοίνωσε η ερευνητική ομάδα. Το υποβρύχιο άγγιξε τον βυθό στις 15.15, τοπική ώρα, αποκαλύπτοντας ότι το βάθος της λίμνης είναι μεγαλύτερο από τις μέχρι σήμερα εκτιμήσεις που το τοποθετούσαν στα 1.637 μέτρα. Η αποστολή της Τρίτης οργανώθηκε από τον Αρτουρ Τσιλινγκάροφ, έναν βουλευτή προσκείμενο στο Κρεμλίνο ο οποίος συμμετείχε στην αποστολή που ύψωσε τη ρωσική σημαία στο βυθό του Βόρειου Πόλου πέρυσι τον Αύγουστο.

«Θέλουμε να ερευνήσουμε, να παρατηρήσουμε τη Βαϊκάλη για να συμβάλουμε στη διατήρησή της» δήλωσε ο περιπετειώδης πολιτικός και εξερευνητής της Αρκτικής.

Τα υποβρύχια Mir-1 και Mir-2, με τριμελές πλήρωμα το καθένα, βυθίστηκαν στα σκοτεινά νερά της Βαϊκάλης με αφετηρία μια πλωτή εξέδρα στην ανατολική της πλευρά, έξω από τις ακτές της ρωσικής δημοκρατίας της Μπουριάτια. «Πρόκειται για παγκόσμιο ρεκόρ» κατάδυσης σε γλύκά νερά, ανακοίνωσε το πρακτορείο Interfax. Τα Mir 1 και 2 είχαν χρησιμοποιηθεί και στην αποστολή στο Βόρειο Πόλο. Είναι σχεδιασμένα για καταδύσεις σε θαλασσινό νερό και χρειάστηκε να ελαφρύνουν κατά εκατοντάδες κιλά ώστε να αυξηθεί η πλευστότητά τους στα νερά μιας λίμνης. Δεκάδες ακόμα καταδύσεις με τα δύο βαθυσκάφη έχουν προγραμματισθεί για τους επόμενους μήνες. Οι επιστήμονες θα ερευνήσουν εάν περιέχει άγνωστα ζωικά είδη, η κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου.

Η Βαϊκάλη στη νοτιοανατολική Σιβηρία είναι όχι μόνο η βαθύτερη αλλά και η αρχαιότερη λίμνη του πλανήτη, με ηλικία γύρω στα 25 εκατ. χρόνια. Περιέχει το ένα πέμπτο των παγκόσμιων αποθεμάτων γλυκού νερού. Ένα από τα 800 είδη ζώων που φιλοξενεί είναι η φώκια της Βαϊκάλης, ένα επιστημονικό μυστήριο δεδομένου ότι η λίμνη βρίσκεται εκατοντάδες χιλιόμετρα από την πλησιέστερη θάλασσα.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters/Γαλλικό

---------------

Δέχεται τα νερά περίπου τριακοσίων ποταμών. Οι Μογγόλοι την θεωρούν ως ιερή θάλασσα και πιστεύουν πως στις απόκρημνες και βραχώδεις ακτές της, κατοικούν κακά πνεύματα.

Η Αμάλια Ροντρίγκεζ Τραγουδά Για Τις Απόκοσμες Υπάρξεις

Το παρακάτω τραγούδι της Amália Rodrigues το αφιερώνω στην Πέννυ, το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Literally speaking. Που με έπαιρνε απο το χεράκι και με πήγαινε σχολείο (και όλοι ζηλεύανε). Και εγώ τώρα θα την πάρω απο το χεράκι, και θα πάμε στην Πορτογαλία. ;)



Amália Rodrigues - Estranha forma de vida
Music : Alfredo Maceneiro, Lyrics : Amália Rodrigues
{1961}


Que estranha forma de vida
Tem este meu coração
Vive de vida perdida
Quem lhe daria o condão
Que estranha forma de vida

Coração independente
Coração que não comando
Vives perdido entre a gente
Teimosamente sangrando
Coração independente

Foi por vontade de Deus
Que eu vivo nesta ansiedade
Que todos os ais sao meus
Que é toda minha a saudade
Foi por vontade de Deus

Eu não te acompanho mais
Para deixa de bater
Se não sabes onde vais
Porque teimas em correr

Φενάκη

φενάκη

φέναξ : απατεών

* μεταφορικά: το ψέμα που λέγεται για εξαπάτηση, η παραπλάνηση, η εσκεμένη απάτη

''Ηλιος που τρύπησε τα βλέφαρά μου,
καρέκλα που έτριξε στο κάθισμά μου,
κούπα που έγειρε πάνω στα χείλη.
Η μέρα έρχεται και θ’ ανατείλει.
Τα ρούχα που φορώ με χαιρετάνε
«μαζί σου αφεντικό στο βούρκο πάμε».
Λοξό το κοίταγμα στο ρολογάκι
σαν κλέφτης που πηδάει πάνω απ’ το φράχτη.
Τα λόγια τα σκληρά, τα τιποτένια,
τα πήρε ο ύπνος μου μακριά στα ξένα.
Αφήνω πίσω μου ζεστό κρεβάτι
και παίρνω της ζωής το μονοπάτι.α
Μπορεί να πληγωθώ, μπορεί να κλάψω,
μπορεί τα λάθη μου να μην τ’ αλλάξω,
μα όλα τα πρωινά μοιάζουν σε κάτι.
Τα στεφανώνει μια γλυκιά φενάκη.''

Όλα τα πρωϊνά
Θ. Παπακωσταντίνου

a sunday smile

Απο τους Beirut το Sunday Smile, απο το album The Flying Club Cup. Μου αρέσει υπερβολικά πολύ η ντάλα καλοκαίρι που βγάζει το βίντεο, η ηρεμία, η πλήξη και η σκόνη αυτού του ακάλυπτου. Υπερβολικά πολύ.


All I want is the best for our lives my dear,
and you know my wishes are sincere.
Whats to say for the days I cannot bare.

A Sunday smile you wore it for a while.
A Sunday mile we paused and sang.
A Sunday smile you wore it for a while.
A Sunday mile we paused and sang.
A Sunday smile and we felt true. (and)

We burnt to the ground
left a view to admire
with buildings inside church of white.
We burnt to the ground left a grave to admire.
And as we reach for the sky, reach the church of white.

A Sunday smile you wore it for a while.
A Sunday mile we paused and sang.
A Sunday smile you wore it for a while.
A Sunday mile we paused and sang.
A Sunday smile and we felt true. (and)

Μεταξύ μας Αντρέα...

29 Μαΐου 2008, 12:54

Απο τους πιο σκληρά εργαζόμενους οι Έλληνες
απο το Ζούγκλα.gr

Με 2.065 ώρες εργασίας ανά έτος κατά μέσο όρο, 20 ημέρες άδεια για διακοπές ετησίως και 12 επίσημες αργίες οι Έλληνες είναι οι δεύτεροι πιο σκληρά εργαζόμενοι στον κόσμο, σύμφωνα με την ετήσια έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης που δημοσίευσε το Forbes. Επισήμως λοιπόν μπορούμε να είμαστε περήφανοι ότι δεν είμαστε τεμπέληδες!

Μπορεί, βέβαια, να δουλεύουμε πολλές ώρες, δεν έχουμε όμως τους ανάλογους μισθούς, που υπάρχουν σε άλλες χώρες, οι πολίτες των οποίων δουλεύουν πολύ λιγότερο.

Την πρωτιά φέτος στη λίστα με τους πιο σκληρά εργαζόμενους στον κόσμο κατέχει η Νότια Κορέα, όπου ένας μέσος εργαζόμενος ηλικίας 40 ετών ξυπνάει καθημερινά στις 5:30 το πρωί, περνάει σχεδόν ολόκληρη την ημέρα στο γραφείο μπροστά στον Η/Υ, επιστρέφει στο σπίτι στις 9:00 το βράδυ, κάνει ένα μπάνιο και πέφτει κατευθείαν για ύπνο. Οι Κορεάτες δουλεύουν σε αυτούς τους ρυθμούς έξι ημέρες την εβδομάδα και έχουν κατά μέσο όρο μόλις τρεις ημέρες για διακοπές το χρόνο.

-----------------

Περι τα 1965. Αγία Άννα, στου Ρέντη, Πειραιάς. Την ιστοριούλα αυτή την έχω ακούσει δισεκατομμύρια φορές απο τον πρωταγωνιστή της- την γιαγιά μου. Ο μικρός Αντρέας γειτονόπουλο, βρίσκει την γιαγιά Ευθαλεία στην γειτονιά λίγες μέρες αφού πήρε την καρτέλα του (με τους βαθμούς) σε μια απο τις τάξεις του δημοτικού. ''Τι κανεις Αντρέα μου;'' ''Γειά σας κυρία Θάλεια'' ''Πως πήγες στο σχολείο Αντρέα; Πήρες καλούς βαθμούς;'' ''Όχι κυρα Θάλεια, πήρα τρία εξάρια, και 2 εφτάρια. Τίποτα κυρία Θάλεια δεν είναι πάνω απο 7!'' ''Αντρέα, αγόρι μου, άκου με να σου πω. Άμα δεν πήγες καλά, δεν πειράζει, θα διαβάσεις και θα πας καλύτερα, έτσι δεν είναι; Αλλά βρε παιδί μου, δεν τα λέμε αυτά τα πράματα... άμα μας ρωτάνε στον δρόμο. Καλά πήγα να λες, όλα πάνω απο 8. Ντροπή να σε κοροϊδεύει η γειτονιά, μη κοιτάς εγώ, εγώ ξέρω πως αξίζεις καλύτερους βαθμούς!'' ''Εντάξει κυρία Θάλεια'' είπε ο μικρός Αντρέας και έκοψε και ένα νεράτζι, που το κλώτσαγε απο δω και απο και καθώς έφευγε.
Δεν παιρνάει καιρός, πάλι στην γειτονιά, ο Αντρέας, η μαμά του, και η γιαγιά Ευθαλεία...
''Γειά σου Λένα μου, γειά σου!'' ''Γειά σου Ευθαλεία μου... τι κάνετε; Ο άντρας σου τα παιδιά καλα;'' ''Όλα καλά Λένα μου.. Αντρέα τι κάνεις; Πως πήγες στο σχολείο;'' λέει η γιαγιά ατσίδα, και του κλείνει και το μάτι. ''Πολύ καλά κυρία Θάλεια! Όλα 10 τα πήρα, εκτός απο ένα που μου έβαλε 9!''

Η γιαγιά δεν το σκέφτηκε καθόλου.
''Ε, όχι και μεταξύ μας Αντρέα!!!'' είπε, και μικρός ακόμα κόκκινος απο ντροπή θα είναι...

Big Lebowski: Το Τραγούδι Της Συναισθησίας

Just Dropped In, του Mickey Newbury. Το βίντεο που ακολουθεί είναι μέρος της ταινίας The Big Lebowski των Αδελφών Koen, και παρουσιάζει ένα όνειρο του πρωταγωνιστή Dude. Το τραγούδι έχει την πλάκα του καθώς γράφτηκε απο τον Newbury για να μας δώσει μια ιδέα του τι είναι να παίρνει κανείς LSD. Όποιος ξέρει αν τα κατάφερε, ας κάνει ένα σχόλιο...

Just Dropped In
(To See What Condition My Condition Was In)
Mickey Newbury



(Yeah, yeah, oh-yeah, what condition my condition was in)

I woke up this mornin' with the sundown shinin' in
I found my mind in a brown paper bag within
I tripped on a cloud and fell-a eight miles high
I tore my mind on a jagged sky
I just dropped in to see what condition my condition was in

(Yeah, yeah, oh-yeah, what condition my condition was in)

I pushed my soul in a deep dark hole and then I followed it in
I watched myself crawlin' out as I was a-crawlin' in
I got up so tight I couldn't unwind
I saw so much I broke my mind
I just dropped in to see what condition my condition was in


(Yeah, yeah, oh-yeah, what condition my condition was in)

Someone painted "April Fool" in big black letters on a "Dead End" sign
I had my foot on the gas as I left the road and blew out my mind
Eight miles outta Memphis and I got no spare
Eight miles straight up downtown somewhere
I just dropped in to see what condition my condition was in

I said I just dropped in to see what condition my condition was in
Yeah yeah oh-yeah


info:

Just Dropped In (To See What Condition My Condition Was In)

Μίλτος Σαχτούρης: Ναυάγιο

Τα ναυάγια

Μακριά στον ορίζοντα γίνεται
ένα ναυάγιο,είναι πολύ μακριά
και δε γνωρίζουμε τους πνιγμένους,
τους φίλους και τους συγγενείς που
τους θρηνούν.
Αλλά κι εδώ κοντά γίνεται ένα άλλο
ναυάγιο,κι αλίμονο,ξέρουμε
τους πνιγμένους,καθώς και τους
φίλους και τους συγγενείς που τους θρηνούν.

Μ.Σαχτούρης

----------------------------

Πεκίνο
Τελευταία ενημέρωση 18:31
Εφιάλτης στην Κίνα με χιλιάδες νεκρούς από σφοδρό χτύπημα του Εγκέλαδου

Με ιλιγγιώδη ταχύτητα αυξάνεται ο αριθμός των νεκρών από το σφοδρό σεισμό που έπληξε τη Δευτέρα τη νοτιοδυτική Κίνα. Περισσότεροι από 8.500 νεκροί μόνο στην επαρχία Σιχουάν. Τραγικός θάνατος για εκατοντάδες παιδιά σε ισοπεδωμένα σχολεία. Κατέρρευσαν χημικά εργοστάσια...

Η σεισμική δόνηση εντάσεως 7,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ σημειώθηκε στις 08:28 (ώρα Ελλάδος), μεσημέρι ώρα Κίνας. Το επίκεντρο της δόνησης εντοπίστηκε 92 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Τσενγκντού, της περιφερειακής πρωτεύουσας της επαρχίας Σιχουάν, σύμφωνα με το Αμερικανικό Γεωδυναμικό Ινστιτούτο.

Ο σεισμός έγινε αισθητός και έσπειρε πανικό στο μεγαλύτερο μέρος της Κίνας, ακόμη και στην πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης που απέχει 3.300 χλμ από το επίκεντρό του.

Η πραγματική εικόνα της καταστροφής άρχισε να φαίνεται αρκετές ώρες μετά τις πρώτες ανακοινώσεις για τη σφοδρή δόνηση. Οι τελευταίες πληροφορίες που μεταδίδουν τα κρατικά μέσα ενημέρωσης, επικαλούμενα την περιφερειακή κυβέρνηση, κάνουν λόγο για 8.533 νεκρούς μόνο στην επαρχία Σιχουάν.

Βιβλική είναι η καταστροφή στην κομητεία Κιάνγκ, όπου έχει ισοπεδωθεί το 80% των κτιρίων, ανάμεσά τους και το τοπικό νοσοκομείο. Ο αριθμός των τραυματιών ξεπερνά τις 10.000. Ο σφοδρός σεισμός, έπληξε επίσης τις επαρχίες Γκανσού και Γιουνάν, προκαλώντας τεράστιες υλικές καταστροφές.

Παιδιά θαμμένα στα ερείπια σχολείων

Η σφοδρή σεισμική δόνηση προκάλεσε την κατάρρευση τουλάχιστον πέντε σχολικών κτιρίων, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να βρίσκεται θαμμένος κάτω από συντρίμμια άγνωστος αριθμός μαθητών στοιχειώδους και μέσης εκπαίδευσης. Οι αρχικές πληροφορίες μιλούσαν για 900 μαθητές θαμμένους κάτω από τα ερείπια, αλλά με τα νέα στοιχεία ο αριθμός εκτιμάται εφιαλτικά μεγαλύτερος.

Επίσης έγινε γνωστό ότι κατέρρευσαν και δύο χημικά εργοστάσια στην περιοχή Σιφάνγκ. Εκατοντάδες υπάλληλοι έχουν εγκλωβιστεί στα συντρίμμια των εργοστασίων, ενώ χρειάστηκε να απομακρυνθούν από την περιοχή περίπου 6.000 κάτοικοι. Μετά την κατάρρευση των εργοστασίων σημειώθηκε διαρροή 80 τόνων υγρής αμμωνίας στο περιβάλλον.

Ο πρωθυπουργός της Κίνας Ουέν Ζιαμπάο χαρακτήρισε «συμφορά» το πλήγμα του Εγκέλαδου και, εν πτήσει προς την περιοχή του επίκεντρου, κάλεσε τον πληθυσμό να επιδείξει ψυχραιμία και κουράγιο.

Στο Πεκίνο ο εκπρόσωπος της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων δήλωσε ότι οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις την κινεζική πρωτεύουσα δεν υπέστησαν ζημιές από τον σεισμό. «Είναι αντισεισμικές σε αρκετά μεγάλο βαθμό και δεν διαπιστώθηκε η παραμικρή ζημιά» ανακοίνωσε.

Τα συλλυπητήρια προς τις οικογένειες των θυμάτων του σεισμού επέδωσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ο οποίος δήλωσε έτοιμος να προσφέρει κάθε βοήθεια που θα χρειαστεί. Ιδιαίτερη μνεία έκανε στον αριθμό των μαθητών και σπουδαστών που έχασαν τη ζωή τους.

Επιστολή προς τον Κινέζο ομόλογό της όπου εκφράζει τα συλλυπητήρια για την απώλεια χιλιάδων ανθρώπινων ζωών απέστειλε και η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη.

Στις Βρυξέλλες ο αρμόδιος για την Ανάπτυξη και την Ανθρωπιστική Βοήθεια επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Λουί Μισέλ δήλωσε ότι η Επιτροπή είναι έτοιμη να βοηθήσει την Κίνα, εάν υπάρξει ανάγκη.

Πάντως, όπως ανακονώθηκε από αρμόδια πηγή, το γιγάντιο φράγμα των Τριών Φαραγγιών στον ποταμό Γιανγκτσέ της κεντρικής Κίνας, δεν επηρεάστηκε από τον σεισμό, αν και αυτός έγινε αισθητός στην περιοχή όπου βρίσκεται το τσιμεντένιο αυτό τείχος, ύψους 185 μέτρων, το οποίο συγκρατεί 39 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού.

Newsroom ΔΟΛ

------------------------


Πριν απο λίγα λεπτά σε δελτίο ειδήσεων, με δεδομένη την παραπάνω είδηση, είχανε τηλεφωνική συνομιλία με τον Έλληνα πρόξενο στην Σαγκάη, για να πληροφορηθούμε όλοι οι πατριώτες, αν έχουμε θύματα Έλληνες.

Κομήτες να πέσουν, εξωγήινοι να κατεβούν απο τους ουρανούς, αλυσιδωτές εκρήξεις να μας πλυμμυρίσουν καυτή λάβα κατευθείαν απο το κέντρο της γης, αυτό θα μας νοιάζει, αν η φυλή μας, η ράτσα μας, διατηρείται στο ακέραιο.

Δεν ξέρω για ποιό πράγμα να λυπηθώ πρώτα.

Ο Tom Waits Στα Του Σαββατόβραδου: San Diego Serenade

Ο Tom Waits ζωντανά στα 1976. Το τραγούδι είναι το San Diego Serenade και είναι απο τον δεύτερο δίσκο του ''The heart of Saturday Night'' που κυκλοφόρησε το 1974 απο την Asylum Records. Το 2003, το περιοδικό Rolling Stone, σε μια λίστα που εξέδωσε με τους καλύτερους 500 δίσκους όλων των εποχών, τον κατέταξε στην θέση 339. Δεν ξέρω απο λίστες, ποιός τις βγάζει, καθε πότε και με τι κριτήρια, αλλά στα δικά μου αυτιά, ο δίσκος είναι εκπληκτικός, απο την αρχή μέχρι το τέλος. Ο ίδιος ο Tom Waits περιγράφει το συγκεκριμένο album ως εξής:

''a comprehensive study of a number of aspects of this search for the center of Saturday night, which Jack Kerouac relentlessly chased from one end of this country to the other, and I've attempted to scoop up a few diamonds of this magic that I see.''

Η ηχογράφηση δεν είναι πολύ καλή, οπότε πατήστε και εδώ.


Tom Waits - San Diego Serenade
The heart of Saturday Night


I never saw the morning 'til I stayed up all night
I never saw the sunshine 'til you turned out the light
I never saw my hometown until I stayed away too long
I never heard the melody, until I needed a song.

I never saw the white line, 'til I was leaving you behind
I never knew I needed you 'til I was caught up in a bind
I never spoke 'I love you' 'til I cursed you in vain,
I never felt my heartstrings until I nearly went insane.

I never saw the east coast 'til I move to the west
I never saw the moonlight until it shone off your breast
I never saw your heart 'til someone tried to steal,
tried to steal it away
I never saw your tears until they rolled down your face.

Neil ο Νέος

Neil Young - Heart of Gold

I want to live,
I want to give
Ive been a miner for a heart of gold.
Its these expressions I never give
That keep me searching for a heart of gold
And Im getting old.
Keeps me searching for a heart of gold
And Im getting old.

Ive been to hollywood
Ive been to redwood
I crossed the ocean for a heart of gold
Ive been in my mind, its such a fine line
That keeps me searching for a heart of gold
And Im getting old.
Keeps me searching for a heart of gold
And Im getting old.

Keep me searching for a heart of gold
You keep me searching for a heart of gold
And Im getting old.
Ive been a miner for a heart of gold.

--------------------------------------

Είναι περφόρμερ ο άνθρωπος, πως να γίνει δηλαδή. Δεν έχω ιδέα τι κάνει τώρα και δεν θα ψάξω, φοβάμαι πως θα καταστρέψω την εντύπωση που έχω τώρα... Περφόρμερ!

Διόδια Και Πρωταπριλιά

Αθήνα

Νέες αυξημένες τιμές που θα ισχύσουν από τις 2 Απριλίου ανακοίνωσαν τη Δευτέρα τρεις κοινοπραξίες που έχουν αναλάβει την κατασκευή, λειτουργία και συντήρηση τμημάτων του εθνικού οδικού δικτύου με τη μέθοδο της παραχώρησης. Τα διόδια στους βασικούς σταθμούς όπως [...] Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ ----------------------------- Λοιπόν αυτός είναι ένας λόγος που την αγαπώ αυτή την χώρα. Δεν θα αλλάξουν την 1η Απριλίου οι τιμές, αλλά την 2η. Σημειωτέον 1η Απριλίου άυριο ημέρα Τρίτη. Ούτε αργία είναι, ούτε απεργία είναι. Ήταν προγραμματισμένο. Στις 2 Απριλίου. -3.00 ευρώ, κύριος. -Πλάκα κάνεις; -Όχι κύριε, σήμερα αυξήθηκαν οι τιμές. 3 ευρώ. -Έλα, τελείωνε.. -Δεν αστειεύομαι κύριε, οι τιμές άλλαξαν σας λέω! -Έλα κοπελιά, άσε τα αστεία και βιάζομαι... Πάρε 2.70 και άντε στην ευχή του θεού...

Κίνα & Ολυμπιακά Έργα

Ο Κούν-Λι έκαν ένα βήμα πίσω. Πισωπάτησε. ''Είστε σίγουρος;'' ψέλλισε. ''Είμαι σίγουρος'' ήταν η απάντηση διότι στα Κινέζικα δεν υπάρχει ''ναι''. Ο Κουν-Λι προχώρησε προς την αίθουσα-γραφείο του προέδρου, κάθισε στην καρέκλα του, ωραία αίσθηση, θα 'θελε να ταν πρόεδρος, και άνοιξε το δεύτερο συρτάρι.

Ο Μιν-Χο κάθισε στο τραπέζι, και άναψε την λάμπα πετρελαίου. Ο γιός του Μιν-Χο, ο Μιν-Λι ήρθε τρέχοντας προς το τραπέζι. Πεινούσε.

Ήταν εμφανείς ο εκνευρισμός στο πρόσωπο του προέδρου. Τόσες ώρες συζήτηση για να καταλήξουν σε αυτό. Βαριόταν. Έπρεπε να αποφασίσουν τις τοποθεσίες των Έργων. Ο Κουν-Λι του τα παρέδωσε. Η μεγάλη αίθουσα κλειδώθηκε και μέσα σε αυτήν η Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου. Με τον Πρόεδρό της. Που βαριόταν θανάσιμα.

''Που είναι η μαμά, μπαμπά;'' ρώτησε ο Μιν-Λι, ανακατεύοντας το φαγητό. Ο Μιν-Χο, δεν απάντησε. Είχε ήδη αρχίσει να τρώει. Μόνον ''τρώγε'' του είπε, ''γιατί σε λίγο δεν θα βλέπουμε τα πιάτα μας''. Όχι, δεν είναι κάποια κινεζική παροιμία, είναι η πραγματικότητα. Στα εγκαταλελειμένα χωριά στις απομακρυσμένες επαρχίες της Δυτικής Κίνας, μετά από την δύση του ηλίου, δεν βλέπουνε τα πιάτα τους, γιατί δεν υπάρχει ρεύμα.

Ο Πρόεδρος τέντωσε το χέρι προς τα πίσω, και με μία γρήγορη κίνηση πέταξε το σιδερένιο βέλος. Χχχχχχχχτακ. Καρφώθηκε κάπου στον γιγαντιαίο χάρτη της Κίνας. Σε κάτι στέπες.

Έπεσε το πηρούνι του Μιν-Χο. Το μάζεψε ο Μιν-Λι.

Ο Μιν-Χο είναι φυλακή. Το σπίτι, δεν υπάρχει πια. Ο Μιν-Λι είναι στους δρόμους του Πεκίνου. Στην θέση του σπιτιού, αλλά και των γύρω σπιτιών, υπάρχει το Ολυμπιακό Κέντρο Κέρλινγκ. Ο Κουν-Λι είναι αντιπρόεδρος. Ο Πρόεδρος είναι στην καρέκλα του. Βαριέται.

Η Στάση Των Χιλίων Ολλανδών

Διαδηλώσεις στο Άμστερνταμ κατά ολλανδικής ταινίας που ασκεί κριτική στο Ισλάμ

Άμστερνταμ

Εκατοντάδες άτομα κατέκλυσαν το Σάββατο τους δρόμους του Άμστερνταμ, συμμετέχοντας σε διαδήλωση κατά ολλανδικής ταινίας που ασκεί έντονη κριτική στο Ισλάμ. Οι τουλάχιστον 1.000 διαδηλωτές ζητούσαν τη μη προβολή της ταινίας μέσω του Διαδικτύου.

Μερικοί από τους διαδηλωτές κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν: «Σταματήστε το κυνήγι μαγισσών κατά των μουσουλμάνων».

«Δεν μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί. Υπάρχει ένα κλίμα μίσους και φόβου στις Κάτω Χώρες» δήλωσε εκπρόσωπος της οργάνωσης «Η Ολλανδία δείχνει τα χρώματά της» που οργάνωσε τη διαδήλωση.

Η ταινία, του Ολλανδού ακροδεξιού πολιτικού Γκερτ Βίλντερς, θα έχει διάρκεια 15 λεπτών. Ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει ότι η ταινία θα δείχνει πως το Κοράνι «αποτελεί έμπνευση για αδιαλλαξία, φόνο και τρομοκρατία».

Η προβολή της ταινίας θα γίνει μέσω του Διαδικτύου μέχρι το τέλος του μήνα. Ήδη έχουν προκληθεί οργισμένες αντιδράσεις στον μουσουλμανικό κόσμο. Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ έχει μάλιστα εκφράσει φόβους ότι η προβολή της ολλανδικής ταινίας θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στο Αφγανιστάν.

Θεωρείται μάλιστα ότι η προβολή του φιλμ ενδέχεται να προκαλέσει αντιδράσεις παρόμοιες με εκείνες που ακολούθησαν τη δημοσίευση σκίτσων του Μωάμεθ σε εφημερίδες.

Newsroom ΔΟΛ

----------------------------------------------

Islam by country (?)

Ορθά τα κίνητρα -κατά την γνώμη μου- τη στάσης των 1000 Ολλανδών. Λανθασμένη όμως θεωρώ την κίνησή τους. Καλή σκέψη, κακή επιλογή, που λένε. Και εγώ συμφωνώ, και εσύ συμφωνείς, πως η ταινία ''δεν θα έπρεπε'' να είναι ξενοφοβική, και να μην απευθύνεται αλλά ούτε και να παράγει τρομολάγνους. Παραμένει όμως μια ταινία. Όπως ένα άρθρο, όπως ένα τραγούδι, όπως ένα βιβλίο. Ποιος είναι σε θέση να ''απαγορεύσει'' την προβολή της; Ποιός είναι σε θέση να την λογοκρίνει; Δυστυχώς υπάρχουν άμθρωποι που φέρουν τέτοιες εξουσίες ακόμα και σε χώρες όπως η Ολλανδία. Αυτοί οι 1000 όμως θα έπρεπε να μάχονται για την ελευθεροτυπία, και την ελευθερία στην έκφραση, όπως μάχονται και εναντίον του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Παράλληλα. Δεν αντιφάσκουν όταν φοβούνται πως η προβολή της ταινίας θα παράγει φόβο; Αλλά ακόμα και εάν δεν πρόκειται για καλλιτεχνική δραστηριότητα, ακόμα και εάν η προπαγανδιστική φυσιογνωμία της ''ταινίας'' καλύπτει όλα τα άλλα... τι πρέπει να κάνουμε για να μην γίνουμε θύματα της προπαγάνδας; Όταν δηλαδή ο μέσος Ολλανδός έστω οτι δεν έχει την παιδεία να την αντιμετωπίσει κριτικά (που την έχει). Αντί να καλλιεργήσουμε αυτήν την κριτική ικανότητα, ναρκώνουμε τον δέκτη εξασφαλίζοντας απουσία ερεθισμάτων. Έξυπνο, δεν λέω, αλλά πέρα ως πέρα αντιδημοκρατικό, και δεν μας προχωρά, δεν είναι πρόοδος. Βάλτος είναι.

Και το χειρότερο στην ιστορία, είναι πως αυτοί οι 1000 είναι οι πρώτοι που θα έπρεπε να σκεφτούν ως τελευταία λύση την απαγόρευση...

Ωραία Πράγματα στον Δορυφόρο του Κρόνου

Ένας υπόγειος ωκεανός ίσως κρύβεται στον Τιτάνα, δορυφόρο του Κρόνου

Ουάσινγκτον

Εκτός από τις παράξενες λίμνες φυσικού αερίου, ο μεγαλύτερος δορυφόρος του Κρόνου ίσως κρύβει ακόμα ένα μυστικό. Δεδομένα του σκάφους Cassini υποδεικνύουν ότι κάτω από την παγωμένη επιφάνεια του Τιτάνα μπορεί να υπάρχει ένας ολόκληρος ωκεανός νερού.

Ο Τιτάνας καλύπτεται από μια παχιά, πορτοκαλί ατμόσφαιρα όπου το μεθάνιο παίζει το ρόλο που έχει το νερό στη Γη: Όπως επιβεβαίωσε πρόσφατα το Cassini, το μεθάνιο σχηματίζει σύννεφα, πέφτει ως βροχή και γεμίζει πολυάριθμες λίμνες και θάλασσες.

Οι επιστήμονες υποψιάζονταν όμως ότι η ανακύκλωση του μεθανίου στην ατμόσφαιρα τροφοδοτείται από έναν ακόμα πιο παράξενο σχηματισμό, ένα γιγάντιο απόθεμα υγρού νερού κάτω από την παγωμένη επιφάνεια.

Οι πρώτες ισχυρές ενδείξεις για την ύπαρξη του υπόγειου ωκεανού δημοσιεύονται την Παρασκευή στο περιοδικό Science.

Οι ενδείξεις είναι έμμεσες και προέρχονται από παρατηρήσεις με ραντάρ και μετρήσεις της ταχύτητας περιστροφής του Τιτάνα από το 2004, όταν το Cassini έφτασε στο σύστημα του Κρόνου.

Οι Αμερικανοί και Γάλλοι ερευνητές διαπίστωσαν ότι πολλοί σχηματισμοί στην επιφάνεια του Τιτάνα, όπως αμμόλοφοι, κανάλια και λίμνες, μετατοπίστηκαν από την αρχική του θέση, πιθανώς ως αποτέλεσμα μεταβολών στην ταχύτητα περιστροφής.

Χρησιμοποιώντας μοντέλα στον υπολογιστή, οι ερευνητές συμπεραίνουν ότι οι ισχυροί άνεμοι μπορούν και μετακινούν το φλοιό του Τιτάνα. Αυτό είναι δυνατόν μόνο αν ο φλοιός επιπλέει πάνω σε ένα υποκείμενο υγρό στρώμα.

«Μόνο επειδή ο φλοιός είναι λεπτός και αποσυνδεδεμένος από το εσωτερικό του δορυφόρου λόγω του ωκεανού μπορεί ο άνεμος να μετακινεί το φλοιό τόσο πολύ» εξηγεί ο Ραλφ Λόρενζ του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, επικεφαλής της μελέτης.

Αν ο υπόγειος ωκεανός πράγματι υπάρχει, πιθανότατα βρίσκεται σε βάθος 100 χλμ και περιέχει ίχνη αμμωνίας, πρόσθεσε ο Λόρενζ.

Πάντως ο κρυμμένος ωκεανός ίσως δεν είναι αποκλειστικότητα του Τιτάνα. Παρόμοιοι σχηματισμοί δεν αποκλείεται να υπάρχουν και σε ένα άλλο φεγγάρι του Κρόνου, τον Εγκέλαδο, καθώς και σε τρεις δορυφόρους του Δία: τον Γανυμήδη, την Καλλιστώ και την Ευρώπη.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press

-----------------------------------

Βροχές Μεθανίου, και σύννεφα, λίμνες φυσικού αερίου, αμμόλοφοι μετατοπίζονται, φλοιός που επιπλέει σε υγρό στρώμα, υπόγειοι ωκεανοί... μόνο εγώ γουστάρω;;;;

Πίτερ Νάλιτζ - Blockhead

Sat.vol.5

I belonghe to you no longhe, you no longhe belonghe to me...

το Μεθυσμένο

Ήρθε προς το μέρος μου. Στοχευμένα. Με δόλο.
Τρόμαξα.

-Να σου πω ρε μαλάκα.
Γνέφω.
-Προσέχεις;
Ξαναγνέφω.
-Άκου λοιπόν προσεχτικά. Άμα πετάξεις μια γάτα απο οπουδήποτε προς οπουδήποτε...
Χαμογελώ με τον ηλίθιο.
-...δεν θα προσγειωθεί με τα πόδια;
-Ε αμέ. Είπα σε άπταιστα Συριανά.
-Ωραία. Το άλλο με την φέτα και την μαρμελάδα το θυμάσαι;
Άρχισε να αποκτά καλλιτεχνική αξία η συζήτηση. Πήρα το ύφος του ακροατή.
-Αν αλοίψεις μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα, και την πετάξεις όπως να ναι στον αέρα...
Ήταν προφανές.
-... δεν θα πέσει πάντα, μα πάντα όμως με την μαρμελάδα απο κάτω στο πάτωμα;
-Sure. Είπα σε άπταιστα αμερικάνικα.
-Ωραία. Παρακολούθα τώρα τον συλλογισμό μου...

Ήταν φανερό πως ότι και εάν έλεγε θα έμενε στην ιστορία.

-Αν αλοίψεις την πλάτη της γάτας με μαρμελάδα;

το είπε.

Ζενίθ

Ζενίθ

Αθήνα. Σε περίμενα Σταδίου και Βουκουρεστίου. Φώτα. Δεν περίμενα πολύ. Ποτέ δεν σε περίμενα πολύ. Δεν χρειάστηκε δηλαδή. Αν χρειαζόταν, το ξέρω. Θα περίμενα. Περπατήσαμε. Προς το σινεμά ήταν, ναι. Κατηφόρα. Κατηφόρα και άνοιξη. Αεράκι.
Μιλούσαμε λίγο. Εσύ χάζευες τον δρόμο και περπατούσες αργά, σταθερά.
Όμορφη.
Εγώ με τα χέρια στις τσέπες. Ανήσυχος. Γιατί το θυμάμαι...; Έτσι. Μου 'μεινε.
Δεν περπατούσαμε ούτε κοντά ούτε μακριά. Παίζαμε με την απόσταση. Ήταν ωραία.
Και τότε το ήξερα, όπως το ξέρω και τώρα. Πολύ ωραία.

Βιτρίνες, περαστικοί, τα φώτα, η πόλη. Όλα μεταξύ τους πλησίασαν πολύ. Μας είχαν δει. Και είπαν να κάνουν ησυχία, δεν ξέρω γιατί. Ήθελαν να είναι διακριτικοί, μα μας κοιτούσαν επίμονα. Κλεφτά μα επίμονα. Και γλίστρησαν πιο κει. Να μην μας ενοχλούν. Έφυγαν. Εξάχνωση. Και μείναμε μόνοι. Τελείως μόνοι. Χωρίς βιτρίνες, χωρίς περαστικούς, χωρίς φώτα. Αυτόφωτοι.

No Surprises

Πάλι Σάββατο. Για ακόμα ένα Σάββατο όμως θα ρίξουμε στον αέναο χρόνο μια τσεκουριά, θα φτιάξουμε μια ασυνέχεια. Ένα τετράλεπτο, που δεν θα είναι σαν 2520 τετράλεπτα που περάσανε απο το προηγούμενο σάββατο, ένα κάπως διαφορετικό.

Οι Radiohead στο ''No Surprises'' απο τον δίσκο ''Ok Computer''.
Καλή ακρόαση.




A heart that's full up like a landfill,
a job that slowly kills you,
bruises that won't heal.
You look so tired-unhappy,
bring down the government,
they don't, they don't speak for us.
I'll take a quiet life,
a handshake of carbon monoxide,

with no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises,
Silent silent.

This is my final fit,
my final bellyache,

with no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises,
no alarms and no surprises please.

Such a pretty house
and such a pretty garden.

No alarms and no surprises (get me outta here),
no alarms and no surprises (get me outta here),
no alarms and no surprises, please.

Ετυμολογικά της Αμηχανίας

nonplus \non-PLUHS\, transitive verb:
To cause to be at a loss as to what to think, say, or do; to confound; to perplex; to bewilder.

from the Latin non plus, "no more." To be nonplussed is to be at a point where "no more" can be said or done.

Français
v. tr. - rendre très perplexe
n. - état de perplexité

Ελληνική
n. - αμηχανία, σαστιμάρα, ζάλη
v. - περιάγω σε αμηχανία, προκαλώ σάστισμα

Español
v. tr. - asombrar, anonadar
n. - confusión, perplejidad

Dansk (Danish)
v. tr. - gøre rådvild, forbløffe
n. - rådvildhed, forlegenhed, klemme

ΥΓ. Βίντεο για καλύτερη επεξήγηση του όρου.

Life After Life

Sat.vol.3

Σάββατο σήμερα και δεν θα παραλείψω.
Όχι επειδή είναι Σάββατο. Γενικώς. Δεν παραλείπω.

Εντώ στο Ελλάντα είναι αποκριά. Τα γκνωστά, έξοδος - μασκαριλίκια - κανατσίπουρο - μασκαριλίκια - σταθμός - βροχούλα - σπίτι λιώμα - Δευτέρα - ξερή λαγάνα καθότι απόγευμα - τουρσί - και κοντοσούβλι στο Μέτσοβο για να ξορκίσουμε τη μέρα - επιστροφή.

Ελοιπόν εφέτο, ετίποτα από όλα αυτά. ''Θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι, κι αμα πεινάσω, τηγανίζω κανα αυγό, και όταν χτυπάει το τηλέφωνο, θα το κοιτάω και δεν θα απαντώ, γιατί όταν χτυπάει το τηλέφωνο 9/10 είναι για κακό.''

Και μετά τον Λουκιανό σοβαρεύουμε τάχιστα, και περνάμε στο συγκρότημα απο την Πάτρα και στο Life after Life απο τον δίσκο τους ''2'' που είναι ολήκληρος online στην σελίδα τους. Είναι το πρώτο τραγούδι του δίσκου. Βζζζζζτ, τσκ. Πλέυ. Καλή ακρόαση.

''Abbie Gale'' στο ''Life after life''

Erase the time, erase the place
get on the phone
get to your knees
tonight

The lonely moon
you’re going to
the grief is here to stay

Hold like a man
and cry as a woman
Oh, are you really gone?

You know I think
there must be Life after Life
dear Son

And Death after Death
like there’s Day after Day
and Night after Night
Tonight

Ραδιοκέφαλοι - Ερπυσμός

Στα πλαίσια απεγνωσμένης απόπειρας να προχωρήσει ακόμα ένα μm η διπλωματική μου εργασία, και δεδομένης της παντελούς έλλειψης βιβλιογραφίας για το φαινόμενο του ερπυσμού, αναγκάστηκα να το googlάρω μήπως κάποιος καλός διδακτορικός είλωτας :) σε κάποιο πανεπιστήμιο, έχει αναβάσει σε διαφάνειες τα βασικά.

Ακόμα ένα θαύμα, φίλε αναγνώστη! O tempora, o mores!*

Ερπυσμός απο τους ''Ραδιοκέφαλους''

Όταν ήσαστε εδώ πριν
Το Couldnt φαίνεται εσείς στο μάτι
Youre ακριβώς όπως έναν άγγελο
Το δέρμα σας μου κάνει την κραυγή
Επιπλέετε όπως ένα φτερό
Σε έναν όμορφο κόσμο
Και επιθυμώ ότι ήμουν ειδικός
Youre έτσι fuckin ειδικό

Αλλά Im ένας ερπυσμός, Im ένα weirdo.
Τι η κόλαση ι κάνει εδώ;
Ι dont ανήκετε εδώ.

Ι dont προσοχή εάν βλάπτει
Θέλω να έχω τον έλεγχο
Θέλω ένα τέλειο σώμα
Θέλω μια τέλεια ψυχή
Σας θέλω για να παρατηρήσω
Όταν Im όχι γύρω
Youre έτσι fuckin ειδικό
Επιθυμώ ότι ήμουν ειδικός

Αλλά Im ένας ερπυσμός, Im ένα weirdo.
Τι η κόλαση ι κάνει εδώ;
Ι dont ανήκετε εδώ.

Shes που τρέχει έξω πάλι,
Shes που τρέχει έξω
Το τρέξιμο τρεξίματος Shes τρέχει να τρέξει... έξω

Οποιοσδήποτε σας κάνει ευτυχησμένους
Οποιου δήποτε θέλετε
Youre έτσι fuckin ειδικό
Επιθυμώ ότι ήμουν ειδικός...

Αλλά Im ένας ερπυσμός, Im ένα weirdo,
Τι η κόλαση ι κάνει εδώ;
Ι dont ανήκετε εδώ.
Ι dont ανήκετε εδώ.



Δια να εξηγούμεθα, και δια να μην κατηγορηθούμε ως ελιτιστές, το παραπάνω αίσχος, είναι η μετάφραση από κάτι σαν το μπαμπελφις, του τραγουδιού Creep από τους Radiohead. Και είναι κοπυ-πειστ απο το λινκ πίσω απο την λέξη ''θαύμα''. Επίσης, βιβλιογραφία περι του φαινομένου του ερπυσμού υπάρχει, και μάλιστα πολύ εκτεταμένη, όρεξη και βενζίνη δεν υπήρχε για να πάω στην βιβλιοθήκη, και κολωβάραγα στο google. Αυτά...


*ω καιροί! ω ήθη!

Μην Περιμένεις Άδικα

Αρχικά η Στέλλα Χασκήλ ερμηνεύοντας Μανώλη Χιώτη....

''Μην περιμένεις άδικα, και τον καιρό σου χάνεις,
έχει πετάξει το πουλί, και είναι δύσκολο πολύ,
μια καρδιά που κρύωσε
να την ξαναζεστάνεις
Μην περιμένεις άδικα, και τον καιρό σου χάνεις.

Οτι θα ξανασμίξουμε, αυτό μη το ελπίζεις,
τα χω ξεχάσει τα παλιά, και ξερε το πως μια φωλιά,
την εγκρεμίζεις εύκολα
μα δύσκολα την χτίζεις
Οτι θα ξανασμίξουμε, αυτό μη το ελπίζεις.

Πολλές ψευτιές μου έιχαν πει, αυτα τα δυο σου χείλη
δεν σ'αγαπώ , στο ομολογώ και για να μην πολυλογώ
τώρα πονώ και στο εξής
θα είμαστε σα φίλοι
Πολλές ψευτιές μου έιχαν πει, αυτα τα δυο σου χείλη..''


...και αργότερα, πολύ αργότερα η Μάρθα Φριτζήλα στο Ρεσιτάλ στο Ωδείο Φ.Νάκας τον Φεβρουάριο του 2006 με τίτλο ''Οργανική Χημεία''.

ΥΓ. Στο εξής, κάθε Σάββατο, θα έχουμε και ένα τραγουδάκι. Θα προσπαθήσω δηλαδή, δεν παίρνω και όρκο. Μην περιμένει κανείς άδικα...

Στην Αθήνα (Με Τα Πόδια)

Περπατάω. Αλήθεια. Όσο μπορώ, δηλαδή πολύ. Δεν μας πήραν και τα χρόνια. Ούτε και μεις τα πήραμε βέβαια, αλλά όπως και να το δει κανείς, το περπάτημα είναι ένα βήμα -πολλά- προς αυτή την κατέυθυνση.
Μπορεί κανείς να περπατάει αργά. Συλλαβιστά. Αβίαστα. Να κοιτάει μια τα πλακάκια, μια απο δω μια απο κεί(;). Ψιλοάσκοπα. Κάθε τόσο να κάθεται και σε κανένα παγκάκι -για αυτό υπάρχουν- να περπατάει μια στον ήλιο, μια στην σκιά, ένα ας πούμε παιχνίδι με το αστικό τοπίο. Το σημαντικό είναι οι αισθήσεις. Βέεεβαια. Τις βάζεις σε σειρά, και σε λειτουργία. Βασικό. Πολύ. Πόσες φορές δεν έχεις περπατήσει μια διαδρομή της οποίας όλες η ιδιέταιρες στιγμές σου διέφυγαν; Ενώ περπατάς, ανάμεσα στον κόσμο, ή σε ένα πάρκο, ή οπουδήποτε τέλ0ς πάντων, και ενώ όλα φαίνονται ψιλοαδιάφορα, και τετριμένα, και ρουτινιάρικα ίδια, είναι κάτι, είναι εκεί, που δεν θα το δεις, δεν είναι προφανές, αλλά και συ δεν προσπαθείς και καθόλου. Άμα σκέφτεσαι τι μουσική να βάλεις στο κινητό, πόσο να πήγε η εθνική ή τι παπούτσια να αγοράσεις, που να μείνει μυαλό για αυτά. Μπορεί να είναι ένας σκύλος, που την έχει καταβρεί στα κρύα σκιερά πλακάκια και δροσίζει το σασί του. Ή μια βρισιά, ενός ταρίφα σε ένα παπί, με bonus μούτζα εκτυφλωτική. Μπορεί ξερωγω να ναι μια γιαγιά σε ένα μπαλκόνι που ταίζει τα παπαγαλάκια της ή ένας μπόμπιρας που κυνηγάει περιστέρια με αυτοσχέδια σφεντόνα. Ίσως να μην έιναι τίποτα απο όλα αυτά, ίσως να είναι ένα πλήθος ανθρώπων που σκέφτεται τι μουσική να βάλει στο κινητό, τι να έκανε η εθνική και τι παπούτσια θα αγοράσει, ποιός πούστης να είχε το dvd, γιατί τον λέμε μακαριστό και όχι μακαρίτη, τι θέση παίζει ο Τζιοβάνι, και άλλα τέτοια. Και αυτό, έχει το νόημά του. Αν το δεις, όμως.

Οι αισθήσεις. Ναι.

Τι βλέπεις;
-Τι ενοείς τι βλέπω; Τίποτα.
Πως τίποτα, κάτι βλέπεις, πες μου.
-Βλέπω κόσμο πολύ, αυτοκίνητα, πολλή κίνηση.. αυτά.
Κοίτα καθαρά! Πίσω από αυτά..
-Βλέπω βιασύνη. Τρέξιμο.
Πιο καλα! Πιο καλα!
-Γρήγορα βήματα, αγχωμένα βλέμματα, λίγα σύννεφα, βλέπω αμηχανία. Πολλή αμηχανία.
Συνεχισε να βλέπεις, συνέχισε κι άλλο. Λίγο ακόμα...
-Βλέπω τον ήλιο να χαμηλώνει, όπως το βλέμμα της. Βλέπω ένταση στους γύρω. Θυμό. Μα τα αποφορτίζει. Το βλέμμα της.

Τι ακούς;
-Τι ακούω;
Ναι. Τι ακούς.
-Ξέρω γω, θόρυβο. Έχει κίνηση.
Συγκεντρώσου...τι ακούς;
-Ακούω βήματα, τακούνια, κινητό να χτυπά. Τηλεόραση να παίζει απο τον 3ο. Ακούω νταλάρα απο κάπου. Δεν ξέρω που.
Και;
-Και φτερούγισμα. Τα περιστέρια. Και άλλα βήματα.
Χμμ..
-Ακούω τον ήλιο να ανεβαίνει, ακούω που φυσά. Ακούω την ένταση, και την καρδιά της.

Αφή.
-Τα πλακάκια που περπατώ. Σπασμένα. Ρωγμές πολλές. Σε κάτοψη. Μικρογραφία. Καίει. Ο ήλιος. Τσέπες στο μπουφάν. Φυσάει στο πρόσωπο. Και το δικό της. Φυσάει πολύ. Δάκρυσε.

Όσφρηση.
-Καυσαέριο.
Πιο πέρα!
-Το χώμα. Το τσιγάρο της. Νεράτζια. Πάντα νόμιζα πως ήταν απλώς πορτοκάλια που δεν τρώγονταν. Πολλά νεράτζια. Τελικά έχουν μυρωδιά. Ακόμα και εδώ.

Γεύση;
-Γεύση απο πόλη. Γεύση γκρίζα. Σήμερα ηλιόλουστη όμως. Αρκεί;
Ποτέ.
-Γυρνάμε με τα πόδια;
Μέσα.

Λένος Χρηστίδης: Η Νήσος f(x)

''[...]Παφ. Παφ-Παφ. Παφ.
Κοίταξα πίσω. Ένας τύπος μ'ένα φουσκωτό και μια γκόμενα δίπλα ακολουθούσε το αυλάκι που αφήναμε για να κόβει τα απόνερα και να κάνει άλματα. Φιγούρα και έτσι. Είχε καδένα, μαύρο γυαλί και πολλή τρίχα. Η γκόμενα έκανε μικρά ''Αχ'' και ''Αχ,αχ'', ανάλογα με τα εκάστοτε αλματάκια. Ο τύπος της χαμογελούσε καθησυχαστικά, κρατώντας, ας πούμε στιβαρά το τιμόνι. Ήταν εντυπωσιακός. Εντυπωσιακός μαλάκας.

Κοίταξα γύρω μου. Μια ντουζίνα τουρίστες-που λέει ο λόγος. Το καραβάκι ήταν η ''Υπαπαντή'' και είχε μέσα μια ντουζίνα τουρίστες - καμια δεκαπενταριά - κι εμένα, που δεν ήμουνα ακριβώς τουρίστας, γιατί πήγαινα για δουλειά, αλλά μπορούσες εύκολα να με μπερδέψεις με τουρίστα, γιατί είχα το στυλ του τουρίστα. Έτσι κάνω εγώ. Όπου πάω, μοιάζω με τουρίστα. Είναι το στυλ μου τέτοιο. Ανέμελος κι έτσι.

Κοίταξα σε μια γωνιά με σκιά. Ο τέτοιος μέτραγε λεφτά.
''Πέντε χιλιάρικα για τους ξένους, τρία για τους Έλληνες. Εσύ σαι Ελληνόπουλο, τα ίδια θα σου πάρω;''
Ο καπετάν Ουστμανολάκης. Κάπτεν και μάνατζερ της ''Υπαπαντής''. Ανοιχτό πουκάμισο. Ρυτίδες.
Παφ.Παφ-παφ.Παφ.
Ο τύπος με το φουσκωτό συνέχιζε το ροντέο της φιγούρας. Αν πνιγόταν κιόλας, δεν θα με πείραζε φοβερά. Ίσως λίγο. Για λόγους ανθρωπιστικούς, όχι προσωπικούς.

Κοίταξα πάνω. Φύσαγε. Λίγο. Ήμουνα στο μικρό κατάστρωμα, πάνω. Όταν μπήκα όλοι οι ξένοι στριμωγμένοι κάτω, σε μια γωνιά. Ανέβηκα στο κατάστρωμα και σε λίγο ανέβηκαν όλοι, ένας ένας. Πρόβατα. Τι φταίνε και αυτοί;
Λιαζόμουνα. Μου αρέσει να λιάζομαι σε τέτοιες περιπτώσεις. Δηλαδή όταν έχει ήλιο και φυσάει ταυτόχρονα. Απ' τη μια ζεσταίνεσαι και απ'την άλλη δεν σκάς κιόλας. Καίγεσαι όμως έυκολα, ακριβώς γιατί δεν το καταλαβαίνεις οτι καίγεσαι. Και δεν το καταλαβαίνεις, όχι επειδή είσαι ηλίθιος, αλλά επειδή φυσάει και σε ψιλοδροσίζει. Απάτη. Το βράδυ το δέρμα σου τσιτώνει σα τουμπελέκι. Αυτόματο λίφτινγκ.
Κοίταξα γύρω μου. Οι τουρίστες καίγονταν. Τσουρουφλιστοί. Είδικα μια γιαγια που έμοιζε με Κάπο της Μαφίας και ένας κύριος με άσπρες και πεδιλάκι παιρνούσαν χάλια. Όλοι υπέφεραν, αλλά σαν και αυτούς κανείς. Αποφάσισα να βοηθήσω. Ξαφνικά βρήκα νόημα στην ζωή μου. Είδα τον εαυτό μου σαν οδηγό, σαν γκουρού. Σαν τσοπάνη. Έβγαλα ένα μαυρό μαντήλι που έχω πάντα μαζί μου για τέτοιες περιπτώσεις και το φόρεσα σε στυλ Λόρενς της Αραβίας. Ξέρεις, γύρω απο το κεφάλι. Κάθισα και περίμενα.
Πρώτος ένας ξανθός μπόμπιρας, μετά ο κύριος με τις άσπρες κάλτσες, η αδερφούλα του μπόμπιρα, κάτι τύποι πλακατζήδες με όμοια μουσάκια - αυτά τα στρογγυλα που πιάνουν μουστάκι και πιγούνι- οι γονείς του μπόμπιρα, ξανθότατοι επίσης, και τελευταία η γιαγια-Νονός, όλοι φόρεσαν μαντήλια στο κεφάλι τους. Μεγάλη επιτυχία. Ήμουν σε φόρμα. Σκέφτηκα να κάνω κάτι εξωφρενικό. Ξέρω γω, να αρχίσω να ουρλιάζω ή να κάνω τούμπες ή να επιδείξω προκλητικά τα γεννητικά μου όργανα ή όλα μαζί, έτσι, για να δω αν τα ρομποτ θα κάνουν τα ίδια και με την ίδια σειρά ή αν απλώς η μέχρι τώρα αντιγραφή των κινήσεών μου ήταν αποτέλεσμα τρομακτικών συμπτώσεων. Ένοιωσα πραγματικά χρήσιμος. Και έτοιμος για όλα.[...]''



απόσπαμα απο ''Τα χαστουκόψαρα'' του Λένου Χρηστίδη